Francisco Lacueva
Francisco Lacueva Lafarga, nado en Sant Celoni, Barcelona, o 28 ou 29 de setembro de 1911 e finado en Bath, Somerset, Inglaterra, o 11 de setembro de 2005, foi un teólogo e escritor de nacionalidade española, recoñecido pola súa traxectoria na Igrexa romana e posterior conversión á fe evanxélica.[1][2][3][4]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Nado nunha familia católica, Lacueva iniciou a súa formación sacerdotal e obtivo licenciatura e doutoramento en teoloxía dogmática na Universidade Pontificia de Salamanca. Despois de desempeñar diversos cargos eclesiásticos, a súa vida cambiou a finais de 1961, cando, mediado polo pastor Samuel Vila, converteuse á fe evanxélica.[1][4]
Tras renunciar ás súas responsabilidades eclesiásticas, trasladouse a Inglaterra, onde colaborou na difusión do Evanxeo mediante mensaxes radiofónicas. O seu bautismo na Igrexa Bautista de Holland Road en Hove en xuño de 1962 marcou oficialmente a súa nova traxectoria espiritual. Posteriormente, traballou na evanxelización e ensino con diversas organizacións evanxélicas, sendo enviado como misioneiro a España en 1969.[1][5][3][4]
Despois de períodos en Guatemala e en Inglaterra, Lacueva estableceuse na cidade española de Vigo, onde, ademais de ensinar no Instituto Bíblico de Galicia, dedicouse a afondar en doutrinas teolóxicas e á preparación dun léxico hebreo. Finalmente, tras o falecemento da súa esposa, mudouse definitivamente a Inglaterra para vivir coas súas fillas.[1][2][3][4]
Se o Señor me concede algúns anos máis de vida —vou cumprir 82—, desexo facer unha investigación, totalmente orixinal —non hai nada sobre o tema—, sobre o léxico hebreo nas súas raíces máis profundas.[4]
Contribucións e obras[editar | editar a fonte]
Lacueva destacou pola súa copiosa produción literaria e teolóxica, con obras como Nuevo Testamento interlineal griego-español, Espiritualidad trinitaria, Doctrinas da gracia, entre outras. O seu enfoque teolóxico abarca desde a escatoloxía dispensacional premilenial ata a soterioloxía, con evolución nas súas posicións doctrinais ao longo dos anos.[1][4]
O seu legado perdura na influencia que tivo como escritor e teólogo evanxélico. A súa autobiografía Mi camino de Damasco e a súa participación na revisión da Reína-Valera 1977 son aspectos relevantes do seu impacto na comunidade cristiá.[6][1][3]
[Lacueva] produciu unha copiosa produción literaria da que destaca o Novo Testamento interlineal grego-español, varios volumes da serie de Formación teolóxica evanxélica e outras obras de teoloxía. Colaborou tamén como redactor das Notas diarias da Unión Bíblica de los años 1977 a 1981. dos anos 1977 a 1981. No seu momento tivo moita difusión a súa autobiografía Mi camino de Damasco onde relata a súa conversión ao Evanxeo e na última edición amplía, explicando que adoptara unha nova liña teolóxica.Pedro Puigvert, Revista Teolóxica[5]
Legado e falecemento[editar | editar a fonte]
Lacueva faleceu o 11 de setembro de 2005 na cidade inglesa de Bath, a poucos días de cumprir 94 anos. O seu legado perdura a través dos seus escritos e contribucións á teoloxía evanxélica.[2][5][3][4]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 "Francisco Lacueva Lafarga". Editorial CLIE. Arquivado dende o orixinal o 24 de novembro de 2002. Consultado o 12 de outubro de 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 "Fallece en Inglaterra el Dr. Francisco Lacueva". Editorial CLIE. 2005. Arquivado dende o orixinal o 10 de decembro de 2005. Consultado o 12 de outubro de 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 "Ha fallecido Francisco Lacueva, un gran teólogo protestante espanol". Protestante Digital. Areópago Protestante. 13 de setembro de 2005. Arquivado dende o orixinal o 14 de xuño de 2014. Consultado o 6 de novembro de 2012.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 "Biografía del autor: Lacueva Francisco". Que de Libros. Arquivado dende o orixinal o 11 de outubro de 2010.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 "Murió Francisco Lacueva Lafarga". Cristianos. Red Intermaná. 17 de setembro de 2005. Arquivado dende o orixinal o 8 de abril de 2013. Consultado o 10 de xaneiro de 2016.
- ↑ "Reina Valera 1977 (RVR1977)". BibleGateway.com. Arquivado dende o orixinal o 14 de xuño de 2013. Consultado o 3 de xaneiro de 2016.
