Christian Otto Mohr
| Christian Otto Mohr | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 8 de outubro de 1835 |
| Lugar de nacemento | Wesselburen |
| Falecemento | 2 de outubro de 1918 |
| Lugar de falecemento | Dresden |
| Soterrado | Johannisfriedhof |
| Nacionalidade | Reino de Prusia |
| Alma máter | Universidade de Hanover |
| Ocupación | enxeñeiro civil, enxeñeiro, profesor universitario e matemático |
| Fillos | Ernst Mohr |
| Premios | Ordem de Alberto Valoroso Rei de Saxónia e Knight Commander of the Order of Albrecht the Bold |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Christian Otto Mohr, nado en Wesselburen o 8 de outubro de 1835 e finado en Dresde o 2 de outubro de 1918, foi un enxeñeiro civil alemán, un dos máis celebrados do século XIX.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Mohr pertenceu a unha familia terratenente de Wesselburen na rexión de Holstein e estudou na Escola Politécnica de Hannover. A comezos de 1855, durante os primeiros anos da súa vida laboral estivo traballando no deseño de vías de ferrocarril para as vías dos estados de Hannover e Oldenburg na actual Baixa Saxonia, deseñando algunhas pontes famosas e creando algún dos primeiros armados de aceiro.
Aínda nos seus primeiros anos construíndo vías de tren, Mohr sentíase moi interesado polas teorías de mecánica e a resistencia de materiais e no 1867, fíxose mestre de mecánica no Politécnico de Stuttgart e no 1873 no Politécnico de Dresde. Mohr tiña un estilo directo e sinxelo que era moi popular entre os seus estudantes. Retirouse en 1900.
Logros científicos[editar | editar a fonte]
En 1874, formalizou, a até entón só intuitiva, idea dunha estrutura estaticamente indeterminada (hiperestática).
Mohr foi un entusiasta das ferramentas gráficas e desenvolveu un método para representar de xeito visual as tensións en tres dimensións, previamente proposto por Carl Culmann. En 1882 desenvolveu o método gráfico en dúas dimensións para a análise do tensor de tensións, coñecido coma círculo de Mohr e o usou para propor a nova teoría de resistencia de materiais, baseada no esforzo cortante. Tamén desenvolveu o diagrama Williot-Mohr para o desprazamento de armaduras e a teoría de Maxwell-Mohr para a análise de estruturas estaticamente indeterminadas.
