Cinema de autor
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
O cinema de autor é o cine no cal o director ten un papel preponderante ao basearse normalmente nun guión propio; realiza a súa obra á marxe das presións e limitacións que implica o cine dos grandes estudos comerciais, o cal permítelle unha maior liberdade á hora de plasmar os seus sentimentos e inquietudes no filme. No cine de autor, o autor é normalmente identificable ou recoñecible por algúns trazos típicos na súa obra.
Historia e características[editar | editar a fonte]
Na década de 1960, un grupo de críticos de cine franceses, pertencentes á revista Cahiers du Cinéma e inspirados, entre outras cousas, polo texto de 1948 Cámera Stylo de Alexandre Astruc, comezan a suscitarse interrogantes arredor do rol do auteur, ou realizador, dentro dunha película. Estes críticos opoñíanse ás ideas do Neorrealismo italiano o cal propoñía que o autor cinematográfico por excelencia, era aquel capaz de plasmar a realidade tal cal era, sen manipulacións de ningunha índole, permitindo que o espectador interpretase esta "realidade" e fixase as súas propias conclusións. Con todo, para este grupo de críticos entre os cales figuraban Jean-Luc Godard con À bout de souffle (1960), François Truffaut cos Les Quatre Cents Coups (1959), Alain Resnais con Hiroshima Mon Amour (1959) e Claude Chabrol entre outros, o cine debía propoñer unha visión particular da realidade e revelar a presenza dun autor-director responsable polas imaxes proxectadas. Neste sentido, os realizadores da chamada Nouvelle Vague francesa utilizaban o medio cinematográfico para expresar opinións e ideas en cada unha das súas obras.
Estes autores pasarían logo do texto á acción filmando curtametraxes e longametraxes, dentro de dita corrente chamada Nouvelle Vague. O seu interese polas películas de realizadores afincados nos Estados Unidos (fosen ou non estadounidenses, pois gran parte eran europeos ou de orixe europea), especialmente por Alfred Hitchcock, quen malia ser británico, realizou boa parte da súa filmografía nos Estados Unidos; permítenlles sustentar os seus pensamentos sobre o que para eles era o "cine de autor" reconsiderando o seu desprezado talento e creatividade cinematográfica.
Con todo, a expresión "cine de autor" trae consigo múltiples problemas de interpretación. Por unha banda invita ao pensamento historicista de que o autor cinematográfico ten un desenvolvemento lineal da súa carreira, o que o fai predecible en relación aos seus traballos anteriores (isto non é necesariamente certo) e por outra banda a expresión "cine de autor" agrupa a unha serie de realizadores cinematográficos fora do sistema das grandes empresas produtoras de cine estadounidenses, convertendo inmediatamente en "autor" a calquera que pertenza a este grupo "externo".
Tivo unha importante influencia no cine asiático, consolidando a figuras do talle de Nagisa Ōshima con películas como Violence at High Noon (1966), Cruel Story of Youth (1960) e L'empire des senses (1976).
