Saltar ao contido

Continuo terra-planta-atmosfera

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Números arbitrarios escollidos para representar potenciais hídricos decrecentes desde o chan, a través da planta, ata a atmosfera. Isto mostra o movemento neto da auga polo seu gradiente de enerxía potencial, desde o maior potencial de auga no chan ata o menor potencial de auga no aire.[1]

O continuo ou continuum solo-planta-atmosfera (SPAC, polas súas siglas en inglés, soil-plant-atmosphere continuum)[2] é a vía pola que a auga se move dende o solo a través das plantas até a atmosfera. O termo "continuo" salienta a conexión ininterrompida de auga ao longo desta ruta.

Na atmosfera, o potencial hídrico é baixo, mentres que dentro das follas é relativamente maior (é dicir, menos negativo). Este contraste crea un gradiente de difusión a través dos poros (estomas) das follas, que extrae auga das mesmas en forma de vapor.[1]

A medida que o vapor de auga sae da folla, máis moléculas de auga se evaporan desde a superficie das células do mesofilo para substituír as moléculas perdidas, xa que a auga no aire dentro das follas mantense a presión de vapor de saturación (é dicir, isto ocorre porque o aire dentro das follas sempre ten tanto vapor de auga como é posíbel).

A auga que se perde na superficie celular é reposta pola auga do xilema, que debido ás propiedades de cohesión e tensión do H2O, atrae moléculas adicionais de auga desde as raíces cara á folla.

Este proceso subliña a contigüidade e interdependencia dos elementos do continuo solo-planta-atmosfera.

Compoñentes

[editar | editar a fonte]

O transporte de auga por esta vía prodúcese en diferentes compoñentes, e son definidos de varias formas, segundo a disciplina científica:

  1. Física do solo: Esta disciplina entende a auga no solo como algo que se pode medir en función da súa tensión, é dicir, a enerxía necesaria para mover a auga a través do solo.
  2. Fisioloxía de plantas e animais: Neste campo, a auga nos organismos se describe en termos de déficit de presión de difusión, que é a diferenza entre a cantidade de auga que un organismo necesita e a que realmente ten.
  3. Meteoroloxía: Aquí, a auga na atmosfera é descrita usando a presión de vapor ou a humidade relativa, que nos di que tanta auga hai no aire comparada coa máxima cantidade de auga que o aire pode conter a esa temperatura.
  • A SPAC integra estes compoñentes e defínese como:

...concepto que recoñece que o campo con todos os seus compoñentes (solo, vexetais, animais e a atmosfera ambiental tomados xuntos) constitúe un sistema dinámico fisicamente integrado no que os diversos procesos de fluxo que implican enerxía e materia ocorren de forma simultánea e independente como enlaces na cadea. [3]

Isto caracteriza o estado da auga en diferentes compoñentes do SPAC como expresións do nivel enerxético ou potencial hídrico de cada un. A modelización do transporte de auga entre compoñentes depende do SPAC, así como os estudos de gradientes de potencial hídrico entre segmentos.

  1. 1,0 1,1 Taiz, Lincoln (2014). Plant Physiology and Development, Sixth Edition. Sinauer Associates, Inc. p. 65. ISBN 978-1605353531. 
  2. Sławiński, Cezary; Sobczuk, Henryk (2011). Gliński, Jan; Horabik, Józef; Lipiec, Jerzy, eds. Soil–Plant–Atmosphere Continuum. Encyclopedia of Earth Sciences Series (en inglés). Dordrecht: Springer Netherlands. pp. 805–810. ISBN 978-90-481-3585-1. doi:10.1007/978-90-481-3585-1_141. 
  3. John R. Philip (1966). Plant water relations: some physical aspects. Annu. Rev. Plant Physiol. 17, 245–268.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]