Perspectiva aérea
A perspectiva aérea ou perspectiva atmosférica é o método polo cal se produce unha sensación de profundidade nunha pintura, imitando o efecto do espazo que fai que os obxectos aparezan máis pálidos, máis azuis e nebulosos ou menos distinguibles a distancia.
O termo foi acuñado por Leonardo da Vinci, mais a técnica utilizouse en antigos murais grecorromanos de Pompeia. Descubriuse que o po e a humidade do ambiente provocaban a dispersión da luminosidade. A luz pode ser luz de lonxitude de onda máis curta (azul) máis dispersa e luz de lonxitude de onda longa (vermella) menos dispersa.
Os pintores italianos da época de Leonardo empregaron o procedemento; e tamén foi explotada no século XV por artistas do norte de Europa e máis tarde por Joseph Mallord William Turner
Na arte chinesa e xaponesa practicábase un tipo de perspectiva aérea chamada fukinuki yatai, sen teitos nin tabiques.[1] A orixe está na dinastía Tang da China. Exemplos disto inclúen as covas de Mogao,[1] obras do Xapón de finais da era Heian[2] como Genji Monogatari[3] e o acto 10 de A Treasure of Loyalty de Hokusai Katsushika.[4]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Stanley-Baker 2000, p. 82.
- ↑ Stanley-Baker 2000, p. 77.
- ↑ Safford 2010, p. 202.
- ↑ Beynon, David (2012). "Superflat architecture: culture and dimensionality" (PDF). Interspaces: Art+ Architectural Exchanges from East to West: 2–3. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de febreiro de 2021. Consultado o 30 de xaneiro de 2021.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Perspectiva aérea  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Stanley-Baker, Joan (2000). Arte Japonés. Barcelona: Destino. ISBN 84-233-3239-X.
- Safford, Lisa Bixenstine (2010). "The Tale of Genji and Business Japan 101: A Comparison of Heian Period Art and Literature Formative of Modern Business Behaviors" (PDF). Japan Studies Association Journal. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 16 de abril de 2016. Consultado o 30 de xaneiro de 2021.
