Psara
| Psara | |
|---|---|
| Ψαρά | |
 Psara, mosteiro de Agios Nikolaos | |
 Localización da illa | |
| Situación | |
| País | Grecia |
| Periferias de Grecia | Exeo Setentrional |
| Mar | Mar Exeo |
| Coordenadas | 38°33′N 25°34′L / 38.550, -25.567Coordenadas: 38°33′N 25°34′L / 38.550, -25.567 |
| Xeografía | |
| Superficie | 44´511 km² |
| Longura máxima | 7 km. |
| Largura máxima | 8 km. |
| Punto máis alto | 512 m. (Profitis Ilias) |
| Demografía | |
| Poboación | 458 (2011) |
| Densidade | 10´3 hab./km² |
| Lingua propia | Grego |
Psara (grego: Ψαρά, Psará, anteriormente coñecida como Ψύρα, Psyra, or Ψυρίη, Psyriī) é unha illa grega no mar Exeo. Xunto coa pequena illa deshabitada de Antípsara forma o municipio de Psara. forma parte da unidade rexional de Quíos, que é parte da rexión do Exeo Setentrional. A única cidade da illa e capital do municipio tamén se chama Psara.[1]
Psara tiña 448 habitantes segundo o censo de 2011. Ten un pequeno porto que a une á illa de Quíos e outras partes de Grecia.
Xeografía[editar | editar a fonte]
Psara atópase a 81 km ao noroeste de Quíos, 22 km desde a punta noroeste da illa de Quíos e a 150 km ao leste nordés de Atenas. A illa ten 7 km de largo por 8 km de longo e unha superficie de 43 km². O punto máis alto da illa é "Profitis Ilias" (512 m).
Bandeira[editar | editar a fonte]
A bandeira de Psara está deseñada de tea branca bordeada de vermello cunha gran cruz vermella e as inscripciones do nome da illa "ΨΑ-ΡΑ" e as palabras Eleftheria i Thanatos (Liberdade ou morte) en letras vermellas. A cruz está de pé sobre unha media lúa ao revés, franqueada nunha banda por unha espada, e no outro por unha serpe morta por un paxaro.[2][3] The flag was carried during the War of Independence by Psariot ships[4]
Unha bandeira orixinal de Psara, consérvase no Museo Histórico Nacional de Grecia
Historia[editar | editar a fonte]
Habitada desde o período micénico, os seus habitantes dependen do mar para vivir xa que a illa non ten árbores, é rochosa, e con poucos arbustos. Homero fai a primeira referencia da illa como Psyra.[5][6]
A única fonte de ingresos dos insulares sempre foi a pesca, sobre todo pola a abundante lagosta local, o transporte marítimo, e un pequeno desenvolvemento turístico nos últimos anos.
A destrución de Psara[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: destrución de Psara.
Psara uniuse á Guerra de Independencia grega o 10 de abril de 1821. Uns destacados líderes navais nativos da illa da época foron os futuros primeiro ministro de Grecia Constantino Kanaris e Dimitrios Papanikolis. A illa foi invadida o 21 de xuño de 1824 pola armada otomá.
O 4 de xullo a resistencia dos Psariotas terminou coa última resistencia no antigo forte da cidade de Palaiokastro (nome alternativo Mavri Rachi, literalmente "cúme negro").[2] Centos de soldados e tamén as mulleres e os nenos refuxiáronse alí cando unha forza turca de 2000 homes asaltou o forte. Os refuxiados ondearon por primeira vez unha bandeira branca[7] coas palabras "Ἐλευθερία ἤ Θάνατος" ("Eleftheria i Thanatos", "Liberdade ou morte"). Entón, no momento en que os turcos entraron na fortaleza, o líder local Antonios Vratsanos acendeu unha mecha na polvoreira da fortaleza, provocando unha explosión que matou os alí refuxiados xunto cos seus inimigos. Permanecendo así fieis á súa bandeira ata a súa morte. Un oficial francés que oíu e viu a explosión comparouno cunha erupción volcánica do Vesuvio.[2]
Unha parte da poboación logrou fuxir da illa, pero os que non o lograron vendéronse como escravos ou resultaron mortos. Como resultado da invasión, milleiris de gregos atoparon un destino tráxico. A illa quedou deserta e os insulares superviventes dispersáronse a través do que hoxe é o sur de Grecia. Teófilo Kairis, un sacerdote e erudito, acolleu moitos dos nenos orfos e desenvolveu a famosa escola do Orphanotropheio de Teófilo Kairis.
A destrución de Psara polos turcos otománs, levouse a cabo en vinganza pola voadura da nave dun almirante turco polo revolucionario Dimitrios Papanikolis (que era de Psara), que inspirou ao poeta Andreas Kalvos para escribir o oda "Para Psara" (en grego: "Εἰς Ψαρά"), talvez máis famoso, o evento tamén inspirou ao poeta Dionysios Solomos o autor da Himno á Liberdade a escribir en 1825 un poema (ou epigrama) chamado "A destrución de Psara" (en grego: "Ἡ καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν"):[8][9]
'Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη |
Na cúme de cor negra de Psara |
Poboación histórica[editar | editar a fonte]
| Ano | Poboación | Diferenza |
|---|---|---|
| 1824 | 7.000[10] | |
| 1951 | 700 | |
| 1961 | 576 | - 17,71% |
| 1971 | 487 | - 15,45% |
| 1981 | 460 | - 5,54% |
| 1991 | 438 | - 4,78% |
| 2001 | 422 | - 3,65% |
| 2011 | 446 | + 5,69% |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Kallikratis law Arquivado 12 de xuño de 2018 en Wayback Machine. Greece Ministry of Interior (en grego)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 "Greek Independence Day". Congressional Record (en inglés) 141 (55). H3796-H3804. 24 de marzo de 1995. Consultado o 3 de outubro de 2018.
- ↑ Nations and States in Southeast Europe Arquivado 09 de maio de 2010 en Wayback Machine.,Center for Democracy and Reconciliation in South Eastern Europe. p.99
- ↑ "Η Ελληνική Σημάια", (The Greek flag) - Hellenic Army General Staff, Páxina 11, imaxe 14:[1] Arquivado 27 de marzo de 2016 en Wayback Machine.
- ↑ Homer, Odyssey, III http://classics.mit.edu/Homer/odyssey.3.iii.html Arquivado 19 de decembro de 2005 en Wayback Machine.
- ↑ Agelarakis A., "Report on the Main Burial of the Mycenaean Human Skeletal Remains excavated from Archontiki Site, Psara, Greece", OSSA 13 (1986-87): 3-11.
- ↑ "Typos, Cyprus newspaper". Arquivado dende o orixinal o 03 de outubro de 2018. Consultado o 29 de xullo de 2016.
- ↑ Jerome Rothenberg, Jeffrey Robinson (2009). Poems for the Millennium, Volume Three. University of California Press. p. 358. ISBN 978-0-520-25598-2.
- ↑ Solomos, Dionysios (1901). Ἄπαντα τὰ εὑρισκόμενα (en Greek). Kostis Palamas (prologue). Atenas: P.D.Sakellarios. p. 99. At the Anemi digital library.
- ↑ Finlay, George. History of the Greek Revolution and the Reign of King Otho (editado por H.F. Tozer). Oxford: Clarendon Press, 1877 (Reimpreso: Londres 1971), ISBN 978-0-900834-12-7, p. 152.
