Non teísmo
O non teísmo é unha definición que se refire as correntes espirituais ou filosóficas que non discorren ou mencionan a crenza nun Deus creador ou absoluto. Diferénciase do ateísmo no que os non teístas poden aceptar[1] conceptos espirituais como a crenza en entidades superiores ou espíritos, aínda que estes son vistos xeralmente como seres non absolutos que evolucionan e cambian. O filósofo Anthony Kenny distingue os agnósticos, que atopan a premisa «Deus existe» descoñecida, dos non cognotivistas (os non teístas).[2]
Algúns sistemas de crenzas non teístas son o budismo, o xainismo, o taoísmo e o confucianismo. Aínda que o budismo ten un vasto número de escrituras e prácticas, o núcleo do mesmo, as Catro nobres verdades e o Nobre camiño óctuple, son distinguidas no mundo por non ter mención algunha de deuses ou algunha noción de veneración. Son puramente éticas meditativas e directrices baseadas nas verdades do sufrimento psicolóxico debido á impermanencia.
Algúns pensadores tenden a cualificar a ensinanza budista como agnóstica por presuntamente "non negar nin aceptar a existencia dun Deus creador". Certamente, diferentes textos budistas deixan implícito que Gautama Buda negaba a existencia dun Deus creador, polo que o budismo non podería ser considerado agnóstico. Exemplo desta negación dunha divindade creadora pode verse no Brahmajala-sutra.[3]
Algo similar acontece co xainismo, relixión moi achegada ao budismo, que de xeito análogo nega expresamente a crenza nun deus creador.[4]
Aínda que o budismo e o xainismo son consideradas relixións non teístas, estas si aceptan a crenza en realidades espirituais, como o renacemento, os milagres e o karma, e na existencia de seres espirituais, como espíritos e deidades. En resumo, ambas non poden considerarse ateístas (ao aceptar, por exemplo, esa existencia de deuses, malia non ser vistos como creadores) nin agnósticas (ao aceptar como certa a crenza en conceptos espirituais como o karma).[1] En xeral, budistas e xainistas non renden culto aos deuses que son vistos como de natureza non permanente. As súas deidades son seres iluminados que alcanzaron a Iluminación, como os Tirthankar e os Budas,[5] o seu trato a estes difire moito do concepto tradicional occidental de deidade.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 http://www.sacred-texts.com/jai/sbe22/index.htm
- ↑ Kenny, Anthony (2006). "Worshipping an Unknown God". Ratio (en inglés) 19 (4): 442. doi:10.1111/j.1467-9329.2006.00339.x. Arquivado dende o orixinal o 15 de decembro de 2018. Consultado o 05 de april de 2019.
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 23 de xaneiro de 2009. Consultado o 23 de xaneiro de 2009.
- ↑ Soni, Jayandra; E. Craig (Ed.) (1998). "Jain Philosophy". Routledge Encyclopedia of Philosophy (London: Routledge). "Copia arquivada" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 05 de xullo de 2008. Consultado o 27 de xuño de 2008..
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2018. Consultado o 05 de abril de 2019.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "The Reasoner", New Series, No. VIII. 115, (en inglés).
- Chodron, Pema (2002). When Things Fall Apart. Shambhala Publications, Inc. pp. 39f. ISBN 1-57062-969-2, (en inglés).
- A New Christianity for a New World: Why Traditional Faith Is Dying and How a New Faith Is Being Born, ISBN 0-06-067063-0, (en inglés).
- Tillich, Paul. (1951) Systematic Theology, p. 205, (en inglés).
- Sidney Hook, "The Atheism of Paul Tillich", in Religious Experience and Truth: A Symposium ed. Sidney Hook. (New York University Press, 1961), (en inglés).
- B. Alan Wallace, Contemplative Science. Columbia University Press, 2007, páxinas 97-98, (en inglés).
- Nhat Hanh, Thich (1991). Old Path White Clouds: walking in the footsteps of the Buddha. Parallax Press. pp. 299. ISBN 0-938077-26-0, (en inglés).
- Braverman, Arthur (2002). Mud and Water: The Teachings of Zen Master Bassui. Wisdom Publications. pp. 56. ISBN 0-86171-320-6, (en inglés).
