Antonio Maria Roveggio
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 23 de novembro de 1858 Cologna Veneta (pt)  |
| Morte | 2 de maio de 1902 (43 anos) |
| Lugar de sepultura | Asuán - أسوان |
| Bispo titular | |
| 8 de febreiro de 1895 – Diocese: Q455459 | |
| Vigairo apostólico | |
| 8 de febreiro de 1895 – Diocese: Arquidiocese de Cartum (pt) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Reino de Italia (1861–1902) |
| Relixión | Catolicismo |
| Actividade | |
| Ocupación | bispo católico (1895–), sacerdote católico (1884–) |
| Orde relixiosa | Missionários Combonianos (pt) |
| Consagración | Bartolomeo Bacilieri (pt) |
Antonio Maria Roveggio, M.C.C.I., nado o 23 de novembro de 1858 en Cologna Veneta e finado o 2 de maio de 1902, foi un relixioso católico latino italiano.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Antonio Maria naceu en Cologna Veneta (Véneto) o 23 de novembro de 1858, fillo de Giacomo e Dorotea, que formaban unha familia profundamente relixiosa e favoreceron a súa vocación sacerdotal. Entrou no seminario diocesano de Vicenza, completando os estudos necesarios, e aumentando o seu ideal sacerdotal e misioneiro. Foi ordenado sacerdote o 29 de marzo de 1884, e logo dunha breve estadía na diocese, o 4 de decembro de 1884 entrou nos Fillos do Sagrado Corazón de Xesús (combonianos).
Misioneiro e bispo[editar | editar a fonte]
Realizou a súa profesión relixiosa o 28 de outubro de 1887 e o seguinte 7 de decembro embarcou para Exipto, onde se consolidaban os combonianos, agardando que se lles reabriran as portas do África central. Entre 1887 e 1895 exerceu o seu ministerio misioneiro no Cairo, dedicándose á formación cristiá e social dos africanos.
O 8 de febreiro de 1895, cando non chegaba aos 37 anos, foi nomeado vigairo apostólico do África central, con sé en Khartún, e bispo titular de Amastri. Foi consagrado bispo o 21 de abril de 1895 na catedral de Verona, e no xullo seguinte volveu a Exipto, comprometido con desenvolver o seu programa misioneiro, mentres estaban a piques de volver a abrir as portas do Sudán; fixou a súa residencia en Asuán, e logo da derrota dos mahdistas en 1898, trasladouse en 1900 a Omdurman-Khartún, estabelecendo a base para os futuros proxectos misioneiros.
Entón, emprendeu unha viaxe de animación misionera por toda Europa, que deu como froito novas vocacións para as misións; foi en peregrinación a Lourdes e a Paray-le-Monial (centro do culto ao Sagrado Corazón); ademais, cos fondos recadados, podería mercar un barco para navegar polo Nilo.
Completou outras dúas expedicións misioneras de envergadura para levar o Evanxeo ás tribos dos recunchos máis remotos da vigairía. Coa primeira, en febreiro de 1901, fundou as estacións de Lul entre os scilluk no sur do Sudán; coa segunda, en xaneiro de 1902, chegou á fronteira con Uganda, coa intención de abrir unha misión entre os lotuko, mais non obtivo autorización do goberno, e tivo que volver a Khartún agardando unha mellor oportunidade.
Algúns meses máis tarde, mentres viaxaba en tren ao Cairo, caeu enfermo e finou o 2 de maio de 1902 con só 43 anos, mentres o tren paraba en Barbar, en territorio sudanés.
Veneración[editar | editar a fonte]
A súa causa de beatificación foi aberta o 16 de decembro de 1954.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Catrice, Paul (1964). Un audacieux pionnier de l'Église en Afrique: Mgr. Comboni et l'évangélisation de l'Afrigue centrale: vie et caractère d'un précurseur, idées et méthodes missionnaires, le drame de l'Église du Soudan, les Comboniens. Éditions Vitte. p. 65.
Le procès de béatification de Mgr Roveggio a commencé en 1954
| Control de autoridades |
|
|---|
