The Big Sleep (filme de 1946)

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: The Big Sleep.

The Big Sleep
Póster do filme.
Ficha técnica
Título orixinal	The Big Sleep
Director	Howard Hawks
Produtor	Jack L. Warner
Guión	William Faulkner, Leigh Brackett, Jules Furthman, baseado na novela de Raymond Chandler
Intérpretes	Humphrey Bogart Lauren Bacall John Ridgely Martha Vickers Charles Waldron Regis Toomey Dorothy Malone
Música	Max Steiner
Fotografía	Sid Hickox
Estrea	1946
Duración	114 minutos
Orixe	Estados Unidos
Xénero	Policiaco
Na rede

The Big Sleep (1946) é unha película de cine negro dirixida por Howard Hawks e protagonizada por Humphrey Bogart como o duro detective privado Philip Marlowe, e a súa entón esposa na vida real Lauren Bacall. Está baseada na novela homónima escrita por Raymond Chandler, publicada en 1939. A adaptación do guión levouna a cabo William Faulkner con Leigh Brackett e Jules Furthman.

A película é coñecida por ter unha das tramas máis enrevesadas da historia do cine. A historia faise máis difícil de seguir ó deixar moitas partes da historia sen desenvolver.

Comentarios

A parella Bogart-Bacall volve aparecer despois de protagonizar Ter e non ter en 1944, do propio Howard Hawks, director que descubrira a Bacall.

Resulta interesante a breve aparición dunha aínda nova Dorothy Malone (que en 1957 aparecerá en Os anxos caídos, de Douglas Sirk) durante unha escena nunha librería. Non se chega a saber quen é o autor do primeiro asasinato, o que provoca o resto da trama, pero segundo o director e o propio Chandler, iso non ten importancia ningunha.

Sinopse

Philip Marlowe (Humphrey Bogart) visita ó seu novo cliente, o xeneral Sternwood (Charles Waldrom), para encargarse dunhas débedas de xogo que a súa filla máis nova, Carmen (Martha Vickers), contraeu co dono dunha librería. A filla máis vella, Vivian (Lauren Bacall), sospeita que o seu pai está máis interesado en descubrir o que lle ocorreu ó seu empregado, Sean Reagan, que desaparecera misteriosamente aproximadamente un mes antes.

Pouco tempo despois Philip Marlowe encontra a Geiger morto dun disparo na súa casa. Un home non identificado abandona a escena, deixando no interior a Carmen baixo os efectos das drogas. Marlowe encontra unha cámara fotográfica escondida na casa co carrete desaparecido. Joe Brody (Louis Jean Heydt) ten o carrete e está intentando chantaxear a Sternwood coa implicación de Carmen no asasinato.

Máis adiante descóbrese que o chofer de Sternwood, Owen Taylor, disparou a Geiger. Brody simplemente aporreou a Taylor para deixalo inconsciente e roubarlle o carrete. Deixouno inconsciente ó coller o coche, que foi máis tarde lanzado ó embarcadoiro e conducido a unha morte acuática. Tanto o director como os guionistas, e mesmo o propio Raymond Chandler quedaron desconcertados ó decatarse de que ningún deles sabía quen matara ó chofer. Tampouco se desenvolve o asasinato de Geiger nin o posterior asasinato de Brody polo subalterno de Geiger, Carol Lundgren (probablemente entre outras razóns porque Lundgren é un home e a parella homosexual de Geiger, algo que a censura non permitiría nesa época). A historia axiña se centra no corazón do misterio da película: a busca de Sean Regan.

Eddie Mars é o propietario da casa onde vivía Geiger, así como dunha casa de xogo frecuentada por Vivian. Marlowe coñece por primeira vez a Mars mentres está investigando o asasinato de Geiger, que tamén sorprendera a Mars. Os dous se ofrecen axuda se a necesitan. Porén, Mars vólvese moito menos amable ó ser preguntado por Sean Reagan, que aparentemente fuxira coa muller de Mars. Vivian está demasiado ansiosa porque Marlowe termine coa investigación unha vez resolto o asunto de Geiger e deixe de investigar a desaparición de Reagan. Marlowe pregúntase por que Mars non está máis interesado en encontrar á súa esposa e por que hai tanta xente que non quere que localice a Reagan.

Máis adiante se revela, ó menos de forma implícita, que Mars convencera a Vivian de que tiña probas de que Carmen asasinara a Regan e estivera usándoas para lograr a cooperación de Vivian. Mentres tanto, a esposa de Mars non fuxise con Regan en absoluto, senón que estaba escondida para que parecese que o fixera. Mars esperaba que isto afastase as sospeitas de que fose el o asasino. Tras ser capturado e levado á casa de Geiger, onde está escondida a muller, Marlowe convence a Vivian para que o axude a el en vez de a Mars e os dous deciden que foi Mars quen matou a Reagan despois de todo. Mars é disparado por erro por un dos seus propios homes durante un tiroteo na casa.

Hai algunhas diferenzas entre os argumentos da novela e a película. Na obra orixinal de Chandler os personaxes de Marlowe e Vivian Sternwood non viven ningún romance (el di dela que estaría ben para unha fin de semana pero que para máis se faría pesada) e quen lle atrae de verdade, aínda que apenas ten contacto con ela, é a esposa do gángster Mars, coa que supostamente fuxira Sean Regan. No libro Eddie Mars non morre, senón que queda impune, aínda que ó final se desvela que a policía nunca terminou de crerse a dobre fuga e que vixia de preto o gánster. Por último, na película omítense os problemas de Marlowe coa policía e a Fiscalía dos Ánxeles por alterar a escena do crime de Geiger, e como logra disimulalos polo escándalo que suporía explicar á opinión pública que o negocio pornográfico de Geiger funcionaba en pleno centro da cidade mercede á complicidade de varios mandos de ambas institucións.

Interiores

Despois de que a película fora terminada deixouse de lado para que Warner Bros. lanzase unha reserva de películas relacionadas coa guerra. Esta decisión tomouse porque se pensou que ó estar a guerra preto do final, o interese do público por estas películas iría decrecendo axiña, algo que non ía ocorrer con The Big Sleep. Hai detalles que amosan que a película se rodou durante a guerra, como cupóns de racionamento, certos diálogos e cadros do presidente Roosevelt).

Unha vez que a guerra terminou, o fenómeno “Bogart e Bacall” causado pola película Ter e non ter así como polo seu recente matrimonio estaba no seu punto álxido. O axente de Bacall solicitou que se refixesen partes da película para capitalizar esta celebridade acabada de lograr. O xefe do estudio, Jack Warner, accedeu e se rodou novo material, como o suxestivo diálogo da “carreira de cabalos” (malia que contextualmente non tiña sentido algún). Tamén se refixeron algunhas partes do final, con Peggy Knudsen no papel de Mona Mars, xa que a actriz orixinal, Pat Clark, non estaba dispoñible. Aínda que hai só unha diferenza de duración de dous minutos entre as dúas cintas, hai 20 minutos de escenas diferentes entre unha e outra. Na forma revisada estreouse o 23 de agosto de 1946.

A versión presentada ós cines é normalmente considerada como a mellor, aínda que tamén é considerada máis confusa e difícil de seguir (carece, por exemplo, dunha longa e clarificadora conversación entre Marlowe e o avogado do distrito de Los Ángeles, na que se comentan os detalles do caso sucedidos ata o momento), aínda que a maioría argumenta que merece a pena por ver a Marlowe e Vivian facer fintas verbais, flirtear e namorarse.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• 10 Shades of Noir (en inglés)