Santos óleos: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 10 de marzo de 2017 ás 16:41

Chámase aceite santo ou santos óleos ou aceite de unción ó aceite bendicido polo bispo na misa crismal e utilizado en diversas cerimonias relixiosas. Tamén serve para primeiras comuñóns, vodas e bautismos.

Historia

No xudaísmo e o cristianismo medieval empregouse para consagrar ós reis. No presente, séguese usando na Igrexa católica e na Igrexa Ortodoxa en diversos sacramentos e cerimonias (considérase sacro). Na unción, o aceite trae a dimensión de morte e resurrección.

Os santos óleos no catolicismo son tres: o "Santo Crisma", usado para ordenacións, confirmacións, bautizos e consagración de altares e igrexas; o "Óleo dos Catecúmenos", usado para unxir ós que están a se preparar para o Bautismo; e o "Óleo dos Doentes!, usado no Sacramento da unción dos doentes. Estes óleos conságraos o Bispo de cada diocese na Misa Crismal, que celebra na súa catedral usualmente o Xoves Santo pola mañá. Logo, son distribuídos ás parroquias da súa xurisdición.

O uso de aceite bendicido no bautismo está testemuñado desde o século III en documentos da Igrexa primitiva como as Constitucións apostólicas, a Tradición apostólica e o Eucoloxio de Serapión. O progresivo desenvolvemento da liturxia cristiá deu como resultado o uso dos distintos óleos.

A partir do século IV empregouse tamén outro tipo aceite santo para substituír o uso das reliquias, difíciles de atopar. Impúxose o costume de facer traer o aceite bendicido que ardía día e noite nas lámpadas diante das tumbas dos santos e os mártires e outros santos lugares, como Xerusalén.

A pesar do seu desenvolvemento, o seu emprego non se estendeu ó ámbito dos sacramentos e a liturxia romana senón que quedou no marco da devoción popular, vencellado ó uso das reliquias e outros elementos bendicidos como a auga, o pan, as velas, as flores, e a santuarios e templos dedicados ó culto de determinados santos. No presente, segue existindo esta práctica, aínda que é moi reducida. Leva á conclusión que sen a unción do espírito santo non hai igrexa.

Véxase tamén

Bibliografía

A. G. Martimort (1987). La Iglesia en oración. Introducción a la liturgia. Barcelona: Editorial Herder. ISBN 84-254-1571-3.
ROBERT, Paul. Dictionnaire alphabétique & analogique de la langue française. S. N. L., París 1972
ABBÉ MARTIGNY, Dictionnaire des Antiquités chrétiennes. Librairie de L. Hachette et Compagnie. París, 1865

@@ Liña 1: / Liña 1: @@
 [[Ficheiro:OleaSancta.JPG|miniatura|Aceite santo.]]
-Chámase '''aceite santo''' ou '''santos óleos''' ou '''aceite de unción''' ó [[aceite]] bendicido polo bispo na misa crismal e utilizado en diversas cerimonias relixiosas. Tamén serve para primeiras [[comuñón]]<nowiki/>s, [[voda]]<nowiki/>s e [[bautismo]]<nowiki/>s
+Chámase '''aceite santo''' ou '''santos óleos''' ou '''aceite de unción''' ó [[aceite]] bendicido polo bispo na misa crismal e utilizado en diversas cerimonias relixiosas. Tamén serve para primeiras [[comuñón]]s, [[voda]]s e [[bautismo]]s.
 == Historia ==
@@ Liña 9: / Liña 9: @@
 O uso de aceite bendicido no [[bautismo]] está testemuñado desde o [[século III]] en documentos da Igrexa primitiva como as ''Constitucións apostólicas'', a ''Tradición apostólica'' e o ''Eucoloxio de Serapión.'' O progresivo desenvolvemento da liturxia cristiá deu como resultado o uso dos distintos óleos.
-A partir do [[século IV]] empregouse tamén outro tipo aceite santo para substituír o uso das reliquias, difíciles de atopar. Impúxose o costume de facer traer o aceite bendicido que ardía día e noite nas lámpadas diante das tumbas dos santos e os [[Mártir|mártires]] e outros [[Santo|santos]] lugares, como [[Xerusalén|Xerusalén.]]
+A partir do [[século IV]] empregouse tamén outro tipo aceite santo para substituír o uso das reliquias, difíciles de atopar. Impúxose o costume de facer traer o aceite bendicido que ardía día e noite nas lámpadas diante das tumbas dos santos e os [[Mártir|mártires]] e outros [[Santo|santos]] lugares, como [[Xerusalén]].
-A pesar do seu desenvolvemento, o seu emprego non se estendeu ó ámbito dos [[Sacramento (relixión)|sacramentos]] e a [[Rito romano|liturxia romana]] senón que quedou no marco da devoción popular, vencellado ó uso das reliquias e outros elementos bendicidos como a auga, o pan, as velas, as flores, e a santuarios e [[Templo|templos]] dedicados ó culto de determinados [[Santo|santos.]] No presente, segue existindo esta práctica, aínda que é moi reducida. Leva á conclusión que sen a unción do espírito santo non hai igrexa.
+A pesar do seu desenvolvemento, o seu emprego non se estendeu ó ámbito dos [[Sacramento (relixión)|sacramentos]] e a [[Rito romano|liturxia romana]] senón que quedou no marco da devoción popular, vencellado ó uso das reliquias e outros elementos bendicidos como a auga, o pan, as velas, as flores, e a santuarios e [[Templo|templos]] dedicados ó culto de determinados [[santo]]s. No presente, segue existindo esta práctica, aínda que é moi reducida. Leva á conclusión que sen a unción do espírito santo non hai igrexa.
+== Véxase tamén ==
+=== Bibliografía ===
+== Bibliografía ==
+* {{cita libro| autor = A. G. Martimort| título = La Iglesia en oración. Introducción a la liturgia| ano = 1987| editorial = Barcelona: Editorial Herder| id = ISBN 84-254-1571-3}}
+* ROBERT, Paul. Dictionnaire alphabétique & analogique de la langue française. S. N. L., París 1972
+* ABBÉ MARTIGNY, Dictionnaire des Antiquités chrétiennes. Librairie de L. Hachette et Compagnie. París, 1865
 {{Control de autoridades}}