Emirato de Ras al-Khaimah
إمارة رأس الخيمة (ar)  | |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Estado | Emiratos Árabes Unidos | ||||
| Capital | Ras al-Khaimah (pt)  | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 241.000 (2009) (143,11 hab./km²) | ||||
| Xeografía | |||||
| Superficie | 1.684 km² | ||||
| Altitude | 2 m | ||||
| Comparte fronteira con | |||||
| Creación | 1869 | ||||
| Organización política | |||||
| • Ruler of Ras al-Khaimah (en) | Saud bin Saqr al Qasimi (en) | ||||
| Identificador descritivo | |||||
| Fuso horario | |||||
| ISO 3166-2 | AE-RK | ||||
| Sitio web | rak.ae | ||||
O emirato de Ras al-Khaimah (en árabe: رأس الخيمة ) é un do sete emiratos que integran os Emiratos Árabes Unidos. É o único dos emiratos que non se integrou na federación no ano 1971 senón ao ano seguinte (11 de febreiro de 1972). Localízase na fronteira con Omán ao norte da península arábiga. É gobernado polo xeque Saud bin Saqr ao-Qasimi. A súa poboación é duns 250.000 habitantes e a cidade está dividida en dúas barrios principais por un arroio. Os barrios son o Antigo Ras Al Jaimah e Nakheel. Anteriormente, a cidade era coñecida como Julfar.
A cidade alberga o Aeroporto Internacional de Ras al-Khaimah.
O seu porto noutros tempos foi refuxio de piratas coñecidos como os “Yoasmis”, caendo en decadencia pola presenza da armada inglesa. Os portugueses ocuparon este territorio no ano 1649, pero aos poucos anos abandonárono pola súa extrema pobreza. Entón os piratas conquistárono novamente como base, pero os ingleses bombardearon o seu capital no ano 1809. En 1853 asinouse un acordo de paz coas tribos de todo o territorio. Os últimos xeques reinantes foron: Salin-ao-Qasami (1920 – 1948) e Mohamed-ao-Qasami (1948 – 1996).[1]
No seu libro de 1989 Ningún cisne (no poema titulado Mil), o escritor Manuel Rivas incluía unha referencia a Ras al-Khaimah como lugar remoto ao que se podía facer unha chamada de teléfono[2].
Economía
[editar | editar a fonte]
Debido á precariedade da súa económica, e carecendo de moedas de ouro e prata suficientes en circulación, no ano 1779 permitiuse a circulación de moedas estranxeiras en todo o territorio. Para iso utilizouse un punzón que contiña o debuxo dun vaso coa inscrición en árabe “Ras al Khaimah”. Coñécense moedas de Real de 8 españolas, 5 francos franceses, talers de María Teresa de Austria e rupias inglesas con este curioso reselo.[3]
Como é un dos emiratos que non producen petróleo, Ras al Khaimah centrouse en desenvolver o seu sector industrial.
A súa economía centrada na prestación de servizos, favorecen os investimentos internacionais. A combinación de seguridade e confidencialidade está garantida para os empresarios. O seu sistema fiscal, favorece a instalación de empresas estranxeiras, que funcionan como holdings sen permiso para comerciar no mercado nacional e exencións no pago de impostos locais. Pódense abrir contas bancarias en entidades locais, realizar investimentos libres de impostos e obter hipotecas para investir en activos dos Emiratos Árabes Unidos. Igualmente se poden obter Visas de empreg. Cando dispoñen de autorización, este tipo de empresa pode posuír propiedades en zonas francas dos EAU.
As persoas físicas están exentas de tributar por impostos da renda, vendas ou riqueza. Non se cobran impostos corporativos. Ademais, non hai controis de cambio, retención nin impostos de importación ou exportación.
- Al Jazirah Al Hamra - unha antiga cidade costeira con numerosos proxectos inmobiliarios e zona industrial.
- Ar-Rams - unha cidade costeira; no pasado, un pobo típico de pesca e perlas.
- Jawr Juwayr - unha zona industrial, co porto máis grande de Nivel ao-Khaimah e numerosas compañías como unha fábrica de cemento.
- Diqdaqah - un pobo coñecido polas súas actividades agrícolas.
- Jatt - unha vila rodeada de montañas, famosa polas súas augas termais e xardíns de palmeiras.
- Masafi - unha cidade no sur, na fronteira con Fujairah; ben coñecida pola auga potable.
- Huwaylat - unha vila no sur.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Julio López Davalillo; "Guía de los países y territorios del mundo", editorial Síntesis, Madrid, 2004.
- ↑ "Mil (Ningún cisne) / Manuel Rivas". Consultado o 2021-06-18.
- ↑ José Antonio de la Fuente; "La Plata de la Nao de China", Museo de Arte Oriental de Salamanca, imprenta comercial Segovia, 2008.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Emirato de Ras al-Khaimah  |
