Mikoyan MiG-29

Mikoyan MiG-29
	Instancia de familia de aeronaves
	Subclase de aeronave con base en terra; caza de superioridade aérea; caza dun asento; caza a reacción de cuarta xeración; caza polivalente
	Uso caza polivalente
Persoas e organizacións
	Desenvolvedor Mikoyan
	Operador/a Forza Aérea de Rusia ; Força Aérea da Ucrânia (pt) ; Força Aérea Polaca (pt) ; Air Force of the National People's Army (en) ; Forza Aérea Soviética ; Azerbaidján ; Bangladesh ; Força Aérea Argelina (pt) ; Força Aérea da Roménia (pt)
Produción
	Fabricante Mikoyan; Sokol (en) ; Fábrica Dux (pt)
	Total producido 1600
Características
	Impulsado por Klimov RD-33 (en)
	Identificador militar L-18
Dimensións
Altura	4,73 m
Lonxitude	17,37 m e 17,2 m
Envergadura	11,4 m e 11,5 m
Altitude operacional	18.013 m
Datas e cronoloxía
	Primeiro voo 6 de outubro de 1977
	Entrada en servizo xullo de 1983
Localizacións
	País de orixe Unión Soviética
Fontes e ligazóns
	Descrito pola fonte Jane's World Aircraft Recognition Handbook, Fourth Edition (en) ;
	Wikidata G:Commons C:Commons

O Mikoyan MiG-29 (designación OTAN: Fulcrum) é un caza de cuarta xeración deseñado para o rol da superioridade aérea na Unión Soviética. Desenvolvido nos anos 70 pola oficina de deseño Mikoyan entrou en servizo en 1982 e continúa en uso na Forza Aérea Rusa e noutras moitas nacións. O MiG-29, xunto co Sukhoi Su-27, foi desenvolvido para contrarrestar aos novos cazas estadounidenses da época como o McDonnell Douglas F-15 Eagle e o General Dynamics F-16 Fighting Falcon.^[1]

Aínda que orixinalmente estaba orientado para combater contra avións inimigos, moitos MiG-29 foron modificados como cazas multirrol capaces de realizar distintos tipos de operacións, e normalmente está equipado para usar armas aire-terra e munición de precisión. O MiG-29 fabricouse en distintas variantes principais, como o multirrol Mikoyan MiG-29M e a versión naval Mikoyan MiG-29K; o membro máis avanzado da familia ata a data é o Mikoyan MiG-35. Modelos posteriores normalmente contan con motores mellorados, cabinas de cristal con controis de voo compatibles con HOTAS, radar moderno e sensores infravermellos de busca e seguimento (IRST), e unha capacidade de combustible considerablemente maior. Algúns detes tamén foron equipados para poder ser reabastecidos en voo.

Tras a disolución da Unión Soviética as forzas armadas de varias antigas repúblicas soviéticas continuaron usando o MiG-29, operando a meirande parte deles na Forza Aérea de Rusia, que quixo modernizar a frota co estándar MiG-29SMT, aínda que os problemas económicos limitaron as entregas. O MiG-29 tamén foi un popular avión de exportación; máis de 30 países operaron ou aínda operan o modelo.

Notas

↑ Gordon e Davison 2005, p. 9

Bibliografía

Gordon, Yefim e Peter Davison. Mikoyan Gurevich MiG-29 Fulcrum. North Branch, Minnesota: Specialty Press, 2005. ISBN 978-1-58007-085-0.

[1] Gordon e Davison 2005, p. 9

[1]