Francisco Casimiro Marcó del Pont
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Francisco Casimiro Marcó del Pont Díaz Ángel y Méndez 4 de outubro de 1765 Vigo, España |
| Morte | 11 de maio de 1821 (55 anos) Chacabuco, Arxentina (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | militar |
| Lingua | Lingua castelá |
| Carreira militar | |
| Rango militar | Xeneral |
| Familia | |
| Pai | Buenaventura Marcó del Pont |
| Irmáns | Ventura Miguel Marcó del Pont e Manuel María Marcó del Pont |
 | |
Francisco Casimiro Marcó del Pont Díaz Ángel Méndez, nado en Vigo en 1770 e finado en Luján (Arxentina) o 19 de maio de 1819, fillo de Buenaventura Marcó del Pont e Juana Ángel Méndez, foi un militar galego e gobernador da Corona Española en Chile. Foi unha das figura da Independencia de Chile pois foi o último dos Gobernadores de Chile cando foi apresado polas forzas do Exército dos Andes, lideradas por José de San Martín e Bernardo O'Higgins que entraron en Santiago despois da Batalla de Chacabuco.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Carreira militar en España[editar | editar a fonte]
Iniciou a carreira militar como cadete no Rexemento de Infantaría de Zaragoza en 1784. Estivo na gornición de Orán en 1789. En 1802 estaba no Rexemento Tarragona. Durante o Sitio de Zaragoza foi feito prisioneiro e levado a Francia conseguiu o seu traslado a Valençey, prisión de Fernando VII. Logo da restauración regresou a Madrid, onde a súa influencia na corte outorgoulle o goberno de Chile, aínda que o nomeamento se fixo contra o parecer do Consello de Indias.
Goberno de Chile[editar | editar a fonte]
A fins de 1815, vía Panamá, e pasando por Lima, arribou a Valparaíso. A súa recepción en Santiago foi inicialmente favorable, substituíndo na xefatura do goberno a Osorio, identificado coa austeridade do período de reconquista militar. Marcó del Pont pretendía unha reconciliación a través de actos demagóxicos, non obstante o ambiente de desconfianza e prebendas levouno a copar de europeos e crioulos peruanos os postos clave e dar á restauración un carácter represivo. O capitán Vicente San Bruno, encargado da actividade policial, pero levando as súas funcións máis alá da delincuencia común, montou un tribunal político cuxa desorientación e arbitrariedade levouno ao descrédito e animosidade. Marcó del Pont errou na súa política de goberno ao incumprir as políticas de reconciliación da corte de España, como o indulto xeral aos patriotas do 12 de febreiro de 1816. Ademais o estado de permanente alarma esgotou os recursos empregados na defensa do mar e a cordilleira de Chile. Enviou varios espías a Cuyo para que solicitasen información sobre o Exército Libertador dos Andes.
Por outra banda cumpriu correctamente o seu papel administrador, acreditando a súa lealdade, pospoñendo os seus soldos ás posibilidades do estado. Entre as súas obras urbanísticas están a mellora do paseo de Tajamar ou a Alameda, reparou o Teatro e coliseo, construíu a canle de Maipú.
Fin do goberno[editar | editar a fonte]
San Martín, encomendou ao seu armeiro José Antonio Álvarez Condarco, en misión de espionaxe, que fose entrevistarse con Marcó del Pont, debendo recoñecer e memorizar na súa viaxe os accidentes do terreo. Marcó del Pont expulsouno do país anotando no pasaporte do armeiro unha expresión en referencia á traizón de José de San Martín á monarquía española: Yo firmo con mano blanca y no como la de su general que es negra[1][2]
Fuxida e captura[editar | editar a fonte]
Trala caída do goberno español de Santiago, Marcó del Pont fuxiu a Valparaíso dirixíndose primeiro a San Antonio[3] a través da Cuesta de Lo Prado crendo que na súa baía estaba o buque San Miguel,[3] pero este levantara áncora horas antes.[3] Atopouse na disxuntiva de seguir o camiño da costa pero caería a mercede dos montoneros de Ramón Freire polo que se decidiu a seguir cara ao norte, a través das actuais localidades de Cartaxena,[3] El Tabo, El Quisco, descansando en El Totoral o 15 de febreiro de 1817.[3] Desde esta posición enviou un inquilino para que o avisará respecto da situación en Valparaíso.[4] O home avisou o seu xefe, o hacendado de Las Tablas que se concertou co Capitán José Aldao para rodear a quebrada o 15 de febreiro.[4] Na Quebrada del Totoral, atopárono con todos os oficiais que o acompañaron na súa saída de Santiago;[4] o tenente coronel Fernando Cacho, o coronel Ramón González e o fiscal Prudencio Lazcano.[4] Todos entregaron as súas espadas salvo el que pediu entregala a un xefe da súa condición.[4] A virxe da súa capela particular aínda pode verse na capela do Eremitorio franciscano de El Totoral.
Saúdo de San Martín[editar | editar a fonte]
Conforme aos relatos entregou cerimoniosamente a súa espada a San Martín.[4] Di a tradición arxentina que San Martín saudouno coa expresión: ¡Venga esa mano blanca, mi general!.
Enviado a Arxentina[editar | editar a fonte]
O 16 de abril de 1817 foi enviado a Mendoza. San Martín ordenou encarcerar a Marcó del Pont en San Luis xunto cos prisioneiros tomados en Chacabuco. Logo dun motín en 1819 no que non tomou parte, pero foi igualmente acusado,[4] trala intervención de Monteagudo ordenou o seu traslado a outra prisión na "La Estanzuela", máis ao interior da provincia de San Luis, onde morreu o 19 de maio de 1819, á idade de 49 anos.
| Predecesor: Mariano Osorio |
Gobernador de Chile 1815- 12 de febreiro de 1817 |
Sucesor: Francisco Ruiz-Tagle Gobernador Político Interino de Santiago |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ JOHN LYNCH. San Martin,pp140
- ↑ Según Norberto Galasso esta expresión facía referencia ao carácter fidalgo de Marcó del Pont, e por outra á cor da pel de San Martín, a quen os realistas supuñan mestizo e chamábano El Cholo de Misiones, porque na época cholo significaba indio. Extractado de "Seamos Libres y lo demás no importa nada" de Norberto Galasso - ISBN 978-950-581-779-5
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Historia de Chile , Francisco de Encina , tomo XIII página 176
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Historia de Chile , Francisco de Encina Tomo XIII página 177
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Francisco Casimiro Marcó del Pont |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Historia física y política de Chile. Volume 1
