Xinxiu bencao
| Xinxiu bencao | |
|---|---|
 | |
| Autor/a | Su Jing |
| Data de pub. | 659 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O Xinxiu bencao (chinés tradicional e simplificado: 新修本草; pinyin: Xīnxiū běncǎo; Wade-Giles: Hsin1-hsiu1 pen3-ts'ao3), tamén coñecido como Tang bencao (chinés tradicional e simplificado: 唐本草; pinyin: Táng běncǎo; Wade-Giles: T'ang2 pen3-ts'ao3), é unha farmacopea chinesa da dinastía Tang.[1][2] Foi redactada por un equipo de oficiais e médicos dirixido polo editor Su Jing. Baseouse nunha monografía anterior de Tao Hongjing, á que se engadiron novos materiais.
O texto foi publicado por primeira vez no 659, aínda que non se conserva ningunha copia chinesa. Chegou até nós unha copia do Xapón, onde a obra se coñecía dende o 721.[2][3]
Contidos[editar | editar a fonte]
A obra consta de cincuenta e tres ou cincuenta e catro fascículos ou juan 卷.[4][5] O texto orixinal incluía tanto descricións ilustradas (tujing 圖經) coma debuxos de menciñas (yaotu 藥圖), pero non se conservan na actualidade.[6][7]
En total, lístanse arredor de oitocentas cincuenta fármacos diferentes, incluíndo trinta ingredientes foráneos que se importaban a través da ruta da seda.[1][8] Exemplos destes ingredientes son o benxuí, os cecidios do carballo ou a pementa.[8]
Historia[editar | editar a fonte]
O Xinxiu bencao foi publicado no 659, sendo a primeira farmacopea chinesa financiada por unha dinastía imperial.[1] Así mesmo, é un dos primeiros textos farmacolóxicos ilustrados que se coñecen.[9]
Trátase da obra máis completa da súa época, e chegou a ser declarada a guía oficial sobre o emprego de fármacos dos Tang.[1][4] Contra a dinastía Song (960-1279), o texto xa se perdera na China, aínda que continuou circulando no Xapón, a onde chegara no 721.[2][3] Secasí, non sería totalmente traducido ao xaponés até o 1918.[10] Varios fragmentos de versións chinesas atopáronse nas covas de Mogao.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Goldschmidt (2022): 137.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Teoh (2019): 89.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Lo e Cullen (2004): 295.
- ↑ 4,0 4,1 Buell (2022): 329.
- ↑ Despeaux (2019): 766.
- ↑ Ming (2018): 310.
- ↑ Sterckx (2018): 140.
- ↑ 8,0 8,1 Nappi (2010): 29.
- ↑ Ming (2018): 309.
- ↑ Marcon (2015): 30.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Buell, P. D. (2022). Food and dietary medicine in Chinese herbal literature and beyond. En En Lo, V. et al. (eds.), The Routledge Handbook of Chinese Medicine (328-336). Routledge. doi 10.4324/9780203740262-25 ISBN 9780415830645
- Despeaux, C. (2019). Tujing yanyi bencao 圖經衍義本草. En Schipper, K. e Verellen, F. (eds.), The Taoist Canon: A Historical Companion to the Daozang (765-769), vol. 2. University of Chicago Press. ISBN 9780226721064
- Goldschmidt, A. (2022). Pre-standardised pharmacology: Han through Song. En Lo, V. et al. (eds.), The Routledge Handbook of Chinese Medicine (133-145). Routledge. doi 10.4324/9780203740262-10 ISBN 9780415830645
- Lo, V. e Cullen, C. (2004). Medieval Chinese Medicine: The Dunhuang Medical Manuscripts. Taylor & Francis. ISBN 9781134291311
- Marcon, F. (2015). The Knowledge of Nature and the Nature of Knowledge in Early Modern Japan. University of Chicago Press. doi 10.7208/chicago/9780226252063.001.0001 ISBN 9780226251905
- Ming, C. (2018). Fanciful images from abroad: picturing the other in Bencao pinhui jingyao 本草品彙要. En Lo, V. e Barrett, P. (eds.), Imagining Chinese Medicine (305-314), vol. 18. Brill. doi 10.1163/9789004366183 ISBN 9789004362161
- Nappi, C. S. (2010). The Monkey and the Inkpot: Natural History and Its Transformations in Early Modern China. Harvard University Press. doi 10.4159/9780674054356 ISBN 9780674054356
- Sterckx, R. (2018). The limits of illustration: animalia and pharmacopeia from Guo Pu to Bencao Gangmu 本草纲目. En Lo, V. e Barrett, P. (eds.), Imagining Chinese Medicine (133-150). Brill. doi 10.1163/9789004366183_009 ISBN 9789004366183
- Teoh, E. S. (2019). Orchids as Aphrodisiac, Medicine or Food. Springer International Publishing. doi 10.1007/978-3-030-18255-7 ISBN 9783030182557
