Catalina Fernández Llamazares
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | década de 1780  Canseco, España (en)  |
| Morte | 1845 (55/65 anos) León, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | banqueira |
Catalina Fernández Llamazares, nada na década de 1780 en Canseco (Cármenes), na provincia de León e finada en León en 1845, foi a primeira muller banqueira do século XIX.[1] Xestionou negocios comerciais e financeiros.
Biografía[editar | editar a fonte]
Catalina Fernández Llamazares naceu na localidade leonesa chamada Canseco pertencente ao concello de Cármenes, arredor de 1780. En 1805 casou con Francisco Salinas, un comerciante de orixe asturiano establecido en León e propietario do negocio La Casa de Banca Salinas, negocio ao que se sumou a herdanza de Catalina Fernández Llamazares que fora nomeada herdeira universal polo seu tío Juan Fernández Getin. Durante os seus 29 anos de matrimonio xestionaron os negocios xuntos e cando o marido se enfermou deulle plenos poderes á súa muller para dirixir o negocio.[2][3] En 1834 morreu Francisco Salinas.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Catalina Fernández Llamazares, ao falecer o seu marido, fíxose cargo do negocio e aumentou o rendemento do Banco. Como o matrimonio non tiña descendencia e na sociedade do século XIX as mulleres non podían aparecer soas nos negocios, é dicir, sen a figura masculina do pai, marido ou fillo, Catalina Fernández decidiu incorporar ao negocio a dous sobriños (José e Felipe). e procedeu a constituír a empresa Viuda de Salinas y Sobrinos, aínda que a propia Catalina mantivo as rendas.
Antes de falecer o seu marido, Francisco Salinas, e coñecendo a valía de Catalina, concedeu plenos poderes a Catalina para a xestión e desenvolvemento do negocio: "Confía na súa muller Catalina Fernández-Llamazares, que non dubida de que polo seu talento, o seu talento, o seu talento, o seu talento, o seu talento, o seu talento, o seu talento, a súa muller, o seu marido, Francisco Salinas. coñecementos e outras calidades que a honran, levará a cabo dita Comisión [Real Fondo de Amortización] a satisfacción dos directivos do citado Real Fondo" O marido "entrega e confire a súa especial potestade [sic] ampla, e o que por lei". Precísase á citada Catalina Fernández-Llamazares, a súa muller, para que no seu nome e durante a enfermidade que padeza poida xestionar, dirixir e gobernar todos os negocios que incumban á Comisión do Real Fondo de Amortización deste capital.[1]
A xestión de Catalina á fronte do banco deu prosperidade ao negocio e en 1838 o Boletín Oficial da Provincia anunciaba que a Banca Viuda de Salinas y Sobrinos é comisaria (depositaria) do Banco Español de San Fernando, xerme do Banco de España. En 1839, mediante a publicación no Boletín Oficial da Provincia, o Banco Viuda de Salinas y Sobrinos foi autorizado para emitir letras do Tesouro.[3][4]
O negocio bancario, con respecto á época do seu marido, aumentou e modernizouse, establecendo delegacións e intermediarios en distintos lugares que mediaban en todo tipo de negocios coa firma Viuda de Salinas. Segundo a historiadora leonesa Elena Aguado Cabezas, Catalina Fernández Llamazares fixo o paso do negocio da banca gremial, que era ata entón, á banca moderna.
Catalina Fernández Llamazares levou o peso dos seus negocios e conseguiu aumentar considerablemente o seu patrimonio, adquirindo vivendas na capital, leiras na provincia, industrias, ademais do patrimonio por falta de pagamento de avais. O patrimonio permitiulle apoiar a súa actividade mercantil e bancaria, xa que na banca persoal responde, en caso de negocios en fracaso, co seu patrimonio persoal.
Como consecuencia da desamortización de Mendizabal, a empresa Viuda de Salinas y Sobrinos conseguiu adquirir inmobles (terreos e vivendas) para si e tamén, acudindo a poxas, para os clientes que representaban.[5]
Ao falecer Catalina en 1845, a Banca Viuda de Salinas seguiu funcionando e foi xestionada polos seus sobriños, que en 1895 pasou a chamarse Sobrinos de Fernández Llamazare ata 1924, ano en que foi absorbida polo Banco de Bilbao.
Catalina Fernández Llamazares fixo doazóns para axudar aos máis necesitados da cidade de León e está considerada unha precursora da creación da Caridade.[1]
Legado[editar | editar a fonte]
A Fundación Sierra Pambley organizou no Salón do Museo Sierra Pambley unhas xornadas sobre as mulleres burguesas leonesas máis importantes do século XIX, entre elas Catalina Fernández Llamazares.[6]
Propúxose incluír o nome de Catalina Fernández Llamazares no plano de rúas da cidade de León.[7]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Ponferrada, Noticias León | Última Hora León, Bierzo y. "La viuda que gobernó la banca leonesa" (en castelán). Consultado o 2022-01-20.
- ↑ Bartolomé Bartolomé, Juan Manuel (2009). "DISPOSICIONES HEREDITARIAS QUE AFECTAN AL REPARTO IGUALITARIO Y A LAS LEGÍTIMAS: EL EJEMPLO LEONÉS (1700-1850)". Norba. Revista de historia.
- ↑ 3,0 3,1 León, Junta de Castilla y. "Catalina Fernández Llamazares" (en castelán). Consultado o 2022-01-20.
- ↑ Comercio y cultura en la Edad Moderna (PDF). Editorial Universidad de Sevilla. 2015. p. 501, 502, 503 y 504.
- ↑ Cabezas, Elena Aguado (2001). "La desamortización de Mendizábal y Espartero en la provincia de León (1836-1851)" (en castelán). Universidad de León. Consultado o 2022-01-26.
- ↑ Noticias, 21 Mar 2014 | (2014-03-20). "La Fundacion Sierra Pambley dedica su Pieza del Mes a las mujeres burguesas del León del siglo XIX" (en castelán). Consultado o 2022-01-31.
- ↑ "León en Común propondrá nombres de mujeres ilustres para sustituir la nomenclatura franquista" (en castelán). 2016-10-06. Consultado o 2022-01-31.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Comercio y cultura en la Edad Moderna. Juan José Iglesias Rodríguez (coord.), Rafael M. Pérez García (coord.), Manuel Francisco Fernández Chaves (coord.).
- A desamortización de Mendizábal e Espartero na provincia de León (1836-1851). Elena Aguado-Cabezas.