Usuario:Mark Gasoline / Obradoiro
Unha frixideira ou fritideira é un electrodoméstico usado na cociña para frixir alimentos. Existen versións industriais, así como variantes domésticas. O sistema de frixido con grella e cesta xa foi informado durante a época de Roma.[1]
- Características ==
A base das fritideiras modernas é a conversión da grella nun recipiente colector de aceite que se axusta á estrutura que contén o sistema de quecemento. As frixideiras modernas contan cunha cesta para sacar os alimentos do aceite e escorrelos. A cesta e a cubeta do aceite teñen un volume proporcional á cantidade de alimento que cabe. Tamén poden incluír un cronómetro con alarma audíbel, mecanismos automáticos para elevar e mergullar o cesto no aceite, un dispositivo para evitar que os restos de fariña e enlucido se queimen no fondo da cubeta, sistemas de ventilación para mitigar o cheiro, filtros de aceites para ampliar a súa vida útil e controis de temperatura mecánicos ou electrónicos. Segundo o tipo de aceite, volume e tipo de alimento, as temperaturas usuais das frixideiras son de 175 a 190°.
- Construción ==
As frixideiras modernas melloraron a eficiencia enerxética grazas á mellora dos sistemas de transferencia de calor. Os modelos comerciais con sistemas infravermellos ou de convección son eficientes pero caros, polo que son máis comúns as freidoras eléctricas ou a gas.
Os modelos eléctricos son populares ao mercado doméstico pola súa mobilidade. Perden algo menos de calor que as de gas porque os elementos térmicos están mergullados no aceite, e ten un tempo de recuperación da temperatura menor entre ciclos de frito.[3] Os modelos de gas quéntanse máis rapidamente e logran maiores temperaturas de traballo, podendo ser alimentados con gas natural ou propano, fontes enerxéticas xeralmente máis baratas que a electricidade, o que fai a estas freidoras máis populares en contornas industriais.
As freidoras profesionais adoitan fabricarse en aceiro doce ou inoxidable, sente este último máis resistente á corrosión e as manchas. Ademais, o aceiro doce tamén se dilata máis coa calor, o cal pode botar a perder o aparello co tempo.
Existen frixideiras cunha gran variedade de cubetas. Algúns modelos contan cunha «zona fría» no fondo da cubeta, onde se depositan os anacos que se desprenden dos alimentos, evitándose así que se carbonicen e ensucien o aceite. As freidoras con quentadores tubulares teñen unha gran zona fría porque os tubos están un pouco elevados do fondo da cubeta, deixando un xeneroso espazo de aceite máis frío. Isto resulta particularmente útil ao fritir elementos moi enlucidos. As freidoras con quentadores tubulares son máis difíciles de limpar que as abertas, pero permiten un mellor acceso á fonte de calor e adoitan ser menos caras. Os modelos de cubeta aberta teñen unha fonte de calor externa, que fai que a súa limpeza sexa máis cómoda e muller un mellor acceso ao aceite, pero adoitan dispor dunha zona fría menor, polo cal as partículas que se desprenden poden queimarse e ensuciar o aceite. Aínda así, estas freidoras funcionan moi ben para os alimentos pouco enlucidos. As freidoras de fondo plano, unha variante das de cubeta aberta, tamén poden ser difíciles de limpar e carecen de zona fría, pero son moi efectivas para frixir demasiado.
- Control de temperatura ==
Moitos modelos de frixideiras modernas inclúen controis de temperatura electrónicos, que permiten aforrar enerxía ao monitorizar e axustar constantemente a temperatura do aceite. Un termostato de alta calidade pode manter a temperatura nun rango de 2 °C, asegurando o tempo de fritido precisos. Os termostatos de seguridade que cortan a alimentación eléctrica automaticamente se o aceite logra temperaturas perigosas axudan a previr incendios.
En modelos recentes faise mención da conveniencia de non superar as temperaturas aconselladas para evitar a formación de susbtancias con risco de toxicidade. Por exemplo nalgunhas frixideiras domésticas aconséllase frixir alimentos con alto contido de almidón como as patacas e que a temperatura non exceda os 170 graos centígrados para que o nivel de acrilamida no alimento non sexa superior ao considerado inocuo.[5]
- Filtrado do aceite ==
Un sistema de filtrado de aceite, tratamento químico ou po de terra de diatomea axuda a eliminar as pequenas partículas de comida que non sempre son visíbeis. O uso destes sistemas duplica a vida do aceite. Os sistemas de filtrado poden adquirirse ou verse integrados á fritideira para evitar realizar manualmente o proceso relativamente perigoso de filtrar o aceite a un sistema externo. Moitos restaurantes usan un sistema de filtrado portátil ou un shortening shuttle para transportar o aceite rexeitado nunha zona de vertedura. Aínda así, nin sequera o aceite vello non é completamente inútil. Hai métodos (químicos e mecánicos) para reciclar o aceite usado como biodiésel apto para vehículos diésel.
Telecinesia[editar | editar a fonte]
A telecinesia é o movemento ou distorsión de obxectos co poder da mente, un feito considerado un engano pola maioría da comunidade científica pero que é defendido polos estudosos da parapsicoloxía. A primeira mención ao termo data dun escrito de 1890 de Alexander N. Aksakof.[2] Orixinariamente, facía mención a movementos causados por seres sobrenaturais (anxos, demos ou espíritos) pero máis adiante pasou a significar a modificación consciente de corpos físicos sen tocalos, só coa enerxía saída do cerebro.
Non hai ningún experimento aceptado universalmente que probe a existencia do fenómeno, posto que as probas e observacións ou ben non eran replicábeis ou tiñan carencias metodolóxicas que invalidaban as súas conclusións. Os psicólogos explican a crenza na telecinesia pola tendencia a buscar patróns explicativos de sucesos anormais (clustering illusion)[2] ou polo que rodea o espectáculo da maxia, que causa unha suspensión da credulidade. James Randi Educational Foundation ofrece un premio dun millón de dólares a quen poida demostrar sen dúbidas a existencia da telecinesia ou outras actividades similares, até o momento sen outorgar.
Especificacións técnicas[editar | editar a fonte]
| Tamaño | Aproximadamente 80 mm x 135 mm x 27 mm (An x Al x Pr) |
|---|---|
| Peso | Aproximadamente 138 g |
| Pantalla | Pantalla reflectante supertrenzada nemática (STN) de cristal líquido (LCD) |
| Tamaño de pantalla | 50 mm por 45 mm |
| Fotogramas por segundo | 59.727500569606 Hz |
| Enerxía | 6 V, 0.7 W (2× pilas AA) |
| Duración das pilas | Aproximadamente 10 horas de xogo |
| CPU | Zilogic Z80 a 4.194304 MHz |
| Memoria | 64 KB espazo de direccións incluíndo:
ROM de arrinque de 256 bytes no chip; cartuchos de 32 KB, 64 KB, 128 KB, 256 KB, 512 KB, 1 MB, 2 MB, 4 MB e 8 MB. |
| Resolución de pantalla | 160 (ancho) × 144 (alto) píxels (10:9 relación de aspecto) |
| Soporte de cor | 2 bits (catro tons de "cinsentos": claro a moi oscuro)
|
| Son | Procesador PSG de Estéreo FM de 4 canles |
| Entrada |
|
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "American Deep-Fried Foods". www.interexchange.org.
- ↑ Myers, Frederic William Henry (decembro de 1890). Proceedings. Londres, Inglaterra: the journal of the Society for Psychical Research.