Estatuto da Xudería
O Estatuto da Xudería (en inglés: Statute of the Jewry) foi un estatuto emitido por Eduardo I de Inglaterra en 1275. Impuxo unha serie de restricións sobre osxudeus de Inglaterra, sendo máis notable a prohibición da práctica da usura.[1]
Contexto
[editar | editar a fonte]
Desde o momento da conquista normanda, os xudeus foran enchendo un pequeno pero importante papel na economía inglesa. A Igrexa católica prohibiu aos cristiáns a práctica da usura, pero os xudeus foron autorizados para actuar como prestamistas e banqueiros. Esta posición permitiu que algúns xudeus acumularan gran riqueza, pero tamén lles valeu a inimizade do pobo inglés,[2] o que supuxo o aumento dos sentimentos antisemitas da época, debido ao xeneralizado endebedamento e ruína financeira entre a poboación.
Cando Eduardo I volveu das Cruzadas en 1274, dous anos despois do seu ascenso ao trono de Inglaterra, descubriu que a terra se convertera nunha mercadoría, e que moitos dos seus súbditos quedaran desposuídos dela e estaban en perigo de miseria. Os xudeus negociaron coa terra a cambio de diñeiro, e as distintas propiedades da poboación quedaban hipotecadas aos prestamistas xudeus.
Como súbditos directos do monarca, os xudeus podían ser obrigados a pagar tributo de xeito indiscriminado. Algúns describiron a situación como unha usura indirecta: o monarca permitía e fomentaba entre os xudeus a práctica da usura e despois impoñíalles impostos sobre os seus os beneficios. Nos anos previos á aprobación do Estatuto, Eduardo estableceu fortes tributos aos xudeus para axudar a financiar as súas campañas militares en Gales, que comezaron en 1277. Segundo os estudos realizados, suxeriuse que o rei xa esgotara os recursos financeiros da comunidade xudía cando o estatuto quedou aprobado en 1275.[1]
Disposicións
[editar | editar a fonte]- A usura foi prohibida en calquera forma.
- Os debedores dos xudeus quedaban liberados de determinadas débedas.
- Os xudeus non estaban autorizados a vivir no exterior de certas cidades e vilas.
- Calquera xudeu por riba da idade de sete anos tiña que usar un distintivo amarelo de feltro na súa roupa exterior, de 6x3 polgadas.
- Todos os xudeus maiores aos 12 anos tiñan que pagar un imposto anual especial de tres peniques.
- Os cristiáns tiñan prohibido vivir entre os xudeus.
- Os xudeus foron licenciados para mercar terras para facer a súa vida durante os seguintes 15 anos.
- Os xudeus poderían partir de aí para vivir en Inglaterra, mais só como comerciantes, agricultores, artesáns ou soldados.
A licenza para mercar a terra foi incluída de xeito que a agricultura, xunto coa negociación, podería dar aos xudeus unha oportunidade para gañar a vida coa abolición da usura. Porén, outras disposicións xunto cos prexuízos xeneralizados fixo que a vida resultara difícil en moitos casos.[3]
Despois de quince anos, foi descuberto que os xudeus continuaban en segredo practicando amplamente a usura, o que levou a Eduardo a emitir o Edicto de expulsión en 1290.[4]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Prestwich, Michael. Edward I p 345 (1997) Yale University Press. ISBN 0-300-07157-4.
- ↑ Rubenstein, W.D. A History of the Jews p 36 (1996) Macmillan Press. ISBN 0-333-55833-2.
- ↑ Glassman, David. Anti-Semitic Stereotypes p 17 (1975) Wayne State University Press. ISBN 0-8143-1545-3.
- ↑ Parkes, James. The Jew in the Medieval Community p 394 (1976) Hermon Press. ISBN 0-87203-059-8.
