Densidade postsináptica

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Anáise ultraestrutural de sinapses no talo cerebral de ratos (WT) de tipo silvestre no día embrionario 18,5. As sinapses das neuronas WT na área do complexo de pre-Bötzinger mostran vedsículas presiápticas (asteriscos), unha fenda sináptica e unha clara densidade postsináptica (puntas de frechas). Barra de escala de 250 nm. De Heupel et al., 2008

A densidade postsináptica é unha a especialización densa de proteínas unida á membrana postsináptica. As densidades postsinápticas foron orixinariamente identificadas por microscopio electrónico como rexións densas aos electróns na membrana dunha neurona postsináptica. A densidade postsináptica está en estreita aposición coa zona activa presináptica e asegura que os recedtores estean en estreita proximidade cos sitios de liberación do neurotransmisor presináptico. As densidades postsinápticas varían en tamaño e composición en distintas rexións cerebrais e foron estudadas en gran detalle en sinapses glutamatérxicas. Identificáronse centos de proteínas nas densidade postsinápticas, como os receptores de glutamato, proteínas armazón e moitas moléculas de sinalización.

Estrutura[editar | editar a fonte]

A estrutura e composición da densidade postsináptica foi o tema de numerosos estudos sobre plasticidade sináptica, un modelo celular da aprendizaxe e memoria. As densidades postsinápticas miden de 250 a 500 nanómetros de diámetro e de 25 a 50 nanómetros de grosor, dependendo do estado de actividade da sinapse. Durante a plasticidade sináptica, o tamaño total da densidade postsináptica inceméntase ao incrementarse o tamaño e forza sinápticos despois de inducir unha potenciación a longo prazo en sinapses individuais.[1]

Composición[editar | editar a fonte]

Moitas proteínas da densidade postsináptica están implicadas na regulación da función sináptica. Entre elas son claves a proteína densidade postsináptica-95 (PSD95), a neurolixina (unha molécula de adhesión celular), os receptores de NMDA, os receptores de AMPA, a proteína quinase II dependente de calcio/calmodulina e a actina. A medida que as tecnoloxías de detección de proteínas incrementaron a súa sensibilidade, como ocorreu coas melloras nas técnicas de espectrometría de masas, foron asignándose ás densidades postsinápticas máis proteínas. Estimacións actuais cifran o seu número en varios centos de proteínas atopadas nas densidades postsinápticas de rexións cerebrais durante diferentes estados de desenvolvemento e actividade sináptica. As densidades postsinápticas tamén conteñen moléculas de adhesión celular e un conxunto diverso doutras proteínas de sinalización. Moitas das proteínas das densidades postsinápticas conteñen dominios PDZ.

Función[editar | editar a fonte]

Propúxose que as densidades postsinápticas concentran e organizan os receptores de neurotransmisores na fenda sináptica. A densidade postsináptica serve tamén como aparato de sinalización. Por exemplo, as quinases e fosfatases na densidade postsináptica son activadas e liberadas das densidades postsinápticas para cambiar a actividade de proteínas localizadas na espiña ou son transportadas ao núcleo onde afectan a síntese de proteínas. Algunhas destas características das densidades postsinápticas son similares ás dunha unión neuromuscular e outras unións celulares, xa que a densidade postsináptica foi modelada como unha unión celular especializada que permite unha rápida e asimétrica sinalización.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Meyer, D.; Bonhoeffer T.; Scheuss V. (2014). "Balance and Stability of Synaptic Structures during Synaptic Plasticity". Neuron 82 (2): 430–443. PMID 24742464. doi:10.1016/j.neuron.2014.02.031. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Resumos xerais
Estrutura e composición

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]