Victoriano Fernández Asís
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Victoriano Fernández de Asís  xullo de 1906 A Coruña, España |
| Morte | 14 de maio de 1991 (84 anos) Madrid, España |
| Datos persoais | |
| Residencia | Madrid (1933–1991) Salamanca A Coruña |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Salamanca - licenciatura en Dereito (1924–1928) |
| Actividade | |
| Ocupación | presentador de televisión , xornalista , avogado |
| Período de actividade | 1924 - xullo de 1981 |
| Empregador | RTVE Instituto (1975–1981) Facultade de Ciencias da Información (1972–1981) Escuela Oficial de Periodismo (en)  (1956–1975) RTVE (1940–1981) El Día (1933–1936) Pueblo (en) El Sol Orzán Q97073897 Q115800419 |
| Pseudónimo literario | Luis de Salazar |
| Lingua | Lingua castelá e lingua galega |
Premios | |
Victoriano Fernández Asís, tamén coñecido polo pseudónimo Luis de Salazar, nado na Coruña en xullo de 1906 e finado en Madrid o 14 de maio de 1991[1], foi un xornalista e escritor galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fixo os estudos de bacharelato na Coruña e colaborou no periódico El Orzán. Licenciado en Dereito pola Universidade de Salamanca. Colaborou en Galicia Nueva e dirixiu os diarios El Orzán e El Día. A finais de 1933 instalouse en Madrid e ao ano seguinte comezou a colaborar no diario El Sol.
Despois da guerra civil traballou no Diario Pueblo, primeiro escribindo sobre cuestións navais e finalmente facendo crítica literaria. Despois pasou a Radio Nacional de España, da que foi xefe da Programación Cultural, colaborando durante moito tempo no programa España a las ocho. Foi director da revista mensual Vía Libre e secretario da Revista General de Marina.
Ingresou en TVE en 1956, o ano da súa inauguración, para moderar un debate sobre a rebelión de Hungría, da que fora testemuña. Continuou participando en programas de debate e entrevistas, como La hora Philips. En 1959 foi nomeado Xefe de Programas, incluídos os informativos, cargo que desempeñou até 1962. Puxo en marcha varios programas de entrevistas, debate e información política, como La figura de la semana, dentro do programa Festival Marconi (1956-1957), Imagen de una vida (1956), Foro TV (1963-1964), Rueda de prensa (1965-1966), Llamada al diálogo (1966), Tribuna TV (1967-1968), Hora punta (1969) e ...Y siete (1971). Posteriormente dirixiu o Telediario a principios dos anos setenta. En 1974 presentou brevemente o Telediario, pero tralo cesamento de Pío Cabanillas, ese mesmo ano, abandonou o medio. Foi director do Instituto Oficial de Radio y Televisión (1978-1980).
Impartiu clases de xornalismo na Escola Oficial Xornalismo e na Escola de Radio e Televisión e na Facultade de Ciencias da Información, da que foi nomeado vicedecano en 1972.
Obras[editar | editar a fonte]
- La dragoneta.
- Tiempo nuevo.
- Doces meses y un día (con Cipriano Torre Enciso).
- El Madrid de los Austrias (1965).
- Las incógnitas de los medios electrónicos.
- Los medios audiovisuales en el desarrollo cultural (1968).
- Radio-televisión, información y programas las incógnitas de los medios electrónicos (1986).
- Epistolario de Felipe II sobre asuntos de mar (1986).
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
- Premio Ondas (Nacionais de Televisión) en 1963, como Mellor Director.
- Premio Rodríguez Santamaría, 1981.
- Premio Luca de Tena.
