Berenguer de Cruïlles

Berenguer de Cruïlles
	;
Biografía
Nacemento	c. 1310 ; Peratallada, presumiblemente
Morte	26 de xullo de 1362 (51/52 anos); Barcelona
1º Presidente da Generalitat de Cataluña
	1359 – 1362 ; ← sen valor – Romeu Sescomes (en) → ; Electo en: Catalan Courts of 1358 (en)
Bispo de Xirona
	22 de marzo de 1349 – 26 de xullo de 1362 ; ← Arnau de Montrodon (en) – Ènnec de Vallterra (en) →
Deputado eclesiástico da Deputación do General de Cataluña
Datos persoais
País de nacionalidade	Coroa de Aragón
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Campo de traballo	Abade
Lugar de traballo	Barcelona
Ocupación	sacerdote católico , político
Lingua	Lingua catalá
Consagración	22 de marzo de 1349, Antonio de Alexandria (pt)
Familia
Pais	Bernat de Cruïlles i de Peratallada (en) e Gueraua de Cabrera (en)
Irmáns	Jofre Gilabert de Cruilles (en) , Q106874274 , Q110400893 e Q110400965

Berenguer de Cruïlles, nado en Peratallada en 1310 e finado en Barcelona no verán de 1362, foi bispo de Xirona (1349–1362) e o primeiro presidente da Generalitat de Cataluña (1359–1362), nomeado polas Cortes de Cervera.^[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Os historiadores consideran probable que Berenguer de Cruïlles tivese as súas orixes familiares en Cruïlles, que o seu pai fose Bernat de Cruïlles i de Peratallada e a súa nai Gueraua de Cabrera, malia a ausencia de probas documentais. Rematando a súa carreira eclesiástica, sucedeu a Arnau de Mont-rodon como bispo de Xirona. Enérxico, defensor da Inquisición e preocupado pola herexía, foi bispo nun período marcado polas guerras constantes e os efectos da peste negra, que supuxo a morte dun terzo da poboación.

Foi escollido primeiro representante do brazo eclesiástico do que daquela se chamaba Deputación do Xeneral de Cataluña e máis adiante pasaría a chamarse Generalitat de Cataluña. Dende a presidencia desta institución velou polo cumprimento do acordo que a Corte de Cervera asinara co monarca Pedro IV de Aragón por axudalo na guerra dos dous Pedros (1356–1369), e que comportaba a substitución dos impostos arbitrarios anteriores a un único imposto legal e estable.^[2] Bo diplomático, consérvanse moitas das súas cartas e sábese das súas súas accións decididas contra a corrupción da época, actuando con dureza diante de casos concretos, establecendo o cobro dos subsidios a través dun síndico local ou impulsando a redacción do Llibre verd dels feus.