Saltar ao contido

Paul Winzer

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaPaul Winzer

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento24 de xuño de 1908 Editar o valor en Wikidata (116 anos)
Cottbus, Alemaña Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupacióndiplomático, Gestapo employee (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1933 Editar o valor en Wikidata -
EmpregadorGestapo Editar o valor en Wikidata
Partido políticoPartido Nacionalsocialista Alemán dos Traballadores Editar o valor en Wikidata
Membro de
Carreira militar
LealdadeAlemaña nazi Editar o valor en Wikidata
Rango militarSturmbannführer (en) Traducir Editar o valor en Wikidata

Paul Winzer, tamén coñecido polo alias «Walter Mosig», nado en Cottbus o 24 de xuño de 1908 e desaparecido despois da segunda guerra mundial, foi un diplomático e oficial de policía alemán, membro da Gestapo e un dos xefes do campo de concentración de Miranda de Ebro durante a ditadura franquista. Foi tamén o xefe da Gestapo na España franquista.[1]

Biografía

[editar | editar a fonte]

Formación e primeiros anos

[editar | editar a fonte]

Naceu en Cottbus en 1908 [2] e estudou dereito nas universidades de Breslau e Berlín, pero non realizou o seu Abschluss —licenciatura—; suspendeu en dúas ocasións os exames finais e non puido completar a carreira. En abril de 1932 adheriuse ao Partido Nazi, co número 1.106.851.[2] Pouco despois da subida ao poder dos nazis, en 1933 Winzer afiliouse á Schutzstaffel (SS).[3] Ingresou na Kriminalpolizei en 1934.[4]

Etapa en España

[editar | editar a fonte]

Adscrito á embaixada

[editar | editar a fonte]

En maio de 1936 foi asignado á embaixada alemá de Madrid, por expreso desexo de Heinrich Himmler para que investigase aos comunistas e anarquistas españois.[3] O 18 de xullo, cando se produciu o golpe de estado que desencadeou na guerra civil, Winzer atopábase en Barcelona, onde vixiaba aos esquerdistas alemáns que participaban nas Olimpíadas Populares.[5] Despois de permanecer alí uns días, Winzer embarcou nun vapor italiano e regresou a Alemaña. Con todo, cando a Alemaña nazi recoñeceu ás forzas de Franco, Winzer volvería ser destinado outra vez a España xunto ao novo embaixador, Wilhelm Faupel, como agregado policial da embaixada alemá, co rango de Kriminalkommissar.

Xefe da Gestapo en España e campos de concentración

[editar | editar a fonte]

Tras a súa chegada á España controlada polos «sublevados» ocupou diversos postos. Winzer supervisou o Campo de concentración de Miranda de Ebro que fora construído polas forzas fascistas a inspiración dos campos de concentración nazis.[6] Algúns autores sinalan a Winzer como un dos deseñadores da estrutura do campo, mentres que outros o sinalan como o deseñador de todo o sistema de campos de concentración franquistas.[7]

No entanto, Winzer tamén desempeñou actividades que ían máis aló das súas funcións teóricas. Por exemplo, cooperou xunto a outros funcionarios da embaixada nos plans para construír unha refinaría de petróleo alemá en Santa Cruz de Tenerife, en vistas a utilizala nunha guerra futura; tamén se encargou do adestramento e formación da nova policía política (brigada político-social) do réxime franquista.[8] Despois de que en xullo de 1938 asinásese un acordo de cooperación policial entre a España franquista e Alemaña (polo cal se establecía a extradición mutua de «delincuentes políticos» que fosen detidos en ambos os países), o poder de Winzer en España aumentou considerablemente. Tras o final da guerra civil, un posterior acordo reforzou aínda máis o seu poder, e tamén permitiu a instalación en España dunha rede de axentes do Sicherheitsdienst (SD) baixo a supervisión do propio Winzer. A rede baixo a súa supervisión constaba duns 30 axentes que se estendían por toda a Península Ibérica.[9]

Espionaxe na segunda guerra mundial

[editar | editar a fonte]

Rematada a guerra civil, Winzer continuou en España e trasladouse a Madrid, xunto coa legación diplomática alemá. Cando comezou a segunda guerra mundial, converteuse nun dos principais contactos de Walter Schellenberg, xefe de información e contraespionaxe alemá. [10] Como agregado de policía, as súas funcións tamén incluían vixiar a colonia alemá que residía en España. Winzer, por exemplo, sempre desconfiou do delegado do Ministerio de Propaganda na embaixada de Madrid, Josef Hans Lazar, quen, a pesar de ser de orixe xudía, levou a cabo unha importante campaña de propaganda en España a favor da Alemaña nazi. [11] O poder de Winzer estendeuse tamén a Portugal, mesmo establecendo contactos coa policía da ditadura salazarista. [12] Chegou a esbozar un plan para secuestrar e/ou asasinar a Otto Strasser, [13] un antigo nazi que se volvera contra o réxime, en Portugal. A principios de 1945 aínda estaba na embaixada en Madrid. [1]

Tras o final da segunda guerra mundial, pérdese a súa pista.[n. 2]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Martín de Pozuelo 2008, p. 210.
  2. ↑ 2,0 2,1 Viñas 1974, p. 331.
  3. ↑ 3,0 3,1 Longerich 2012, p. 394.
  4. ↑ Ruhl 1986, p. 314n.
  5. ↑ Whealey 2005, p. 33.
  6. ↑ Egido 2005, p. 131.
  7. ↑ Rodrigo 2008, p. 228n.
  8. ↑ Preston 2012, p. 466.
  9. ↑ Pike 2008.
  10. ↑ Doerries 2009, p. 36.
  11. ↑ Martín de Pozuelo 2008.
  12. ↑ Allen 1984, p. 227.
  13. ↑ Doerries 2009.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Allen, Peter (1984). The Windsor secret: new revelations of the Nazi connection. Stuttgart: Stein and Day. 
  • Aschmann, Birgit (1999). "Treue Freunde..."?: Westdeutschland und Spanien, 1945 bis 1963. Stuttgart: Franz Steiner Verlag. 
  • Doerries, Reinhard R.; Weinberg, Gerhard L. (2009). Hitler's Intelligence Chief: Walter Schellenberg. Enigma Books. ISBN 978-1-929631-77-3. 
  • Egido León, María de los Ángeles (2005). Los Campos de Concentración Franquistas en el Contexto Europeo. Marcial Pons Ediciones de Historia. 
  • Gómez Motta, César (2008). Argentinos en un Campo de Concentración Franquista. Divino Tesoro. 
  • Longerich, Peter (2012). Heinrich Himmler: A Life. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-959232-6. 
  • Martín de Pozuelo, Eduardo; Ellakuría, Iñaki (2008). La guerra ignorada: los espías españoles que combatieron a los nazis. Random House Mondadori. ISBN 978-84-8306-768-0. 
  • Mesenger, David A. (2015). A Nazi Past. Recasting German Identity in Postwar Europe. Lexington: The University Press of Kentucky. ISBN 9780813160566. 
  • Pike, David Wingeate (2008). Franco and the Axis Stigma. Palgrave Macmillan. 
  • Preston, Paul (2012). The Spanish Holocaust. Nueva York: W.W. Norton. ISBN 978-0-393-06476-6. 
  • Rodrigo, Javier (2008). Hasta la raíz: violencia durante la Guerra Civil y la dictadura franquista. Alianza Editorial. 
  • Ruhl, Klaus-Jörg (1986). Franco, Falange y «Tercer Reich»: España en la Segunda Guerra Mundial. Akal. 
  • Viñas, Ángel (1974). La Alemania nazi y el 18 de julio. Alianza Editorial. 
  • Whealey, Robert H. (2005). Hitler And Spain: The Nazi Role in the Spanish Civil War, 1936-1939. University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9139-4.  
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paul_Winzer&oldid=6740544»