Carlos Aganzo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaCarlos Aganzo

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinalJuan Carlos Fernández Aganzo
Biografía
Nacemento27 de marzo de 1963 Editar o valor em Wikidata (61 anos)
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade Complutense de Madrid - xornalismo (1982–1986) Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónxornalista Editar o valor em Wikidata
EmpregadorEl Norte de Castilla (pt) Traducir, redactor xefe (2009–2018)
Diario de Ávila (pt) Traducir (1996–2007)
Ya (pt) Traducir (1982–1996) Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata

Dialnet: 1444866


Juan Carlos Fernández Aganzo, máis coñecido como Carlos Aganzo, nado en Madrid o 27 de marzo de 1963, é un poeta, escritor e xornalista. Foi director de Diario de Ávila e El Norte de Castilla desde 2009 ata 2018 e, desde entón, é director de Relacións Institucionais do xornal e director da Fundación Vocento.[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Traxectoria profesional[editar | editar a fonte]

Estudou xornalismo na Facultade de Ciencias da Información da Universidade Complutense de Madrid, traballando desde o inicio da devandita carreira no diario Ya. Tras licenciarse, en 1986 incorporouse á redacción do devandito diario, onde traballou como crítico literario, cronista de jazz, xefe da sección de Local, xefe de Cultura e subdirector, sucesivamente, ata o peche do rotativo en 1996. Dirixiu tamén a revista cinematográfica Interfilms e os rotativos La Voz de Huelva, o Diario de Ávila e El Norte de Castilla. É, ademais, asesor editorial da revista cultural El Cobaya e responsable literario dos Premios Internacionais de Poesía "San Juan de la Cruz" e "José Zorrilla".

Traxectoria literaria[editar | editar a fonte]

En 1998 publicou o seu primeiro libro de poemas titulado ...Ese lado violeta de las cosas, ao que seguirán Manantiales en 2002, Como si yo existiese en 2004, La hora de los juncos en 2006, Caídos Ángeles en 2008, Las voces encendidas en 2010, Las flautas de los bárbaros en 2012, Técnica mixta en 2012 e En la región de Nod en 2014, entre outros. A súa poesía atópase reunida nas antoloxías Ícaro en los ojos (2017) e Arde el tiempo (2018).

Ademais, é autor de oito títulos da colección de libros de viaxes Ciudades con encanto, de El País-Aguilar (Ávila, Toledo, Segovia, Tarragona, Xirona, Lugo, Soria e Pontevedra), e do ensaio biográfico Jorge Pardo, Improvisaciones en 2000. Entre outros, obtivo os premios Jorge Guillén, Jaime Gil de Biedma, Universidade de León e Cidade de Salamanca de Poesía. En setembro de 2012 foille concedido o Premio Nacional das Letras Teresa de Ávila.

O 14 de novembro de 2010 estreou no teatro Zorrilla de Valladolid, como autor da letra, unha obra dedicada a Miguel Delibes, que leva por título Maestro. A obra foi interpretada pola Orquestra e Coro Filharmónica de Madrid, con dirección escénica de José Luis Alonso de Santos e interpretación dos textos por parte da actriz Lola Herrera.[2] Tamén escribiu a cantata en tres actos Ansur que se estreou en 2019. Deron vida á partitura o barítono Luís Santana, a soprano Montserrat Martí Caballé, os coros Ciudad de León e Cappella Lauda e a Orquestra Filharmónica de Valladolid, baixo a dirección do autor da música.[3]

Obras[editar | editar a fonte]

Poesía[editar | editar a fonte]

  • Ese lado violeta de las cosas (Huerga & Fierro. Madrid, 1998)
  • Manantiales (Fundación Jorge Guillén. Valladolid, 2002 e Senén Ediciones, con debuxos de Susana Saura. Ávila, 2006))
  • Como si yo existiera (Béjar, 2004)
  • La hora de los juncos (Senén Ediciones. Debuxos de Susana Saura. Ávila, 2006)
  • Caídos ángeles (Algaida, Sevilla, 2008)
  • Las voces encendidas (Visor, Madrid, 2010. Versión en italiano: Lle voci accese, Media Editorial. Messina, 2011)
  • Las flautas de los bárbaros (Everest, León, 2012 e Ars Poética, Asturias, 2017)
  • La hermosura (Libros del Aire, Madrid, 2014)
  • En la región de Nod (Reino de Cordelia, Madrid, 2014)
  • Ícaro en los ojos (Antoloxía. Vitrubio, Madrid, 2017)
  • El silencio que viene del silencio (Detorre Editores, Córdoba, 2017)
  • Arde el tiempo (Antoloxía. Renacimiento, Sevilla, 2018)
  • Jardín con biblioteca (Cálamo, Palencia 2020)
  • Los perros y la niebla (Fundación Valparaíso, Madrid 2021)
  • Paraíso claustral (Vaso Roto, Madrid 2023)

Ensaios e libros de viaxes[editar | editar a fonte]

  • Jorge Pardo. Improvisaciones. (Concello de Rivas Vaciamadrid 2000)
  • Ciudades con encanto (El País-Aguilar): Ávila (2004), Toledo (2006), Segovia (2007), Tarragona (2008), Girona (2009), Lugo (2009), Soria (2009), Pontevedra (2010)
  • Rutas por las Juderías de España (El País-Aguilar, Madrid, 2008)
  • Al pie de la letra (Concello de Ávila, Ávila, 2014)
  • Madrid (Tintablanca, Madrid 2019; versión en inglés, 2022)
  • Las ciudades de Machado (Tintablanca, Madrid 2022)
  • La huella de Sefarad (Federación de Asociaciones Judías de España, Madrid 2023)

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Ángel Ortiz, nuevo director de El Norte de Castilla" (en español). Consultado o 4 de marzo de 2018. 
  2. "El Zorrilla estrena el 14 de noviembre una oda musical para honrar a Delibes" (en español). Consultado o 17 de outubro de 2010. 
  3. "Ansúrez revive en la Catedral" (en español). Consultado o 11 de maio de 2019. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]