Delta L
| Delta L | |
|---|---|
 | |
| Función | Lanzador espacial lixeiro |
| país de orixe | Estados Unidos[1] |
| Tamaño | |
| altura | 35,0 m[1] |
| diámetro | 2,44 m[1] |
| masa | 89.935 kg[1] |
| Etapas | |
| Carga LEO | |
| masa | 300 kg[1] |
| foguetes derivados | |
| Familia | Delta[1] |
| Lanzamento históricos | |
| Estado | Retirado en 1972[1][2] |
| Sitios | Base da Forza Aérea en Vandenberg, Centro Espacial de Cabo Cañaveral |
| Total de lanzamentos | 2 |
| exitosos | 1 |
| fallos | 1 |
| Voo inaugural | 27 de agosto de 1969[1][2] |
| Último voo | 31 de xaneiro de 1972[1][2] |
| Acelerarores – Castor 2[1] | |
| altura | 6,04 m[1] |
| diámetro | 0,79 m[1] |
| masa baleiro | 695 kg[1] |
| masa cheo | 4424 kg[1] |
| impulsado por | 1 TX-354-3[1] |
| potencia máxima | 258,915 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 232 s (a nivel do mar), 262 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Propelente sólido[1] |
| Primeira etapa – Delta Thor LT[1] | |
| altura | 21,43 m[1] |
| diámetro | 2,44 m[1] |
| masa baleiro | 3715 kg[1] |
| masa cheo | 70.354 kg[1] |
| impulsado por | 1 MB-3-3[1] |
| potencia máxima | 866,710 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 256 s (a nivel do mar), 290 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Oxíxeno líquido e queroseno[1] |
| Segunda etapa – AJ10-118E[1] | |
| altura | 6,28 m[1] |
| diámetro | 1,40 m[1] |
| masa baleiro | 785 kg[1] |
| masa cheo | 6009 kg[1] |
| impulsado por | 1 AJ10-118E[1] |
| potencia máxima | 35,098 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 278 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Ácido nítrico e UDMH[1] |
| Terceira etapa – FW4-D[1] (para Delta E1) | |
| altura | 1,48 m[1] |
| diámetro | 0,46 m[1] |
| masa baleiro | 25 kg[1] |
| masa cheo | 300 kg[1] |
| impulsado por | 1 FW4-D[2] |
| potencia máxima | 24,997 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 287 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Propelente sólido[1] |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O Delta L foi un foguete espacial dos estadounidense en servizo entre 1969 e 1972.[1][2]
Características[editar | editar a fonte]
O Delta L foi un foguete lixeiro da familia de foguetes Delta que foi usado dúas veces entre 1969 e 1972 para lanzar os satélites Pioneer E e TTS 3 (que resultou en fracaso) e HEOS 2.[1][2]
Historial de lanzamentos[editar | editar a fonte]
| Voo[1][2] | Data[1][2] | Rampla de lanzamento[1][2] | Carga[1][2] | Resultado[1][2] | Notas[1][2] |
|---|---|---|---|---|---|
| 540/D-73 | 27 de agosto de 1969 | Rampla LC-17A de Cabo Cañaveral | Pioneer E / TTS 3 | Fallo | Primeiro intento de lanzamento dun Delta L. O lanzamento fracasou debido a un problema no sistema hidráulico da primeira etapa. |
| 564/D-87 | 31 de xaneiro de 1972 | Rampla SLC-2E da Base Vandenberg | HEOS 2 | Éxito | Último voo dun Delta L. |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 1,26 1,27 1,28 1,29 1,30 1,31 1,32 1,33 1,34 1,35 1,36 1,37 1,38 1,39 1,40 1,41 1,42 1,43 1,44 1,45 1,46 1,47 1,48 1,49 1,50 1,51 Mark Wade (2011). "Delta L" (en inglés). Consultado o 6 de xullo de 2012.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 Gunter Dirk Krebs (2011). Gunter's Space Page, ed. "Delta-L" (en inglés). Consultado o 6 de xullo de 2012.