Holter
O test de Holter é unha proba diagnóstica cardiolóxica baseada na monitorización ambulatoria continua do rexistro electrocardiográfico dunha persoa por un tempo de 24 ou 48 horas. A finalidade deste sistema, e as vantaxes que achega ao rexistro electrocardiográfico convencional, é que o Holter permite rexistrar as variacións ao longo do día da función cardiáca, así como as variacións co exercico e outros hábitos. É unha proba dinámica.
Foi denominada así na honra do biofísico Norman Holter, que estableceu as bases da monitorización cardíaca no ano 1949.
Metodoloxía[editar | editar a fonte]
Primeiro, colócanse uns eléctrodos no tórax que son conectados a un monitor de rexistro, o cal funciona mediante enerxía obtida dalgún tipo de batería. O aparello pódese levar no peto ou nalgún portador que non altere o normal funcionamento do mesmo, coma unha bolsa portable.
Mentres se empregue o monitor, este irá rexistrando a actividade eléctrica cardíaca e a persoa debe levar un rexistro diario das actividades que fai durante o período que dura o exame. Tras 24 horas desde o inicio do exame, a persoa debe devolver o monitor ao consultorio, laboratorio ou hospital onde se lle proporcionou o aparello. O cardiólogo observará entón os rexistros e poderá constatar se houbo algún tipo de ritmo cardíaco irregular durante todo ese tempo.
Utilidade diagnóstica[editar | editar a fonte]
Emprégase fundamentalmente no estudo das arritmias, da isquemia miocárdica e de extrasístole. Para efectuar esta proba, basicamente necesítanse eléctrodos, unha grabadora e un electrocardioanalizador. Os parámetros que rexistra son:
- Análise do ritmo cardíaco.
- Análise do segmento ST.
- Reconto e clasificación de cardiopatías.
Tamén é utilizado en casos nos que o médico realizou con anterioridade unha serie de probas diagnósticas previas sen obter ningún resultado concluínte.
