Antiga Cartago
𐤒𐤓𐤕•𐤇𐤃𐤔𐤕 (phn)  | |||||
| |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Capital | Cartago | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 400.000 (221 a. C.) | ||||
| Lingua oficial | Lingua púnica | ||||
| Datos históricos | |||||
| Precedido por | |||||
| Fundador | Dido | ||||
| Creación | 814 a. C. | ||||
| Disolución | 146 a. C. | ||||
| Sucedido por | África Proconsular, Sicilia (provincia romana), Hispania e Mauritania | ||||
| Organización política | |||||
| Forma de goberno | monarquía Oligarquía | ||||
| Órgano lexislativo | senado púnico , | ||||
| Moeda | Moeda cartaxinesa | ||||
A antiga Cartago foi unha antiga civilización semítica con sede no norte de África.[1] Inicialmente un asentamento na actual Tunes, máis tarde converteuse nunha cidade estado e logo nun imperio. Fundada polos fenicios no século IX a. C., Cartago alcanzou o seu apoxeo no século IV a. C. como unha das metrópoles máis grandes do mundo.[2] Foi o centro do Imperio Cartaxinés, unha gran potencia liderada polo pobo púnico que dominaba o antigo mar Mediterráneo occidental e central. Despois das guerras púnicas, Cartago foi destruída polos romanos en 146 a. C., que máis tarde reconstruíron a cidade profundamente.[3][4][5]
Cartago foi colonizada ao redor do 814 a. C. por colonos de Tiro, unha das principais cidades estado fenicias situada no actual Líbano. No século VII a. C., tras a conquista de Fenicia polo Imperio Neoasirio, Cartago independizouse, ampliando gradualmente a súa hexemonía económica e política polo Mediterráneo occidental. Cara ao 300 a. C., a través do seu amplo mosaico de colonias, estados vasalos e estados satélites, unidos polo seu dominio naval do mar Mediterráneo occidental e central, Cartago controlaba o maior territorio da rexión, incluída a costa do noroeste de África, o sur do mar Mediterráneo, o leste de Iberia e as illas de Sicilia, Sardeña, Córsega, Malta e o arquipélago balear.[6] Trípoli seguía sendo autónoma baixo a autoridade dos libio-fenicios locais, que pagaban tributos.[3]
Entre as cidades máis grandes e ricas do mundo antigo, a situación estratéxica de Cartago proporcionaba acceso a abundantes terras fértiles e as principais rutas de comercio marítimo.[7] A súa extensa rede mercantil chegou ata o oeste de Asia e o norte de Europa, proporcionando unha variedade de mercadorías de todo o mundo antigo, ademais de lucrativas exportacións de produtos agrícolas e manufacturados. Este imperio comercial estaba asegurado por unha das armadas máis grandes e poderosas do antigo Mediterráneo, e un exército composto en gran medida por mercenarios e auxiliares estranxeiros, especialmente iberos, baleares, galos, británicos, sicilianos, italianos, gregos, númidas e libios.
Como potencia dominante do Mediterráneo occidental, Cartago entrou inevitablemente en conflito con moitos veciños e rivais, desde os bérberes do norte de África ata a nacente República Romana. Despois de séculos de conflito cos gregos-sicilianos, a súa crecente competencia con Roma culminou nas guerras púnicas (264–146 a. C.), que viron algunhas das batallas máis grandes e sofisticadas da antigüidade. Cartago evitou por pouco a súa destrución despois da segunda guerra púnica, pero foi destruída polos romanos en 146 a. C. despois da terceira guerra púnica. Os romanos máis tarde fundaron unha nova cidade no seu lugar.[8] Todos os restos da civilización cartaxinesa quedaron baixo o dominio romano no século I, e Roma converteuse posteriormente na potencia mediterránea dominante, abrindo o camiño para o seu ascenso como un gran imperio.
A pesar do carácter cosmopolita do seu imperio, a cultura e a identidade de Cartago permaneceron arraigadas na súa herdanza cananea, aínda que unha variedade localizada coñecida como púnica. Como outros pobos fenicios, a súa sociedade era urbana, comercial e orientada ao mar e ao comercio; isto reflíctese en parte polas súas notables innovacións, incluíndo a produción en serie, o vidro sen cor, o trillo e o porto de cothon. Os cartaxineses eran coñecidos pola súa destreza comercial, as súas exploracións ambiciosas e o seu sistema de goberno único, que combinaba elementos de democracia, oligarquía e republicanismo, incluíndo exemplos modernos de separación de poderes.
A pesar de ser unha das civilizacións máis influentes da antigüidade, Cartago é lembrada principalmente polo seu longo e amargo conflito con Roma, que ameazou o ascenso da República Romana e case cambiou o curso da civilización occidental. Debido á destrución de practicamente todos os textos cartaxineses despois da terceira guerra púnica, gran parte do que se coñece sobre a súa civilización procede de fontes romanas e gregas, moitas das cales se escribiron durante ou despois das guerras púnicas, e en diferentes graos foron moldeadas polas hostilidades. As actitudes populares e eruditas cara a Cartago reflectían historicamente a visión grecorromana predominante, aínda que a investigación arqueolóxica desde finais do século XIX axudou a definir a civilización cartaxinesa.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Farina, William (2014). Perpetua of Carthage: Portrait of a Third-Century Martyr. McFarland. p. 35. ISBN 978-0-7864-8263-4.
- ↑ Modelski, George (2003). World Cities: –3000 to 2000. Faros 2000. ISBN 0-9676230-1-4.
- ↑ 3,0 3,1 Markoe, Glenn (2000). Phoenicians. University of California Press. ISBN 978-0-520-22614-2.
- ↑ "Political and Economic Implications of the New Phoenician Chronologies" (PDF). upf.edu. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2013. Consultado o 2013.
- ↑ Moscati, Sabatino (2001). Colonization of the Mediterranean. Tauris. p. 48. ISBN 978-1-85043-533-4.
- ↑ Goldsworthy, Adrian (2003). The Fall of Carthage: The Punic Wars 265-146BC. Phoenix. ISBN 978-0304366422.
- ↑ "Carthage : History, Location, & Facts". britannica.com. Consultado o 2021.
- ↑ Scullard, H.H. (2010). From the Gracchi to Nero: A History of Rome 133 BC to AD 68. Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-58488-3.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Antiga Cartago  |
