Marco Ferreri

Marco Ferreri
	;
Biografía
Nacemento	11 de maio de 1928 ; Milán, Italia
Morte	9 de maio de 1997 (68 anos); París, Francia
Causa da morte	Morte natural (Infarto agudo de miocardio )
Lugar de sepultura	Campo di Verano (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino de Italia (1928–1946); Italia
Actividade
Ocupación	director de cinema , produtor de cinema , actor , guionista , realizador
Lingua	Lingua castelá e lingua italiana
Obra
	Obras destacables (1969) Dillinger Is Dead (en) ; (1973) La grande bouffe (pt) ; (1974) Don't Touch the White Woman! (en) ; (1979) Chiedo Asilo (pt) ; (1991) The Flesh (en) ;
	Premios Oso de Ouro, premiado polo traballo The House of Smiles (en) ; David di Donatello for Best Script (en) , premiado polo traballo Tales of Ordinary Madness (en) ; Nastro d'Argento for Best Director (en) , premiado polo traballo Tales of Ordinary Madness (en) ; David di Donatello for Best Director (en) , premiado polo traballo Tales of Ordinary Madness (en) ; FIPRESCI Prize of the Festival de Cannes (en) , premiado polo traballo L'udienza (en) ; FIPRESCI Prize of the Festival de Cannes (en) , premiado polo traballo La grande bouffe (pt) ; Q16156319 , premiado polo traballo The Ape Woman (en) , Dillinger Is Dead (en) , La Dernière Femme (pt) ;

Marco Ferreri, nado en Milán o 11 de maio de 1928 e finado en París o 9 de maio de 1997 foi un director de cinema, guionista e actor italiano.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Ferreri entrou no mundo do cinema a través da realización de curtametraxes publicitarias. Máis tarde dedicouse á produción e chegou a España como representante comercial dos obxectivos Totalscope, versión italiana dos CinemaScope estadounidenses. En España coñeceu a Rafael Azcona, co que colaborou en El pisito (1959) e El cochecito (1960), dúas comedias marcadas por un feroz sarcasmo antiburgués.

De volta a Italia, Ferreri seguiu a súa carreira con L'ape regina (1962), sátira anticatólica que foi censurada mesmo no título, modificado debido á crítica que facía sobre a institución do matrimonio.

En La donna scimmia, de 1963, falou sobre as relacións entre os sexos dominadas pola explotación do máis débil. O final tamén foi censurado, desta vez pola decisión do produtor Carlo Ponti. Máis adiante realizou o episodio Il professore dentro do filme colectivo Controsesso en 1964 e o conto antimachista L’harem (1967). Porén, a que seconsidera a súa obra mestra é Dillinger è morto (1969), un ensaio sobre a soidade do home contemporáneo na sociedade capitalista.

Rodou despois a triste alegoría sobre o futuro Il seme dell'uomo (1970), conto kafkiano anticlerical, e L'udienza (1971). Máis tarde, realizou unha curiosa e case surrealista relectura da derrota do xeneral Custer en Little Big Horn chamada Non toccare la donna bianca (1975).

Cando acadou de novo o cume foi grazas á adaptación do conto de François Rabelais La grande abbuffata (1973), que anticipou a furia iconoclasta de Salò o le 120 giornate di Sodoma de Pier Paolo Pasolini. Desde entón pódense citar obras como L'ultima donna (1976) e La casa del sorriso (1988).