Tintamarre
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Estado | Francia | |||
| Colectividade | San Martiño  | |||
| Poboación | ||||
| Poboación | 0 (0 hab./km²) | |||
| Xeografía | ||||
| Parte de | ||||
| Superficie | 1,2 km² | |||
| Medición | 0,98 ( ) × 2,5 ( ) km | |||
| Bañado por | Océano Atlántico | |||
| Identificador descritivo | ||||
| Fuso horario | ||||
Tintamarre é un illote do arquipélago de Saint-Martin (ata o 22 de febreiro de 2007 pertencía a Guadalupe), fronte á illa de Saint-Barthélémy. Actualmente a illa non ten ningún habitante, pero foi habitada no pasado. A palabra significa barullo en galego.
Descrición
[editar | editar a fonte]A illa é unha meseta de sedimentos pedra calcaria. Atópase a 39 metros sobre o nivel do mar e ten 1,2 quilómetros cadrados de extensión. A illa ten aproximadamente 2/3 de bosques secos, o resto da vexetación, consiste en matogueiras.
Historia
[editar | editar a fonte]A historia de Tintamarre ten distintas fases. Durante 40 anos a illa estivo en posesión británica. Logo pasou a Francia e iniciouse un período de intenso uso agrícola, acadando unha poboación máxima de 150 persoas en Tintamarre. Na primeira metade do século 19, a illa caeu baixo a influencia da familia holandesa Van Romondt, cuxo último representante, Diederik van Romondt gobernou case como un rei desde 1902. En 1931 foi vendida a un comerciante de Marigot. Logo da guerra, a illa prosperou como base aérea, había nese momento uns 20 residentes. Un furacán destruíu todo o 1 de setembro de 1950, nos anos 1956 e 1960 máis furacáns arrasaron co chan.
Uso actual
[editar | editar a fonte]A illa enteira, incluíndo 100 m de ancho ao redor da zona marítima costeira, é agora unha reserva natural Réserve naturelle marine de Saint-Martin. Polo tanto, a zona está protexida por estritas normas. Ao mesmo tempo, con todo, utilízase para fins turísticos. As praias son accesibles para os turistas e foron creados varios camiños para explorar a illa. Pódense visitar os edificios das granxas abandonadas, onde ata o século 19 cultivouse algodón. Tamén os restos dunha liña ferroviaria que servía para a extracción de xeso e guano.
