Motor de indución
Motor de indución é un motor eléctrico construído de tal maneira que se teñen dous campos magnéticos xirantes.
Os motores de indución son máquinas eléctricas, concretamente máquinas asíncronas. Un motor de indución é composto basicamente de dúas partes: Estator e Rotor. O espazo entre o estator e o rotor é denominado entreferro. O estator constitúe a parte estática e o rotor a parte móbel. O estator está composto de chapas finas de aceiro magnético tratadas termicamente para reducir ao mínimo as perdas por correntes parasitas e histerese. Estas chapas teñen o formato dun anel con rañuras internas (vista frontal) de tal maneira que poidan ser aloxados enrolamentos, os cales á súa vez, cando en operación, deberán crear un campo magnético no estator. O rotor tamén está composto de chapas finas de azo magnético tratadas termicamente, co formato tamén de anel (vista frontal) e cos enrolamentos aloxados lonxitudinalmente.
Principio de funcionamento[editar | editar a fonte]
Ao aplicar ao estator un sistema trifásico equilibrado prodúcese un campo magnético xirante (teorema de Ferraris) en sincronismo coa frecuencia da rede eléctrica.
A velocidade co campo xirante depende da frecuencia da rede e do número de pólos:
Onde n é a velocidade do campo en rotacións por minuto, f a frecuencia da rede (en Europa 50 Hz e p o número de pares de pólos) Ao estar o circuíto do rotor fechado comezan a circular por el correntes inducidas que se opoñen á variación de fluxo (Lei de Lenz), estas correntes fan que se produza unha forza no rotor tendente a que este xire en sincronismo co campo xirante, porén, se se alcanzase este sincronismo deixaría de haber variación de fluxo e polo tanto non habería corrente nin forza, polo que o motor nunca alcanza o sincronismo e ten un "escorregamento" s
onde n é a velocidade do campo xirante e ne a velocidade do rotor.
O motor de indución é o motor de construción mais simple. Estator e rotor son montados solidarios, cun eixo común aos “aneis” que os compoñen. A aplicación de tensión nos enrolamentos do estator irá facer con que apareza unha tensión nos enrolamentos do rotor. Así, o estator pode ser considerado como o primario dun transformador e o rotor como seu secundario.
Este tipo de motor cando accionado por unha turbina e operando cunha rotación acima da síncrona pode xerar potencia activa e entregala ao sistema onde está conectado.
Tipos[editar | editar a fonte]
Hai dous tipos básicos de motores de indución:
- Con rotor en gaiola de esquío
- Con aneis rozantes: os circuítos do rotor terminan nun anel concéntrico co rotor e onde fai contacto unha vasoira que transmite a corrente aos terminais do rotor, que son accesíbeis.
