Julia Alcayde Montoya

Julia Alcayde Montoya

Biografía
Nacemento	22 de maio de 1855 Xixón, España
Morte	18 de febreiro de 1939 (83 anos) Madrid, España
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Escuela de Artes y Oficios de Madrid (pt)
Actividade
Campo de traballo	Pintura
Ocupación	pintora
Xénero artístico	Natureza morta, pintura de flores (pt) , caza, Arte de paisaxes e retrato
Profesores	Manuel Ramírez Ibáñez (pt)
Lingua	Lingua castelá
Premios (1912)  National Exhibition of Fine Arts (en) (1899)  National Exhibition of Fine Arts (en) (1895)  National Exhibition of Fine Arts (en) (1892)  National Exhibition of Fine Arts (en)

Julia Alcayde Montoya, nada en Xixón o 22 de maio de 1855 e finada en Madrid en 1939, foi unha pintora española, considerada como unha das mellores pintoras españolas de finais do século XIX e comezos do século XX, que destacou polos seus bodegóns, floreiros e escenas de caza, onde brillou a unha extraordinaria altura, aínda que tamén traballou a paisaxe e o retrato. É unha das primeiras artistas asturianas de relevo e unha das máximas representantes do bodegón burgués.

Traxectoria

Nace en Xixón, pero sendo aínda nena é trasladada a vivir a Madrid, aínda que non perderá o contacto coa súa terra natal, regresando a Asturias sempre que lle foi posible. A súa formación artística comeza na capital, na Escola de Artes e Oficios de Madrid que dirixe o profesor Manuel Ramírez. Axiña destaca pola súa capacidade para plasmar emocións con lapis e pincel a través de diferentes técnicas como o óleo, a acuarela ou o pastel. Ó mesmo tempo que desenvolve a súa actividade artística mantén unha intensa relación con destacadas figuras da política e a cultura daquel momento histórico, entre os que destacan os escritores Benito Pérez Galdós ou Emilia Pardo Bazán.

A súa obra foi seleccionada para ser exposta en diversas Exposicións Nacionais de Belas Artes chegando algunhas delas a ser galardoadas co terceiro premio en forma de medalla nas edicións de 1892 e 1895, segundo premio en dúas ocasións; en 1899 pola obra El puesto de mi calle (actualmente no Museo Casa Natal de Jovellanos, Xixón) e en 1912 polo lenzo titulado Frutas. Tamén participou nas Exposicións Internacionais de Chicago de 1893, Bruxelas de 1910, Buenos Aires e Roma de 1911 e Múnic de 1913. En Asturias, gañou o primeiro premio do concurso de pintura organizado polo xornal El Noroeste, de Xixón. En 1903, obtivo unha primeira medalla na exposición celebrada no Círculo de Belas Artes de Madrid, e concorreu, igualmente, ós salóns de outono de Madrid.

A gran cantidade de galardóns que acumulou ó longo da súa traxectoria convértena aínda hoxe na artista asturiana que máis medallas obtivo nas Exposicións Nacionais de Belas Artes. ​

A súa derradeira exposición ten lugar en 1935, e despois retírase da vida artística e social, cumpre os oitenta anos e comeza a debilitarse o seu estado de saúde, padecendo achaques que a obrigan a permanecer en casa.