Lei de Cabrera-Duperier

En 1929, Blas Cabrera Felipe e o seu discípulo Arturo Duperier corrixiron a lei de Curie-Weiss, que describe con limitacións la susceptibilidade magnética dun material ferromagnético na rexión paramagnética situada máis aló do punto de Curie, engadindo unha constante K á susceptibilidade magnética χ, distinta para cada elemento^[1], o que deu orixe á Lei de Cabrera-Duperier do paramagnetismo, (ou lei Curie-Weiss-Cabrera)^[2] que pode expresarse como:

(χ+Κ)(T+Δ)=C

Onde:

C é a constante de Curie do material

T é a temperatura absoluta

Δ é a temperatura de Curie

χ é a susceptibilidade magnética

Κ é unha constante. Empregando o sistema internacional, ambas temperaturas deben medirse en Kelvin.

A lei implica a que existe unha temperatura de transición entre o estado ferromagnético e o paramagnético. Como derivada da lei de Curie, deixa de ser válida nas proximidades do punto de Curie.

Notas

↑ histórica, Memoria. "Arturo Duperier, "mártir y mito" de la ciencia española exiliado por la Guerra Civil". eldiario.es (en castelán). Consultado o 2018-12-18.
↑ 1878-1945., Cabrera, Blas, ([1997]). El estado actual de la teoría del magnetismo : (1916-1919). [Pozuelo de Alarcón, Madrid]: Amigos de la Cultura Científica. ISBN 9788487635229. OCLC 433906399.

[1] stórica, Memoria. "Arturo Duperier, "mártir y mito" de la ciencia española exiliado por la Guerra Civil". eldiario.es (en castelán). Consultado o 2018-12-18.

[2] 1878-1945., Cabrera, Blas, ([1997]). El estado actual de la teoría del magnetismo : (1916-1919). [Pozuelo de Alarcón, Madrid]: Amigos de la Cultura Científica. ISBN 9788487635229. OCLC 433906399.

[1]

[2]