De Havilland Dragonfly

de Havilland Dragonfly
Tipo	transporte lixeiro
Fabricante	de Havilland Aircraft Company
Primeiro voo	12 de agosto de 1935
Introducido	1936
Produción	1936 - 1938
Unidades construídas	67

O de Havilland DH.90 Dragonfly é un biplano británico de turismo de luxo bimotor dos anos 30 construído pola de Havilland Aircraft Company no aeródromo de Hatfield.

Desenvolvemento

O Dragonfly compartía un claro parecido co Dragon Rapide, pero era máis pequeno, tiña un alongamento maior, e as ás estaban lixeiramente inclinadas cara atrás. A á baixa tiña menos envergadura que a superior, a diferenza do DH.89, e a parte superior das góndolas do motor sobresaían moito menos sobre a súa superficie porque o depósito de combustible foi movido á sección central inferior. Estruturalmente tamén eran moi distintos: o Dragonfly tiña unha nova carcasa monocasco de madeira contrachapada preformada e unha fuselaxe reforzada.

Foi deseñado como un avión turístico de luxo para catro pasaxeiros e un piloto, con previsión de contrais dobres. O primeiro avión, o G-ADNA, voou por primeira vez o 12 de agosto de 1935. O Dragonfly conseguía o máximo rendemento con baixa potencia, utilizando os novos métodos de construción desenvolvidos para o avión de carreiras de Havilland Comet, e polo tanto era un avión caro. En termos modernos, era un transporte executivo, dirixido a particulares ricos, moitas veces a través das empresas que posuían.

Historial operativo

A primeira entrega realizouse en maio de 1936. Uns 36 Dragonflies foron para particulares e donos de compañías, 15 para aeroliñas ou compañías de taxis aéreos, e tres para clubs. As forzas aéreas de Dinamarca e Suecia recibiron dous exemplares cada unha, e a Real Policía Montada do Canadá usou catro para combater contra os contrabandistas de alcol. A produción rematou en 1938.

En 1939 varios avión pasaran de mans privadas a ser usados comercialmente, como a frota formada por Air Dispatch Ltd no aeroporto de Croydon, dirixida por Mrs Victor Bruce. Entre os seus sete avións había algúns exemplares usados antes por aeroliñas. Utilizáronse como taxis aéreos entre os distintos aeroportos de Londres, e tamén como adestradores de voo nocturno. Western Airways do aeroporto de Weston-super-Mare usaba os seus Dragonfly nun servizo regular a Manchester pasando por Birmingham.

Sete fuselaxes foron enviados ao Canadá e foron montados por de Havilland Canada. Alí operaron cunha serie de pequenos operadores comerciais, coa Policía Montada e coa Real Forza Aérea do Canadá. Polo menos un, o CF-BFF, equipouse con flotadores Edo e foi usado comercialmente.

Ao redor de 1937 tres Dragonflies foron mercados polo goberno de Romanía para o adestramento de tripulacións, levando rexistros civís.

Cando comezou a segunda guerra mundial 23 Dragonflies pasaron ás filas da RAF e das forzas aéreas da Commonwealth, sobrevivindo seis deles en 1945. Tras a guerra quedaban 13 unidades voando en todo o mundo.

Silver City Airways operou un Dragonfly, o G-AEWZ, como transporte executivo entre 1950 e 1960. No presente só quedan dous Dragonflies en condicións de voo no mundo: o ZK-AYR "Endeavour" en Nova Zelandia, e o G-AEDU no Reino Unido.