Enric Miralles: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

VisualTexto wiki

En liña

Revisión como estaba o 7 de xullo de 2011 ás 07:51

Enric Miralles, nado en Barcelona en 1955 e falecido en 2000, foi un arquitecto catalán.

Traxectoria

Estudou Arquitectura en Barcelona, mudándose logo cara á Universidade de Columbia en New York. Comezou a súa andaina profesional no estudio de Albert Viaplana e Helio Piñon, onde permaneceu ata o ano 1983. O mesmo tempo foi mestre adxunto nas dúas universidades nas que estudiara. Creou entón o seu propio estudio de Arquitectura xunto coa súa primeira muller, Carme Pinós, de onde sairon xa obras de proxección internacional.

Cando Enric casou por segunda vez, desta volta coa italiana Benedetta Tagliabue, tamén arquitecta, reorganizou o seu estudio, que pasou a chamarse EMBT, e lograron traballos moi importantes dende diferentes partes do mundo. Os dous derradeiros anos da sua vida estivo dedicado ao seu máis importante proxecto, o parlamento de Escocia. É unha obra de pleno "estilo Miralles", respectando o lugar e as tradicións (de xeito que se pode apreciar moi claramente, por exemplo, a influencia do arquitecto escocés Charles Rennie Mackintosh na mesma), creando "tensións visuais" que varian dependendo da posición que se escolla, a luz, a hora do día, etc.

Na súa vida, Enric recibiu numerosos premios, como o León de ouro da Bienal de Venecia no ano 1996. Foi mestre en numerosas universidades de prestixio, incluíndo a cátedra "Kengo Tange" da universidade Harvard, que ocupou dende 1992.

Morreu prematuramente os 45 anos de idade, e non puido rematar moitísimas das suas obras, incluindo o Parlamento Escocés ou o edificio de Gas Natural en Barcelona.

A súa muller, Benedetta, mantén o estudio EMBT funcionando, e está a remata-las obras deseñadas por Enric, seguindo as súas ideas, aparte de gañar outros concursos sempre co estilo que tiña o arquitecto catalán.

Enric Miralles foi a última grande promesa da arquitectura española: coa súa idade xa chegara a un alto nivel de deseño e comprensión da realidade. Tiña moitísimos traballos e a súa obra amosa a dunha mente, recoñecida no mundo da arquitectura con só 45 anos de idade.

Obras

Algunhas das súas obras máis relevantes foron:

Edificio de Gas Natural (Barcelona) -- póstumo
Parlamento de Escocia (Edimburgo, Escocia) -- póstumo
Campus da Universidade de Vigo (Vigo)
Edificios dos Xulgados (Salerno, Italia)
Concello (Utrecht, Holanda)
Escola de Música para a Mocidade (Hamburgo, Alemaña)
Mercat de Santa Caterina (Barcelona)
Parque de Diagonal Mar (Barcelona)
Seis vivendas (Amsterdam, Holanda)
Biblioteca Nacional do Xapón (Toquio, Xapón)
Laboratorios da Universidad (Dresde, Alemaña)
Centro Cívico (Balenyá, preto de Barcelona)
Pazo dos Deportes (Leipzig, Alemaña)
Escola de Arquitectura (Venecia, Italia)
Embarcadoiro (Tesalónica, Grecia)
Cemiterio (L'Igualada, Cataluña)
Centro Nacional de Ximnasia Rítmica (Alacant)
Pavillón Heaven do Museo Tateyama (Tateyama, Xapón)
Institut La Llauna (Badalona, preto de Barcelona)
Internado (Morella)
Pavillón de Deportes (Huesca)
Pavillón de Meditación (Unazuki, Xapón)
Centro Social do Círculo de Lectores (Madrid)

@@ Liña 3: / Liña 3: @@
 ==Traxectoria==
-Estudou [[Arquitectura]] en [[Barcelona]], mudándose logo cara á [[Universidade de Columbia]] en [[New York]]. Comezou a sua andaina profesional no estudio de [[Albert Viaplana]] e [[Helio Piñon]], onde permaneceu ata o ano [[1983]]. O mesmo tempo foi mestre adxunto nas dúas [[universidade]]s nas que estudiara. Creou entón o seu propio escritorio de Arquitectura xunto coa sua primeira [[muller]], [[Carme Pinós]], de onde sairon xa obras de proxección internacional.
+Estudou [[Arquitectura]] en [[Barcelona]], mudándose logo cara á [[Universidade de Columbia]] en [[New York]]. Comezou a súa andaina profesional no estudio de [[Albert Viaplana]] e [[Helio Piñon]], onde permaneceu ata o ano [[1983]]. O mesmo tempo foi mestre adxunto nas dúas [[universidade]]s nas que estudiara. Creou entón o seu propio estudio de Arquitectura xunto coa súa primeira [[muller]], [[Carme Pinós]], de onde sairon xa obras de proxección internacional.
-Cando Enric casou por segunda vez, desta volta coa [[italia]]na [[Benedetta Tagliabue]], tamén arquitecta, reorganizou o seu escritorio, que pasou a chamarse [[EMBT]], e lograron traballos moi importantes dende diferentes partes do [[mundo]]. Os dous derradeiros [[ano]]s da sua [[vida]] estivo dedicado ao seu máis importante proxecto, o [[parlamento]] de [[Escocia]]. É unha obra de pleno "estilo Miralles", respectando o lugar e as tradicións (de xeito que se pode apreciar moi claramente, por exemplo, a influencia do arquitecto escocés [[Charles Rennie Mackintosh]] na mesma), creando "tensións visuais" que varian dependendo da posición que se escolla, a [[luz]], a [[hora]] do [[día]], etc.
+Cando Enric casou por segunda vez, desta volta coa [[italia]]na [[Benedetta Tagliabue]], tamén arquitecta, reorganizou o seu estudio, que pasou a chamarse [[EMBT]], e lograron traballos moi importantes dende diferentes partes do [[mundo]]. Os dous derradeiros [[ano]]s da sua [[vida]] estivo dedicado ao seu máis importante proxecto, o [[parlamento]] de [[Escocia]]. É unha obra de pleno "estilo Miralles", respectando o lugar e as tradicións (de xeito que se pode apreciar moi claramente, por exemplo, a influencia do arquitecto escocés [[Charles Rennie Mackintosh]] na mesma), creando "tensións visuais" que varian dependendo da posición que se escolla, a [[luz]], a [[hora]] do [[día]], etc.
 Na súa vida, Enric recibiu numerosos [[premio]]s, como o [[León de ouro]] da [[Bienal de Venecia]] no ano [[1996]]. Foi mestre en numerosas universidades de prestixio, incluíndo a cátedra "Kengo Tange" da [[universidade Harvard]], que ocupou dende [[1992]].
@@ Liña 11: / Liña 11: @@
 Morreu prematuramente os 45 anos de idade, e non puido rematar moitísimas das suas obras, incluindo o Parlamento Escocés ou o edificio de [[Gas Natural]] en Barcelona.
-A súa esposa, Benedetta, mantén o estudio EMBT funcionando, e está a remata-las [[obra]]s [[deseño|deseñadas]] por Enric, seguindo as súas ideas, aparte de gañar outros concursos sempre co estilo que tiña o arquitecto catalán.
+A súa muller, Benedetta, mantén o estudio EMBT funcionando, e está a remata-las [[obra]]s [[deseño|deseñadas]] por Enric, seguindo as súas ideas, aparte de gañar outros concursos sempre co estilo que tiña o arquitecto catalán.
 Enric Miralles foi a última grande promesa da arquitectura española: coa súa idade xa chegara a un alto nivel de deseño e comprensión da realidade. Tiña moitísimos traballos e a súa obra amosa a dunha mente, recoñecida no mundo da arquitectura con só 45 anos de idade.