Pedro Manuel Colón de Portugal
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de decembro de 1651 Madrid |
| Morte | 9 de setembro de 1710 (58 anos) Madrid |
 Viceroy of Sicily (en)  | |
| Viceroy of Valencia (en) | |
| Duke of Veragua (en) Duchy of Veragua (en) | |
 Capitán xeneral de Galicia | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | explorador , militar |
| Lingua | Lingua castelá |
| Carreira militar | |
| Rango militar | Xeneral |
Outro | |
| Título | Duke of Veragua (en) |
| Familia | Familia Colón |
| Fillos | Pedro de Portugal-Columbus, 8th Duque de Veragua (en) , Catalina Ventura de Portugal-Columbus (en) , Pedro Manuel Nuño Colón de Portugal y Ayala, Duque de Veragua (pt) |
| Pais | Pedro Nuño Colón de Portugal, 6th Duke of Veragua (en) e Doña Isabella Fernández de la Cueva (en) |
Premios | |
.svg) | |
 | |
Pedro Manuel Colón de Portugal, nado en Madrid o 25 de decembro de 1651 e finado na mesma cidade o 9 de setembro de 1710, foi un nobre e home de estado español que desempeñou diversos postos de responsabilidade durante os reinados de Carlos II e Filipe V.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Foi fillo primoxénito de Pedro Nuño Colón de Portugal y Castro, que morreu sendo vicerrei de Nova España, e de Isabel de la Cueva, filla do duque de Alburquerque Francisco III Fernández da Cueva, que foi vicerrei de Cataluña e de Sicilia. Á morte do seu pai, ocorrida en 1673, herdou os títulos de Grande de España, Almirante de Indias, duque de Veragua e da Veiga, marqués de Villamizar e de Xamaica, aínda que non gozou o señorío deste último por ser tomada a illa polos ingleses en 1656. En 1675 recibiu a orde do Vélaro de Ouro.[1]
Serviu como mestre de campo nos terzos de Flandres e posteriormente como xeneral da cabalería do Milanesado. Entre 1677-79 foi Capitán Xeneral de Galicia, entre 1679-80 vicerrei de Valencia; de alí pasou a capitán xeneral das galeras de España, e de 1696 a 1701 desempeñou o vicerreinado de Sicilia.[2]
En 1699 foi nomeado membro do Consello de Estado de Carlos II, e xa de regreso en España presidente do Consello de Órdenes en 1703,[3] cuxo cargo obrigoulle a renunciar ao Vélaro de Ouro para recibir o hábito da Orde de Santiago. Máis tarde foi presidente do Consello de Italia.[4]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Julián de Pinedo y Salazar: Historia de la insigne Orden del Toyson de Oro (1787), vol. I, págs. 412-414..
- ↑ Giovanni Evangelista di Blasi: Storia cronologica dei vicerè, luogotenenti, e presidenti del regno di Sicilia (1842), págs. 434-444.
- ↑ Francisco Xavier de Garma y Durán: Theatro universal de España: descripcion eclesiastica y secular de todos sus reynos y provincias, vol. IV, págs. 128 y 399.
- ↑ José Antonio Álvarez Baena: Hijos de Madrid (1791), vol. IV, págs. 239-241.
| Predecesor: Diego de Croy Peralta y Velasco |
Capitán Xeneral de Galicia 1677 - 1679 |
Sucesor: Fernando Carrillo Muñiz de Godoy |
| Predecesor: Juan Tomás de Rocabertí |
Vicerrei de Valencia 1679 - 1680 |
Sucesor: Rodrigo Manuel Fernández Manrique de Lara |
| Predecesor: Juan Francisco Pacheco Téllez-Girón |
Vicerrei de Sicilia 1696 - 1701 |
Sucesor: Juan Manuel Fernández Pacheco |
| Predecesor: José de Solís y Valderrábano |
Presidente do Consello de Órdenes Decembro de 1703 - setembro de 1710 † |
Sucesor: Isidoro de la Cueva y Benavides |
