Enrique Gippini
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 12 de outubro de 1901  Reus, España |
| Morte | 25 de decembro de 1984 (83 anos) Santiago de Compostela, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | mestre , escritor |
| Lingua | Lingua castelá |
Enrique Gippini Escoda, nado en Reus o 12 de outubro de 1901 e finado en Santiago de Compostela o 25 de decembro de 1984, foi un mestre e escritor galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Aos dous anos trasladouse a Santiago de Compostela, onde fixo o Bacharelato Superior. Marchou voluntario á Guerra de Marrocos en 1921 onde permaneceu tres anos. Á volta cursou Maxisterio na Normal de Compostela e exerceu en Cerdeda, Buxán, Beneso, Oleiros, San Cosme de Muíño, Bastabales e Campo das Rodas en Noia. Membro da loxa “Agarimo nº 78” de Santiago. Foi militante do Partido Socialista dende 1931. Pertenceu a Federación socialista de Santiago de Compostela e foi director do seu voceiro Trabajo. Co golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 foi destituído e a Comisión de Depuración da Ensinanza propuxo a súa separación definitiva do servizo da súa escola no Campo das Rodas de Noia, con efecto dende o 19 de xuño de 1937. Foi detido o 21 de xullo de 1937 e encarcerado en Santiago pola súa condición de masón, ata o 27 de decembro de 1939. Volveu ser detido o 6 de febreiro de 1940, permanecendo en prisión ata o 10 de abril dese ano.
O Tribunal Especial para a Represión da Masonería e o Comunismo condenouno a 12 anos e un día de reclusión menor, ingresou na Prisión habilitada de Torrijos, en Madrid. Despois pasou á Prisión de Burgos. En 1943 conmutáronlle a pena pola de seis anos de confinamento, inhabilitación e accesorias. Cumpriu a pena en Santander, onde chegou o 13 de decembro de 1943. En marzo de 1944 foi autorizado a cambiar a residencia a Valdoviño. Extinguiu a condena de confinamento o 15 de maio de 1945. En xaneiro de 1947 solicitou ser reposto como mestre nacional.
Colaborou no Seminario Fontán-Sarmiento de Hagiografía, Toponimia y Onomástica e no Boletín do Seminario publicou en 1980 "D. Alonso Pita da Veiga. Testamento" e "El Catastro del Marqués de la Ensenada y su valor para el estudio de la Toponimia: la parroquia de San Juan de Camboño". Edicións do Castro publicou postumamente Refraneiro galego (escolma) (1991),[1] unha escolma de refráns, consellos e ditos galegos, recollidos durante os anos de ensinante e nas súas viaxes.
Fiinou en Santiago de Compostela o 25 de decembro de 1984.[2]
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou coa tamén mestra Ángela Botana López e foi pai de Olga, Félix, María Luisa e Enrique Gippini Botana.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Ficha no Catalogo Iacobus
- ↑ Necrolóxica en La Voz de Galicia, 26-12-1984, p. 45.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Lamela García, Luis (2005). 1936, la Cruzada en Compostela. La guerra civil y la represión franquista en los documentos policiales y militares. Sada: Do Castro. pp. 229–231. ISBN 84-8485-186-9.
- Pereira Martínez, Carlos (2008). "A Francmasonería na comarca do Barbanza" (PDF). Anuario de estudos do Barbanza (A.C. Barbantia) (4): 103–127. ISSN 1889-0946. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 24 de abril de 2019. Consultado o 24 de abril de 2019.
