Josep Andreu i Abelló
| Josep Andreu i Abelló | |
|---|---|
| Nacemento | 8 de novembro de 1906 |
| Lugar de nacemento | Montblanc |
| Falecemento | 31 de maio de 1993 |
| Lugar de falecemento | Madrid |
| Nacionalidade | España |
| Alma máter | Universidade de Barcelona |
| Ocupación | político e avogado |
| Irmáns | Carles Andreu i Abelló e Antoni Andreu i Abelló |
| Premios | Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Josep Andreu i Abelló, nado en Montblanc o 8 de novembro de 1906 e finado en Madrid o 31 de maio de 1993, foi un xurista e político catalán de ideoloxía nacionalista. Foi un dos cofundadores de Esquerra Republicana de Catalunya.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Abelló estudou dereito na Universidade de Zaragoza e na de Barcelona. Como avogado exerceu en Reus. Militou nas Mocidades Nacionalistas e no Fomento Nacionalista Republicano, do cal foi presidente en Reus en 1930.
En 1931 participou na fundación da ERC.
Durante a transición chegaría a entrevistarse persoalmente con Antonio García-Trevijano, nos momentos preparatorios da Xunta Democrática de España, para que o seu partido se adherise á oposición do réxime de Francisco Franco na clandestinidade.
Segunda República[editar | editar a fonte]
En 1932 foi deputado en Tarragona e participou na aprobación do estatuto de autonomía de Cataluña (o coñecido como "Estatuto de Núria"). Dende 1934 até 1939 presidiu o Club de Natación Reus Ploms. En 1936 foi nomeado Presidente da Audiencia Territorial de Barcelona e do Tribunal de Casación, durante o cargo sufriu un atentado anarquista o 2 de agosto de 1937.
Exilio[editar | editar a fonte]
En 1939 Andreu marchou ó exilio, primeiro a París e despois a México vía Nova York. Xunto con Indalecio Prieto manexaba os fondos trasladados alí no iate Vita. Anos despois estabelécese na cidade de Tánxer (Marrocos). Alí fundou e presidiu o BIM (Banco Inmobiliario de Marrocos), despois BIMM (Banco Inmobiliario e Mercantil de Marrocos), e traballou na clandestinidade contra a ditadura franquista.[1]
Retorno do exilio[editar | editar a fonte]
Volveu a España en 1964 durante a ditadura de Franco e foi detido e multado varias veces. Foi conselleiro en Banca Catalá. A mediados do setenta promoveu a Asemblea de Cataluña. En 1976 abandonou ERC e afiliouse ao PSC-Congrés. En 1977 foi presidente da Asemblea de Parlamentarios e presidiu a Comisión dos 20, que redactou o proxecto do Estatuto, e a dos 21, que negociou a súa aprobación. Foi deputado por Barcelona dende o ano 1977 até 1979, presidente da Comisión de Comercio e Turismo e senador desde 1979 até 1986 (dúas lexislaturas). Morreu o 31 de maio de 1993.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ [1]Libertad Digital Pío Moa: El asesinato de los hermanos Badia.
