Apaturias
Apaturias ou Apaturia eran as festas gregas que se celebraban na honra de Atenea ou de Afrodita; ou, segundo outros, de Zeus e de Dioniso.
Atribúese a estas festas distintos orixes.
Primeira orixe[editar | editar a fonte]
A primeira non é moi honorífica. Tras declararse a guerra entre os beocios e os atenienses con motivo dun territorio que estes pobos se disputaban. Xanto, xefe dos beocios, propuxo terminar a contenda por medio dun combate singular. Timeto, rei de Atenas, que rexeitou o desafío, foi deposto sendo substituído por Melanto que o aceptou. Este, cando tivo ao seu inimigo preto, afeoulle que fose acompañado dun home cuberto cunha pel de cabra negra. Sorprendido Xanto, volve a cabeza e aproveitándose Melanto deste momento, pasouno dun lado a outro coa súa espada. De aquí proviñeron as Apaturias. Fraude, andrómena e en memoria deste combate deuse a Zeus o sobrenome de Apatenor, o engañador, e a Baco, o de Melanægis, cuberto dunha pel de cabra negra.
Segunda orixe[editar | editar a fonte]
No primeiro día desta festa, que duraba tres, celebrábase un banquete, no segundo ofrecíanse sacrificios e no terceiro inscribíanse os mozos de cada tribo que debían ser admitidos á clase de cidadáns. Pero non os recibía senón despois de xurar os seus pais que eran verdadeiramente fillos seus, mesmo cando eran considerados como sen pais; apatores.
Orixe segundo Xenofonte[editar | editar a fonte]
Xenofonte atribúe a estas festas outra orixe. Cando os parentes, amigos e deudos eran chamados para celebrar esta cerimonia, reuníanse aos pais dos mozos que debían recibirse; apaturia, de a- colectiva e non de a- privativa. Estrabón fala dun templo consagrado a Afrodita Apaturiana. Celebrábase esta festa no mes Pianepsión e duraba tres días.
- Ao primeiro chamáballe Dorpeia, de dorpos cear, porque na noite reuníase cada tribo para celebrar un banquete espléndido.
- O segundo era chamado Anarrysis, das vítimas que se ofrecían a Zeus Phratrios ou protector das tribos e a Atenea, cuxa cabeza miraba cara ao ceo. Durante estes sacrificios os mozos admitidos á clase de cidadáns púñanse xunto ao altar.
- No terceiro chamado Kureosis, de kuros, novo ou kura, acción de rasurar, porque os mozos que até entón non se cortaron aínda o cabelo, verificábano antes de presentarse para ser empadroados. Ofrecíase tamén a Ártemis unha ovella que debía ser de peso determinado desde un día en que achándoa os asistentes un tanto lixeira, exclamaron como por chanza, meion, meion, menor. De aquí proveu dar este nome á vítima e o de meiagogoi ás persoas que a ofrecían.
- A este tres días engade Hesiquio de Mileto o cuarto, chamado por el Epibdés e superrogatorio, cualidade que correspondía igualmente a estas festas que a calquera outra.
