Xustino II: Diferenzas entre revisións
Biografía Etiqueta: edición de código 2017 |
formato |
||
| Liña 3: | Liña 3: | ||
'''Xustino II''', nado cara o [[520]] e finado o [[5 de outubro]] do [[578]], foi o [[emperador bizantino]] dende o [[565]] ata a súa morte. Sucedeu no trono ao seu tío [[Xustiniano I|Xustiniano]]. |
'''Xustino II''', nado cara o [[520]] e finado o [[5 de outubro]] do [[578]], foi o [[emperador bizantino]] dende o [[565]] ata a súa morte. Sucedeu no trono ao seu tío [[Xustiniano I|Xustiniano]]. |
||
== Traxectoria == |
|||
Adóitase xulgar que a súa política, nada conciliadora, non foi a máis oportuna para enfrontar os perigos que ameazaban o territorio do imperio, o brillante legado do seu predecesor. |
Adóitase xulgar que a súa política, nada conciliadora, non foi a máis oportuna para enfrontar os perigos que ameazaban o territorio do imperio, o brillante legado do seu predecesor. |
||
== Ameazas en Occidente == |
=== Ameazas en Occidente === |
||
=== Longobardos e Xépidos === |
==== Longobardos e Xépidos ==== |
||
Ao principio do seu reinado, ante a guerra que comezaron os [[longobardos]] cos [[xépidos]] en [[Panonia]] actuou con pasividade, aínda que uns e outros o tentaron con promesas. Os longobardos aliáronse cos [[ávaro]]s e os xépidos pediron axuda a Xustino a cambio de [[Sirmium]] (actual [[Sremska Mitrovica]]). Unha forza bizantina relevou ao destacamento xépido na cidade, o único premio do imperio durante todo o período. O imperio bizantino non interveu máis. Os ávaros non chegaron a tempo á batalla que terminou coa derrota definitiva do poder xépido. O rei longobardo [[Alboíno]] cortou a cabeza do rei derrotado [[Cunimundo]] e fabricouse unha cunca con ela. Ademais, nunha mostra excesiva de confianza, tomou á filla do rei [[Rosamunda]] como botín de guerra e converteuna na súa esposa. En [[573]] Alboíno foi asasinado nun golpe instigado por Rosamunda. |
Ao principio do seu reinado, ante a guerra que comezaron os [[longobardos]] cos [[xépidos]] en [[Panonia]] actuou con pasividade, aínda que uns e outros o tentaron con promesas. Os longobardos aliáronse cos [[ávaro]]s e os xépidos pediron axuda a Xustino a cambio de [[Sirmium]] (actual [[Sremska Mitrovica]]). Unha forza bizantina relevou ao destacamento xépido na cidade, o único premio do imperio durante todo o período. O imperio bizantino non interveu máis. Os ávaros non chegaron a tempo á batalla que terminou coa derrota definitiva do poder xépido. O rei longobardo [[Alboíno]] cortou a cabeza do rei derrotado [[Cunimundo]] e fabricouse unha cunca con ela. Ademais, nunha mostra excesiva de confianza, tomou á filla do rei [[Rosamunda]] como botín de guerra e converteuna na súa esposa. En [[573]] Alboíno foi asasinado nun golpe instigado por Rosamunda. |
||
=== A Invasión de Italia polos longobardos === |
==== A Invasión de Italia polos longobardos ==== |
||
Mentres tanto quedaran só dous protagonistas máis aló do [[Danubio]] que se repartían o botín dos xépidos. En [[568]] Alboíno, quizais incómodo por ter aos ávaros como veciños, convenceu aos longobardos de penetrar en [[Italia]]. No primeiro ano invadiron a zona que rodea [[Venecia]] e estendéronse polo norte de Italia. Ao ano seguinte conquistaron a maior parte de [[Liguria]]. Era ademais unha forza imparábel que non saqueaba senón que se asentaba. As forzas bizantinas de enclaves illados que os enfrontaban non estaban ben preparadas. Italia, ademais, estaba ultimamente esquilmada e extenuada polas pragas. [[Narsés (xeneral bizantino)|Narsés]], o rival de [[Belisario]], a quen se acusaría de chamar aos longobardos, dimitira do mando o ano anterior con motivo das protestas a Xustino de cidadáns de Roma. |
Mentres tanto quedaran só dous protagonistas máis aló do [[Danubio]] que se repartían o botín dos xépidos. En [[568]] Alboíno, quizais incómodo por ter aos ávaros como veciños, convenceu aos longobardos de penetrar en [[Italia]]. No primeiro ano invadiron a zona que rodea [[Venecia]] e estendéronse polo norte de Italia. Ao ano seguinte conquistaron a maior parte de [[Liguria]]. Era ademais unha forza imparábel que non saqueaba senón que se asentaba. As forzas bizantinas de enclaves illados que os enfrontaban non estaban ben preparadas. Italia, ademais, estaba ultimamente esquilmada e extenuada polas pragas. [[Narsés (xeneral bizantino)|Narsés]], o rival de [[Belisario]], a quen se acusaría de chamar aos longobardos, dimitira do mando o ano anterior con motivo das protestas a Xustino de cidadáns de Roma. |
||
=== Ávaros === |
==== Ávaros ==== |
||
Respecto dos ávaros Xustino II, que conservaba Sirmium, negouse a pagarlles subsidio algún, pois tiña a vocación de ser máis rigoroso co tesouro que o seu tío [[Xustiniano]] e ensaiaba unha política nova e desafiante respecto dos bárbaros. |
Respecto dos ávaros Xustino II, que conservaba Sirmium, negouse a pagarlles subsidio algún, pois tiña a vocación de ser máis rigoroso co tesouro que o seu tío [[Xustiniano]] e ensaiaba unha política nova e desafiante respecto dos bárbaros. |
||
Estes esperaron a que o imperio tivese algunha desfeita, e iso sucedeu en [[573]]. |
Estes esperaron a que o imperio tivese algunha desfeita, e iso sucedeu en [[573]]. |
||
=== Península Ibérica === |
==== Península Ibérica ==== |
||
No territorio da [[Península Ibérica]], entre [[569]] e [[572]] o rei godo [[Leovixildo]] acosou ao imperio, a quen tomou [[Córdoba, España|Córdoba]] e outras cidades, e fixo a paz en [[572]], recoñecéndose mutuamente os seus territorios. Non foi ata o reinado de [[Suintila]] cando os territorios bizantinos en [[Hispania]] foron asimilados. |
No territorio da [[Península Ibérica]], entre [[569]] e [[572]] o rei godo [[Leovixildo]] acosou ao imperio, a quen tomou [[Córdoba, España|Córdoba]] e outras cidades, e fixo a paz en [[572]], recoñecéndose mutuamente os seus territorios. Non foi ata o reinado de [[Suintila]] cando os territorios bizantinos en [[Hispania]] foron asimilados. |
||
== A guerra persa == |
=== A guerra persa === |
||
En [[571]] os [[pobo armenio|armenios]] se rebelaron contra o rei [[Cosroes]] e apelando á fe cristiá que compartían pediron a axuda de Xustino. A guerra persa contra o rei [[Cosroes]] renovouse en [[572]]. |
En [[571]] os [[pobo armenio|armenios]] se rebelaron contra o rei [[Cosroes]] e apelando á fe cristiá que compartían pediron a axuda de Xustino. A guerra persa contra o rei [[Cosroes]] renovouse en [[572]]. |
||
Os bizantinos tiveron inicialmente boa fortuna; pero Xustino cometeu erros, como cambiar innecesariamente o mando do exército, que se amotinou deseguido, en pleno asedio de [[Nisibis]], ou se enfadar cos seus imprescindíbeis aliados [[gasánidas]] (tamén de credo [[monofisita]]) que se retiraron e deixaron o paso libre aos persas para que abordelasen [[Siria]], onde tomaron innumerables cativos. Logo de cinco meses de asedio o bispado de [[Daras]], a beiras de río Bouron, caeu en novembro de [[573]]. Dise que a noticia do desastre afectou mentalmente a Xustino II. A súa esposa Sofía, que se fixo cargo do goberno, comprou unha paz dun ano e logo unha tregua de tres anos a Cosroes. Por entón os ávaros, que esperaran a súa oportunidade, premían en [[Dalmacia]] ás forzas ao mando de Tiberio Constantino. O tratado de paz que conseguiron (80.000 moedas de prata, moito máis caro que o subsidio orixinal) evidenciou o fracaso da súa política. |
Os bizantinos tiveron inicialmente boa fortuna; pero Xustino cometeu erros, como cambiar innecesariamente o mando do exército, que se amotinou deseguido, en pleno asedio de [[Nisibis]], ou se enfadar cos seus imprescindíbeis aliados [[gasánidas]] (tamén de credo [[monofisita]]) que se retiraron e deixaron o paso libre aos persas para que abordelasen [[Siria]], onde tomaron innumerables cativos. Logo de cinco meses de asedio o bispado de [[Daras]], a beiras de río Bouron, caeu en novembro de [[573]]. Dise que a noticia do desastre afectou mentalmente a Xustino II. A súa esposa Sofía, que se fixo cargo do goberno, comprou unha paz dun ano e logo unha tregua de tres anos a Cosroes. Por entón os ávaros, que esperaran a súa oportunidade, premían en [[Dalmacia]] ás forzas ao mando de Tiberio Constantino. O tratado de paz que conseguiron (80.000 moedas de prata, moito máis caro que o subsidio orixinal) evidenciou o fracaso da súa política. |
||
== Política relixiosa == |
=== Política relixiosa === |
||
Na política relixiosa, aconsellado por [[Xoán de Sirimis]], Xustino II iniciou unha persecución impopular do poderoso clero monofisita. A emperatriz Sofía, así como a súa tía [[Teodora (esposa de Xustiniano)|Teodora]], e probabelmente o mesmo Xustino, profesaran abertamente este credo. Os monofisitas foron humillados e perderon eventualmente os seus privilexios. |
Na política relixiosa, aconsellado por [[Xoán de Sirimis]], Xustino II iniciou unha persecución impopular do poderoso clero monofisita. A emperatriz Sofía, así como a súa tía [[Teodora (esposa de Xustiniano)|Teodora]], e probabelmente o mesmo Xustino, profesaran abertamente este credo. Os monofisitas foron humillados e perderon eventualmente os seus privilexios. |
||
== Últimos anos == |
=== Últimos anos === |
||
Os últimos anos do seu reinado estiveron marcados pola tolemia. Tiña incontrolábeis accesos de violencia, trataba de arroxarse polas fiestras, e mordía aos seus visitantes. |
Os últimos anos do seu reinado estiveron marcados pola tolemia. Tiña incontrolábeis accesos de violencia, trataba de arroxarse polas fiestras, e mordía aos seus visitantes. |
||
Revisión como estaba o 17 de novembro de 2017 ás 11:43
  | |
| Nome orixinal | (el) Ιουστίνος Β' (la) Flavius Iustinus Iunior Augustus |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | c. 520 Constantinopla |
| Morte | 4 de outubro de 578 (57/58 anos) Constantinopla |
| Emperador bizantino | |
| 15 de novembro de 565 – 574 ← Xustiniano I – Tiberio II → | |
| Senador romano | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Imperio Bizantino |
| Relixión | Cristianismo |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Período de tempo | Imperio Romano |
| Familia | |
| Familia | Dinastía Xustiniana |
| Cónxuxe | Sofia |
| Fillos | Arábia (pt)  , Tiberio II, fillo adoptivo |
| Nai | Vigilância (Bizâncio) (pt) |
| Irmáns | Marcelo (irmão de Justino II) (pt) e Prejecta (pt) |
 | |
Xustino II, nado cara o 520 e finado o 5 de outubro do 578, foi o emperador bizantino dende o 565 ata a súa morte. Sucedeu no trono ao seu tío Xustiniano.
Traxectoria
Adóitase xulgar que a súa política, nada conciliadora, non foi a máis oportuna para enfrontar os perigos que ameazaban o territorio do imperio, o brillante legado do seu predecesor.
Ameazas en Occidente
Longobardos e Xépidos
Ao principio do seu reinado, ante a guerra que comezaron os longobardos cos xépidos en Panonia actuou con pasividade, aínda que uns e outros o tentaron con promesas. Os longobardos aliáronse cos ávaros e os xépidos pediron axuda a Xustino a cambio de Sirmium (actual Sremska Mitrovica). Unha forza bizantina relevou ao destacamento xépido na cidade, o único premio do imperio durante todo o período. O imperio bizantino non interveu máis. Os ávaros non chegaron a tempo á batalla que terminou coa derrota definitiva do poder xépido. O rei longobardo Alboíno cortou a cabeza do rei derrotado Cunimundo e fabricouse unha cunca con ela. Ademais, nunha mostra excesiva de confianza, tomou á filla do rei Rosamunda como botín de guerra e converteuna na súa esposa. En 573 Alboíno foi asasinado nun golpe instigado por Rosamunda.
A Invasión de Italia polos longobardos
Mentres tanto quedaran só dous protagonistas máis aló do Danubio que se repartían o botín dos xépidos. En 568 Alboíno, quizais incómodo por ter aos ávaros como veciños, convenceu aos longobardos de penetrar en Italia. No primeiro ano invadiron a zona que rodea Venecia e estendéronse polo norte de Italia. Ao ano seguinte conquistaron a maior parte de Liguria. Era ademais unha forza imparábel que non saqueaba senón que se asentaba. As forzas bizantinas de enclaves illados que os enfrontaban non estaban ben preparadas. Italia, ademais, estaba ultimamente esquilmada e extenuada polas pragas. Narsés, o rival de Belisario, a quen se acusaría de chamar aos longobardos, dimitira do mando o ano anterior con motivo das protestas a Xustino de cidadáns de Roma.
Ávaros
Respecto dos ávaros Xustino II, que conservaba Sirmium, negouse a pagarlles subsidio algún, pois tiña a vocación de ser máis rigoroso co tesouro que o seu tío Xustiniano e ensaiaba unha política nova e desafiante respecto dos bárbaros. Estes esperaron a que o imperio tivese algunha desfeita, e iso sucedeu en 573.
Península Ibérica
No territorio da Península Ibérica, entre 569 e 572 o rei godo Leovixildo acosou ao imperio, a quen tomou Córdoba e outras cidades, e fixo a paz en 572, recoñecéndose mutuamente os seus territorios. Non foi ata o reinado de Suintila cando os territorios bizantinos en Hispania foron asimilados.
A guerra persa
En 571 os armenios se rebelaron contra o rei Cosroes e apelando á fe cristiá que compartían pediron a axuda de Xustino. A guerra persa contra o rei Cosroes renovouse en 572. Os bizantinos tiveron inicialmente boa fortuna; pero Xustino cometeu erros, como cambiar innecesariamente o mando do exército, que se amotinou deseguido, en pleno asedio de Nisibis, ou se enfadar cos seus imprescindíbeis aliados gasánidas (tamén de credo monofisita) que se retiraron e deixaron o paso libre aos persas para que abordelasen Siria, onde tomaron innumerables cativos. Logo de cinco meses de asedio o bispado de Daras, a beiras de río Bouron, caeu en novembro de 573. Dise que a noticia do desastre afectou mentalmente a Xustino II. A súa esposa Sofía, que se fixo cargo do goberno, comprou unha paz dun ano e logo unha tregua de tres anos a Cosroes. Por entón os ávaros, que esperaran a súa oportunidade, premían en Dalmacia ás forzas ao mando de Tiberio Constantino. O tratado de paz que conseguiron (80.000 moedas de prata, moito máis caro que o subsidio orixinal) evidenciou o fracaso da súa política.
Política relixiosa
Na política relixiosa, aconsellado por Xoán de Sirimis, Xustino II iniciou unha persecución impopular do poderoso clero monofisita. A emperatriz Sofía, así como a súa tía Teodora, e probabelmente o mesmo Xustino, profesaran abertamente este credo. Os monofisitas foron humillados e perderon eventualmente os seus privilexios.
Últimos anos
Os últimos anos do seu reinado estiveron marcados pola tolemia. Tiña incontrolábeis accesos de violencia, trataba de arroxarse polas fiestras, e mordía aos seus visitantes.
Nun momento de lucidez, durante o patético discurso que pronunciou con ocasión do nomeamento como césar de Tiberio Constantino, máis tarde Tiberio II, aconsellou ao seu sucesor
non goces no sangue, abstente da vinganza, evita aquelas accións polas cales incorrín no odio público, e aprende da experiencia mellor que do exemplo do teu predecesor. Como home, pequei; como pecador, ata nesta vida, fun severamente castigado; pero estes servidores (sinalou aos seus ministros) que abusaron da miña confianza e inflamaron as miñas paixóns, presentaranse comigo ante o tribunal de Cristo. (Edward Gibbon The Decline and Fall of the Roman Empire, cap. 45.).
A súa esposa Sofía actuou como rexente en compañía do xeneral Tiberio, máis tarde Tiberio II Constantino.
| Imperio Bizantino | ||
|---|---|---|
Segue a: Xustiniano I |
Xustino II | Precede a: Tiberio II |
| Dinastía Xustiniana | ||
