Elza Medeiros

Elza Medeiros

Biografía
Nacemento	21 de outubro de 1921 Río de Xaneiro, Brasil
Morte	8 de decembro de 2009 (88 anos) Río de Xaneiro, Brasil
Datos persoais
País de nacionalidade	Brasil
Actividade
Ocupación	enfermeira , militar
Lingua	Lingua portuguesa
Carreira militar
Rango militar	Comandante
Conflito	Segunda guerra mundial
Premios (2000)  Ordem do Mérito Militar (pt)  Concedido por Fernando Henrique Cardoso

Elza Cansanção Medeiros

Comandante:	Brasil
Anos de servizo:	1943-1976
Unidade:	Forza Expedicionaria Brasileira
Nada en:	21 de outubro de 1921
Lugar:	Río de Xaneiro, Río de Xaneiro
Faleceu en:	8 de decembro de 2009
Lugar:	Río de Xaneiro, Río de Xaneiro
Profesión:	militar, enfermeira
Medallas:	insignia da FIERJ - Medalla de Campaña Medalla de Guerra Medalla Mérito Tamandaré Meritorious Unit Commendation Free Polish Soldier Medal Ancien Combatant du Tatre du Operacion du L’Orope Medal Medalla dos heroes do Brasil Medalla do mérito de Santos-Dumont Orde ao mérito militar

Elza Cansanção Medeiros, militar (comandante de exército) nada o 21 de outubro de 1921 e falecida o 8 de decembro de 2009 foi a primeira voluntaria brasileira que participou como enfermeira e oficial militar xunto à Forza Expedicionaria Brasileira en Italia, durante a Segunda Guerra Mundial. Das 67 mulleres militares que participaron na guerra, foi a que continuou máis tempo en activo no campo militar.

Traxectoria

Elza Medeiros era filla do médico de saúde pública Tadeu de Araújo Medeiros, amigo de Alberto Santos Dumont e auxiliar directo de Oswaldo Cruz na campaña contra a febre amarela. A decisión de participar da guerra chegou cando Elza aínda era menor de idade. A única posibilidade, pola limitación activa no país do acceso das mulleres ao exército, foi como enfermeira, parte da súa formación, diante da recusa do pai recorreu á nai para ingresar, en 1942, na turma das Samaritanas, como parte dun curso ofrecido pola Escola de Enfermaría da Cruz Vermella. Ao término do curso en 1943, dirixiuse ao Ministerio do Exército e manifestou o seu desexo de servir ao seu país. Obtivo entón do Director de Saúde, o Xeneral Souza Ferreira, a promesa de que sería avisada en caso de deslocalización das tropas. Neste primeiro contacto recibiu unha carta de recomendación, a mesma que presentou ao Comandante do 7ª Distrito Militar, no Recife, para onde se mudou despois de organizar o socorro aos feridos do navío Itapagé, en Alagoas, bombardeado polos alemáns.

En 1944 é recrutada polas forzas de guerra enviadas a Italia, como parte dun continxente de cinco mil brasileiros da FEB que viaxaban a bordo do navío General Mann. Polo seu dominio da lingua inglesa, alemá, francesa e italiana actuou como intérprete, xunto ao equipo de médicos e enfermeiras que atendían aos máis de trescentos feridos brasileiros no 45th Field Hospital, en Nápoles.

Dirixíndose ao Comandante da Forza Expedicionaria Brasileira- FEB, relatou a forma humillante como as enfermeiras brasileiras- que non tiñan patente militar- eran tratadas polas colegas americanas- todas oficiais. Grazas a Elza, as profesionais brasileiras, após análise realizada polas forzas militares, pasaron a ocupar o posto de 2º Tenente. Ademais de Elza Medeiros, Antonieta Ferreira, Carmem Bebiano, Ignácia de Melo Braga e Virginia Portocarreiro recibiron a promoción.

Entre as moitas homenaxes recibidas pola Comandante en referencia a súa loita antifascista, Elza Medeiros recibiu as medallas de campaña e a de Meritorius Service United Plaque, concedida polo exército americano.