Pitohui

Pitohui dichrous

Os pitohuis son aves inicialmente clasificadas no xénero Pitohui endémicas de Nova Guinea.

Taxonomía

Ao principio seis especies estaban clasificadas xuntas no xénero Pitohui e na familia Pachycephalidae. Mais foron separados en 2013 cando o xénero e dúas das especies foron reclasificadas na familia Oriolidae e outras tres especies ficaron en Pachycephalidae nos novos xéneros Melanorectes e Pseudorectes. Unha especie foi colocada na familia Oreoicidae.

As especies están, polo tanto, separadas nas tres familias seguintes:

Oreoicidae

• Ornorectes cristatus

Pachycephalidae

• Melanorectes nigrescens
• Pseudorectes incertus
• Pseudorectes ferrugineus

Oriolidae

• Pitohui kirhocephalus
• Pitohui cerviniventris
• Pitohui uropygialis
• Pitohui dichrous

Descrición

Son paxaros omnívoros e de cores rechamantes. O P. dichrous é dunha cor rechamante, cun bandullo de cor vermella ladrillo e unha testa acibeche. Os pitohuis variábeis (P. kirhocephalus e P. uropygialis), coma o seu nome indica, poden presentar diferentes formas e chegáronse a nomear 20 subespecies con diferentes patróns nas plumas. Dúas destas subespecies son moi parecidas ao P. dichrous.

Comportamento e ecoloxía

A pel e as plumas dalgúns pitohuis, en especial os pitohui variábeis e o P. dichrous, conteñen poderosos alcaloides neurotóxicos do grupo da batracotoxina (tamén segregada polas ras colombianas do xénero Phyllobates). Crese que estes alcaloides serven como defensa química, tanto contra ectoparasitos coma contra outros depredadores como as cobras, as aves de rapina ou os humanos. Os paxaros probablemente non produzan a batracotoxina eles mesmos, senón que se supón que xorde grazas á un escaravello do xénero Choresine que forma parte da súa dieta.

As cores rechamantes das aves poden ser tratadas coma un exemplo de aposematismo e a semellanza entre o P. dichrous e algunhas formas de pitohuis variábeis poden ser considerados un exemplo de mimetismo mülleriano, no cal as especies en perigo gañan unha vantaxe compartindo cor, de xeito que se aparece un depredador vai querer evitar a ambos.

Relación cos humanos

Debido á súa toxicidade, os papúas chámanos paxaros lixo xa que non son bos para comer. Con todo, en momentos de desesperación, poden ser consumidos, mais só despois de extraer as súas plumas e pel e de cubrir a súa carne en carbón e logo asala. (Piper, 2007)

Na cultura popular

Unha das personaxes principais da novela lixeira Sword Art Online Alternative Gun Gale Online, e no seu anime homónimo, emprega pitohui como nome de usuario en referencia a esta ave.

Véxase tamén

Bibliografía

• del Hoyo, J.; Elliot, A. & Christie D. (editors). (2007). Handbook of the Birds of the World. Volume 12: Picathartes to Tits and Chickadees. Lynx Edicions. ISBN 978-84-96553-42-2
• Dumbacher JP, Beehler BM, Spande TF, Garraffo HM, Daly JW (1992). "Homobatrachotoxin in the genus Pitohui: chemical defense in birds?". Science 258 (5083): 799–801. PMID 1439786. doi:10.1126/science.1439786. 
• Dumbacher JP, Fleischer RC (2001). "Phylogenetic evidence for colour pattern convergence in toxic pitohuis: Mullerian mimicry in birds?". Proceedings of the Royal Society of London B 268 (1480): 1971–6. PMC 1088837. PMID 11571042. doi:10.1098/rspb.2001.1717. 
• Dumbacher JP, Wako A, Derrickson SR, Samuelson A, Spande TF, Daly JW (2004). "Melyrid beetles (Choresine): a putative source for the batrachotoxin alkaloids found in poison-dart frogs and toxic passerine birds". Proceedings of the National Academy of Sciences 101 (45): 15857–60. PMC 528779. PMID 15520388. doi:10.1073/pnas.0407197101. 
• Piper, R. Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press

Ligazóns externas

• Fugu, Poison Frogs, and Pitohuis by Harold B. White
• Picture of a hooded pitohui en Wayback Machine (archive index)