Canteiro, canteira

Un canteiro traballando na pedra

Un canteiro é aquela persoa que extrae a pedra, e labra e constrúe con ela. En tempos tamén traballaban como arquitectos e escultores.

Na sociedade tradicional galega eran os encargados destes labores e para iso tíñanse que desprazar dos seus lugares por longo tempo. Acostumaban viaxar en cuadrillas. Tiñan moitos problemas pola pechazón da sociedade e eran recibidos nos lugares onde traballaban con desconfianza, entre outras razóns pola súa sona de mullereiros. Para defenderse desa sociedade hostil e protexer os segredos do seu oficio empregaban unha xiria de carácter gremial: O verbo dos arxinas.

• Canteiriño, arriba, arriba,/ cara a Santa Liberata,/ leva-los picos de aceiro/ halos de baixar de prata.
• En palabras de canteiros,/ Rapazas, non vos fiedes;/ Collen os picos e marchan,/ E despois ¿qué lles faredes?
• Pica, canteiriño, pica,/ pica na pedra miúda,/ pica na muller allea/ que outro picará na túa.

Na literatura popular queda reflectida a sona dos canteiros da comarca de Pontevedra:

• Pra nabos n’hai coma Lugo,/ pra canteiros, Pontevedra,/ pra rapaciñas bonitas/ hai que vir á nosa terra
• Se queres casa ben feita/ e a porca ben capada,/ canteiros de Pontevedra./ capadores de Moraña

Galería de imaxes

• 
  Algunhas ferramentas do canteiro
• 
  Canteiros nun capitel moderno na "Aldea en pedra" (Armenteira, Meis, Pontevedra
• 
  Estatua ao Canteiro en Verducido (Pontevedra)
• 
  Canteiro en Berres, A Estrada.
• 
  Escultura de Suso Balado no Porriño.

Véxase tamén

Outros artigos

• Cantería

Bibliografía

• BOUZA BREY, Fermín: "Cantigas populares da Arousa", en Arquivos do Seminario de Estudos Galegos III, 1929, 153-204.
• REAL ACADEMIA GALLEGA: Diccionario gallego-castellano. La Coruña 1913-1928.