Tangram

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Como coa maioría dos exemplos modernos, este tangram de madeira gárdase en forma de cadrado.
Animación que ilustra a equidecomposición

O Tangram (en chinés 七巧板, en pinyin qīqiǎobǎn, literalmente ‘sete pezas de habilidade’) é un crebacabezas xeométrico chinés que consta de 7 pezas, chamadas tans (5 triángulos, 1 cadrado e 1 paralelogramo).[1] Usando todas estas pezas sen superpoñelas, podemos formar varias figuras. Segundo a Enciclopedia Tangram é posible montar máis de 5000 figuras.

Historia[editar | editar a fonte]

Non se sabe con certeza como xurdiu o Tangram, pero crese que foi inventado en China durante a dinastía Song [2] e levado a Europa por barcos mercantes a principios do século XIX, onde se fixo moi popular. Existen varias lendas sobre a súa orixe e o seu renacemento no mundo dos mortos. Un di que unha pedra preciosa partiu en sete anacos, e con eles foi posible formar varias formas. Outro di que un emperador deixou caer un espello cadrado, e este rompeu en 7 anacos que podían usarse para formar varias figuras, de diferentes xeitos. Segundo algúns, o nome Tangram provén da palabra inglesa "tangam", que significa "mesturas" ou "descoñecidos". Outros din que a palabra provén da dinastía Tang chinesa, ou mesmo do barco cantonés "bundumocu", onde as mulleres entretiñan aos mariñeiros estadounidenses. En Asia o xogo chámase "300 placas".

Este puzzle, tamén coñecido como o xogo das 1000 pezas, é empregado por profesores de xeometría como ferramenta para facilitar a comprensión das formas xeométricas. Ademais de facilitar o estudo da xeometría, desenvolve a creatividade e o razoamento lóxico, que tamén son fundamentais para o estudo das matemáticas e as ciencias.

Composición[editar | editar a fonte]

Un Tangram consta de:

  • 2 triángulos grandes
  • 2 triángulos pequenos,
  • 1 triángulo medio,
  • 1 cadrado e
  • 1 paralelogramo.

Como construír un Tangram[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Profesor, Yo (2014-02-19). "El tangram chino – un juego didactico para los mas pequeños". Instituto de Tecnologías ; Centro de Idiomas Internacional (en castelán). Consultado o 2023-08-12. 
  2. Jiannong Shi (2 de fevereiro de 2004). Robert J. Sternberg, ed. International Handbook of Intelligence. pp. 330–331. ISBN 978-0-521-00402-2. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]