Key Largo
| Key Largo | |
|---|---|
 Cartel do filme. | |
| Ficha técnica | |
| Director | John Huston |
| Intérpretes | Humphrey Bogart Edward G. Robinson Lauren Bacall Lionel Barrymore Claire Trevor |
| Música | Max Steiner |
| Fotografía | Karl Freund |
| Distribuidora | Warner Bros. |
| Estrea | 16 de xullo de 1948 |
| Duración | 101 minutos |
| Orixe | Estados Unidos |
| Xénero | Policíaco Cine negro |
| Orzamento | $1.763.000 |
| Recadación | $3.219.000 (Estados Unidos) $1.150.000 (internacional)[1] |
| Lingua | Inglés |
| Na rede | |
         | |
Key Largo é unha película estadounidense de 1948 coescrita e dirixida por John Huston, e protagonizada por Humphrey Bogart, Edward G. Robinson, Lauren Bacall, Lionel Barrymore e Claire Trevor. Está baseada na obra de teatro homónima de Maxwell Anderson, estreada en Broadway o 27 de novembro de 1939. Key Largo foi a cuarta e derradeira película que amosaba á parella de actores casados Bogart e Bacall, despois de To Have and Have Not (1944), The Big Sleep (1946) e Dark Passage (1947).
Trama[editar | editar a fonte]
O filme narra a violenta estancia dun grupo de gánsteres retidos nun hotel da costa de Florida por unha forte tormenta. Alí o "rei dos gánsters", Johnny Rocco (Edward G. Robinson), agóchase facéndose o amo do lugar e retendo a punta de pistola a Nora Amorne (Lauren Bacall), dona do hotel, ao seu sogro inválido (Lionel Barrymore) e ao veterano de guerra Frank McCloud (Humphrey Bogart). Con Rocco, está a súa noiva (Claire Trevor), que é unha cantante en época de decadencia. McCloud é o único home capaz de facer fronte ao belixerante Rocco. Pero a realidade do mundo despois da guerra fixo que o desilusionado ex-oficial do exército perdese as ganas de loitar.
Elenco[editar | editar a fonte]
- Humphrey Bogart é Frank McCloud.
- Edward G. Robinson é Johnny Rocco/Howard Brown.
- Lauren Bacall é Nora Temple.
- Lionel Barrymore é James Temple.
- Claire Trevor é Gaye Dawn.
- Thomas Gomez como Richard "Curly" Hoff.
- Marc Lawrence como Ziggy.
- Dan Seymour é Ángel García.
- Monte Blue é Sheriff Ben Wade.
- William Haade como Ralph Feeney.
- Sen acreditar
- Jay Silverheels é John Osceola.
- Rodd Redwing é Tom Osceola.
Produción[editar | editar a fonte]
O guión difire da obra de teatro, onde os gánsteres son bandidos mexicanos e Frank morre ao final.
As escenas do furacán foron aproveitadas dunha película anterior: Night Unto Night, un melodrama protagonizado por Ronald Reagan que produciu Warner Bros. en 1948.
O barco do final do filme chámase Santana, que era tamén o nome do veleiro de Bogart na vida real.[2]
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
O American Film Institute nomeou no ano 2003 ao personaxe de Johnny Rocco para a lista 100 anos de AFI... 100 heroes e viláns,[3] e en 2008 á película ao AFI's 10 Top 10 na categoría de "películas de gánsteres".[4]
Premios Óscar[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Premios Óscar.
Claire Trevor, quen interpretou á cantante alcohólica Gaye Dawn, recibiu o premio Óscar á mellor actriz secundaria na 21.ª cerimonia dos Premios Óscar.[5]
| Categoría | Persoa | Resultado |
|---|---|---|
| Mellor actriz secundaria | Claire Trevor | Gañadora |
Referencias[editar | editar a fonte]
- ↑ Appendix 1, Historical Journal of Film, Radio and Television (1995), 15:sup1, 1-31 p 28 DOI: 10.1080/01439689508604551.
- ↑ Meyers, Jeffrey. Bogart: A Life in Hollywood. Londres: Andre Deutsch Ltd., 1997. ISBN 0-233-99144-1, p. 236.
- ↑ "AFI's 100 Years...100 Heroes & Villains Nominees" (PDF) (en inglés). 2003. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 4 de novembro de 2013.
- ↑ "AFI's 10 Top 10 Nominees" (PDF) (en inglés). 2008. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 16 de xullo de 2011.
- ↑ "The 21st Academy Awards - 1949" (en inglés). Academy of Motion Picture Arts and Sciences.
| Control de autoridades |
|
|---|
