Lingua eslovincia
| Lingua eslovincia | |
|---|---|
slôvjínshi jãzek  | |
|
Instancia de
| |
| Propiedades | |
|
Número de falantes
0 | |
|
Alfabeto
| |
|
Tipoloxía lingüística
| |
|
Estado de lingua da UNESCO
 extinta | |
| Clasificación lingüística | |
| Xeografía | |
|
País
| |
 | |
| Datas e cronoloxía | |
|
Data de remate
século XX | |
| Wikidata |
O eslovincio (slɵvjĩnsħï ją̃zĕk)[1][2] é unha lingua morta falada outrora polos eslovincios que habitaban entre os lagos Gardno e Łebsko preto de Słupsk, en Pomerania. O eslovincio foi clasificado como unha lingua (por Friedrich Lorentz, 1902/3),[3] ou como un dialecto do caxubio[4][5][6] (por Lorentz, despois de 1903)[3] ou variante da mesma,[3][7] ao tempo que o caxubio foi clasificado como unha lingua ou como un dialecto do polaco.[6] O eslovincio e o caxubio clasifícanse os dous como lingua pomerania.[3][7]
O eslovincio extinguiuse a comezos do século XX.[3][7] Porén, algunhas palabras e expresións sobreviviron ata despois da segunda guerra mundial, cando a rexión se converteu en parte de Polonia. Algúns eslovincios foron expulsados xunto cos alemáns despois da guerra.[8] Entre as persoas ás que se lles autorizou quedar, os maiores tiñan un coñecemento fragmentario do eslovincio ata os anos 50.[8]
Non hai consenso se os eslovincios realmente usaron ese nome, o cal lles deu o académico ruso Aleksander Hilferding, para referirse a si mesmos. Tamén se usaba o sinónimo lebakaschuben. Algúns estudosos cren que os eslovincios se consideraban a si mesmos simplemente como caxubios luteranos e a súa lingua como caxubia. Porén, o nome "eslovincio" prevalece na literatura e tamén se usa oficialmente, por exemplo no Słowiński Park Narodowy (Parque Nacional Eslovincio), unha área protexida na costa polaca de Pomerania.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Lorentz, Friedrich (1908) Slowinzisches Wörterbuch, erster Teil, St. Petersburg, Buchdruckerei der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, p. 391
- ↑ Lorentz, Friedrich (1912), Slowinzisches Wörterbuch, zweiter Teil, St. Petersburg, Buchdruckerei der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, p. 1520
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Dicky Gilbers, John A. Nerbonne, J. Schaeken, Languages in Contact, Rodopi, 2000, p.329, ISBN 90-420-1322-2
- ↑ Christina Yurkiw Bethin, Slavic Prosody: Language Change and Phonological Theory, pp.160ff, Cambridge University Press, 1998, ISBN 0-521-59148-1
- ↑ Edward Stankiewicz, The Accentual Patterns of the Slavic Languages, Stanford University Press, 1993, p.291, ISBN 0-8047-2029-0
- ↑ 6,0 6,1 Harry Hulst, Georg Bossong, Eurotyp, Walter de Gruyter, 1999, p.837, ISBN 3-11-015750-0
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Roland Sussex, Paul Cubberley, The Slavic Languages, Cambridge University Press, 2006, p.97, ISBN 0-521-22315-6
- ↑ 8,0 8,1 Bernard Comrie, Greville G. Corbett, The Slavonic languages, Taylor & Francis, 2002, p.762, ISBN 0-415-28078-8
