Ministerio de Relacións Exteriores da Unión Soviética

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ministerio de Relacións Exteriores da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas
Министерство внешних сношений СССР
Información xeral
Formación 16 de xullo de 1923
Precedente Comisaría do Poblo de Asuntos Exteriores
Disolución 15 de novembro de 1991
Substituída por
Ministerio de Asuntos Exteriores da Federación de Rusia
Xurisdición Unión Soviética Unión Soviética
Sede central Moscova, RSFS de Rusia

O Ministerio de Relacións Exteriores (MRE) da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas (URSS) (ruso: Министерство внешних сношений СССР ruso Министерство внешних сношений СССР), formado o 16 de xullo de 1923, era unha das oficinas de Goberno máis importantes da Unión Soviética. Foi coñecido até 1946, como a Comisaría do Pobo de Asuntos Exteriores (en ruso: Народный комиссариат по иностранным делам), ou Narkomindel e como o Ministerio de Asuntos Exteriores (ruso: Народный комиссариат по иностранным делам ruso Министерство иностранных дел), ou MAE, desde 1946 até 1991. O MRE, foi fundado o 6 de xullo de 1923 a nivel de toda a Unión, trala firma do Tratado de Creación da URSS e baseouse na Comisaría do Pobo de Asuntos Exteriores da República Socialista Federativa Soviética de Rusia (RSFSR), formada en 1917. Até antes de 1946, o Ministerio era liderado por un Comisario, até antes de 1991 por un Ministro de Asuntos Exteriores e en 1991 por un Ministro de Relacións Exteriores. Cada líder do Ministerio era nomeado polo Presidente do Consello de Ministros e confirmado polo Presidium do Soviet Supremo e era membro do Consello de Ministros.

O Ministerio de Relacións Exteriores negociou tratados diplomáticos, manexou asuntos exteriores soviéticos no estranxeiro co Departamento Internacional do Comité Central e conduciu a creación do comunismo e o «antiimperialismo», que eran fortes temas da política soviética. Antes de que Mikhail Gorbachov convertésese en Secretario Xeral, a estrutura organizativa do MRE non tivo cambios significativos. Así como moitos outros organismos soviéticos, o MRE tivo un grupo encargado das políticas internas, coñecido como o Collegium, manexado polo ministro, os dous primeiros viceministros e nove viceministros, entre outros. Cada viceministro encabezaba normalmente o seu propio departamento.

Deberes e responsabilidades[editar | editar a fonte]

O principal deber do Ministerio de Relacións Exteriores era dirixir a liña xeral de política exterior soviética, representar ao país no estranxeiro e participar nas conversacións coas delegacións estranxeiras en nome do Goberno soviético. Tamén nomeaba a funcionarios, con excepción dos embaixadores soviéticos, que eran designados polo Consello de Ministros. O MRE foi o responsable de coidar dos intereses económicos e políticos da URSS no estranxeiro, aínda que os intereses económicos tamén eran responsabilidade conxunta do Ministerio de Comercio Exterior. O Comité Estatal do Consello de Ministros de Relacións Culturais con Nacións Estranxeiras e o Ministerio de Cultura traballaron conxuntamente co MRE no que respecta á protección dos cidadáns soviéticos no estranxeiro, o exercicio do xeral de relacións consulares soviéticas no estranxeiro e a promoción da cultura soviética no exterior. Un deber menos visible do MRE foi o seu papel na coordinación de operacións de intelixencia no estranxeiro.[1]

Os visados de saída eran emitidas polo MRE federal, pero tamén polos ministerios de relacións exteriores de toda a unión e polo Ministerio do Interior. O mesmo ocorría para os pasaportes civís externos que eran entregados aos cidadáns soviéticos.[2]

Historia[editar | editar a fonte]

A Comisaría do Pobo de Asuntos Exteriores da República Socialista Federativa Soviética de Rusia (RSFSR) foi establecida en 1917 e o seu comisario foi membro do Consello de Comisarios do Pobo. A Comisaría do Pobo de Asuntos Exteriores substituíu o Ministerio de Asuntos Exteriores do Imperio ruso tras a Revolución de Outubro. En 1946, o Consello de Comisarios do Pobo foi renomeado como o Consello de Ministros[3][4] e a Comisaría do Pobo de Asuntos Exteriores foi renomeada como o Ministerio de Asuntos Exteriores.[5]

O Ministro de Asuntos Exteriores soviético, Andrei Gromiko sinalou nas súas memorias que traballar con Nikita Jrushchov non sempre foi unha tarefa fácil, dicindo que, «Jrushchov estaba constantemente lanzando novas ideas de acá cara alá». Estas non sempre obtiñan apoio, pero, como sinalou Gromyko, Jrushchov tivo un impacto positivo sobre a política exterior soviética.[6] En relación a Leonid Brézhnev, Gromyko cría que era un home moito máis fácil para negociar porque compensaba a súa falta de habilidades discutindo temas abertamente dentro do Politburó[7] e, aínda que era máis fácil de negociar nalgunhas áreas, a súa lentitude e falta de coñecemento en determinados campos fixo que fose difícil debater con el sobre a política exterior. Con todo, Gromyko sinalou que debía tomarse en consideración a súa enfermidade.[8] O «novo pensamento» de Mikhail Gorbachov conduciu a relacións exteriores máis amigables cos países occidentais, pero as súas políticas internas desestabilizaron ao país, e en 1991 a Unión Soviética finalmente foi disolta.[9][10] Nese ano, antes da disolución do país, o Ministerio transformouse no Ministerio de Relacións Exteriores e foi sucedido polo Ministerio de Asuntos Exteriores da Federación de Rusia en 1992 logo de que Rusia se declarase como a sucesora legal da Unión Soviética.[11]

Ministros e Comisarios[editar | editar a fonte]

As seguintes persoas dirixiron a Comisaría/Ministerio como comisarios (narkoms), ministros e viceministros durante a época soviética:

Nome
(nacemento–morte) 		Retrato Duración do mandato Gabinete
Comisario do Pobo para Asuntos Exteriores (1923-1946)
Georgii Chicherin
(1872–1936) 		6 de xullo de 1923 – 21 de xullo de 1930 Lenin II–Rýkov I
Maxim Litvinov
(1876–1951) 		21 de xullo de 1930 – 3 de maio de 1939 Molotov I
Viacheslav Molotov
(1890–1986) 		3 de maio de 1939 – 15 de marzo de 1946 Molotov I–Stalin I
Ministro de Asuntos Exteriores (1946-1991)
Viacheslav Molotov
(1890–1986) 		19 de marzo de 1946 – 4 de marzo de 1949 Goberno II
Andrei Vyshinski
(1883–1954) 		4 de marzo de 1949 – 5 de marzo de 1953 Stalin II–Malenkov I
Viacheslav Mólotov
(1890–1986) 		5 de marzo de 1953 – 1 de xuño de 1956 Malenkov I–Bulganin I
Dmitri Shepílov
(1905–1996) 		— 1 de xuño de 1965 – 15 de febreiro de 1957 Bulganin I
Andrei Gromyko
(1909–1989) 		15 de febreiro de 1957 – 2 de xullo de 1985 Bulganin I–II
Eduard Shevardnadze
(1928-2014) 		2 de xullo de 1985 – 15 de xaneiro de 1991 II-Pavlov I
Alexander Bessmertnykh
(nado en 1933) 		— 15 de xaneiro de 1991 – 23 de agosto de 1991 Pavlov I
Boris Pankin
(nado en 1931) 		28 de agosto de 1991 – 14 de novembro de 1991 Silaeev I
Ministro de Relacións Exteriores (1991)
Eduard Shevardnadze
(1928-2014) 		19 de novembro de 1991 – 25 de decembro de 1991 Silaeev I

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Feldbrugge, Ferdinand Joseph Maria; Pieter van den Berg, Gerard; Simons, William B. (1985). Encyclopedia of Soviet law. Brill Publishers. p. 515. ISBN 9024730759. 
  2. ↑ Ginsburg, George (1983). The citizenship law of the USSR. Brill Publishers. p. 302. ISBN 9789024728633. 
  3. ↑ Huskey, Eugene. Executive power and Soviet politics: the rise and decline of the Soviet state. M.E. Sharpe. p. 281. ISBN 1563240599. 
  4. ↑ Law, David A. (1975). Russian civilization. Ardent Media. p. 185. ISBN 0842205292. 
  5. ↑ Berlin, Isaiah; Hardy, Henry (2004). Letters, 1928-1946 1. Cambridge University Press. p. 463. ISBN 052183368X. 
  6. ↑ Gromyko 1989, p. 290.
  7. ↑ Gromyko 1989, p. 290–91.
  8. ↑ Gromyko 1989, p. 292.
  9. ↑ Breslauer, George B. (2002). Gorbachev and Yeltsin as leaders 1. Cambridge University Press. p. 73. ISBN 0521892449. 
  10. ↑ Romano, Michael J. (2010). CliffsAP European History. John Wiley & Sons. p. 226. ISBN 0470550996. 
  11. ↑ United Kingdom Materials on International Law 1993, BYIL 1993, pp. 579 (636).
    • «Rusia é agora a parte de todo tratado nos que a antiga Unión Soviética foi unha das partes, e ten os mesmos dereitos e obrigacións que a antiga Unión Soviética, excepto na medida que os axustes se requiran necesariamente, por exemplo, para ter en conta o cambio na extensión territorial. [...] A Federación Rusa continúa a personalidade xurídica da ex Unión Soviética e polo tanto non é un Estado sucesor no sentido recentemente mencionado. As outras ex repúblicas soviéticas son os Estados sucesores.»

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ministerio_de_Relacións_Exteriores_da_Unión_Soviética&oldid=6614519»