Lingua eslovincia
| Eslovincio slɵvjĩnsħï ją̃zĕk[1][2] | ||
|---|---|---|
| Falado en: | Polonia, Alemaña. | |
| Rexións: | Pomerania | |
| Extinción: | século XX | |
| Familia: | Indoeuropea Eslava Occidental Lequítica Pomerania Eslovincio | |
| Escrita: | alfabeto latino | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | ---
| |
| Mapa | ||
| ||
| Status | ||
 | ||
O eslovincio (slɵvjĩnsħï) é unha lingua morta falada outrora polos eslovincios que habitaban entre os lagos Gardno e Łebsko preto de Słupsk, en Pomerania. O eslovincio foi clasificado como unha lingua (por Friedrich Lorentz, 1902/3),[4] ou como un dialecto do caxubio[5][6][7] (por Lorentz, despois de 1903)[4] ou variante da mesma,[4][8] ao tempo que o caxubio foi clasificado como unha lingua ou como un dialecto do polaco.[7] O eslovincio e o caxubio clasifícanse os dous como lingua pomerania.[4][8]
O eslovincio extinguiuse a comezos do século XX.[4][8] Porén, algunhas palabras e expresións sobreviviron ata despois da segunda guerra mundial, cando a rexión se converteu en parte de Polonia. Algúns eslovincios foron expulsados xunto cos alemáns despois da guerra.[9] Entre as persoas ás que se lles autorizou quedar, os maiores tiñan un coñecemento fragmentario do eslovincio ata os anos 50.[9]
Non hai consenso se os eslovincios realmente usaron ese nome, o cal lles deu o académico ruso Aleksander Hilferding, para referirse a si mesmos. Tamén se usaba o sinónimo lebakaschuben. Algúns estudosos cren que os eslovincios se consideraban a si mesmos simplemente como caxubios luteranos e a súa lingua como caxubia. Porén, o nome "eslovincio" prevalece na literatura e tamén se usa oficialmente, por exemplo no Słowiński Park Narodowy (Parque Nacional Eslovincio), unha área protexida na costa polaca de Pomerania.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Lorentz, Friedrich (1908) Slowinzisches Wörterbuch, erster Teil, St. Petersburg, Buchdruckerei der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, p. 391
- ↑ Lorentz, Friedrich (1912), Slowinzisches Wörterbuch, zweiter Teil, St. Petersburg, Buchdruckerei der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, p. 1520
- ↑ Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Dicky Gilbers, John A. Nerbonne, J. Schaeken, Languages in Contact, Rodopi, 2000, p.329, ISBN 90-420-1322-2
- ↑ Christina Yurkiw Bethin, Slavic Prosody: Language Change and Phonological Theory, pp.160ff, Cambridge University Press, 1998, ISBN 0-521-59148-1
- ↑ Edward Stankiewicz, The Accentual Patterns of the Slavic Languages, Stanford University Press, 1993, p.291, ISBN 0-8047-2029-0
- ↑ 7,0 7,1 Harry Hulst, Georg Bossong, Eurotyp, Walter de Gruyter, 1999, p.837, ISBN 3-11-015750-0
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Roland Sussex, Paul Cubberley, The Slavic Languages, Cambridge University Press, 2006, p.97, ISBN 0-521-22315-6
- ↑ 9,0 9,1 Bernard Comrie, Greville G. Corbett, The Slavonic languages, Taylor & Francis, 2002, p.762, ISBN 0-415-28078-8
