Hawker Siddeley Nimrod

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Hawker Siddeley Nimrod
Tipopatrulla marítima, ELINT, AEW
FabricanteHawker Siddeley
BAE Systems
Primeiro voo23 de maio de 1967
Introducido2 de outubro de 1969
Retirado28 de xuño de 2011
Principais usuariosRoyal Air Force
Unidades construídas51
VariantesNimrod R.1
Nimrod AEW.3
Nimrod MRA.4

O Hawker Siddeley Nimrod foi un avión de patrulla marítima desenvolvido e operado polo Reino Unido. Era unha ampla modificación do de Havilland Comet, o primeiro reactor de pasaxeiros operativo do mundo. Foi deseñado orixinalmente pola sucesora de de Havilland, Hawker Siddeley, e posteriormente o desenvolvemento e mantemento foi realizado polas compañías sucesoras de Hawker Siddeley, British Aerospace e, despois, BAE Systems.

Deseñado en resposta a un requirimento emitido pola Royal Air Force (RAF) para substituír os seus vellos Avro Shackleton, o Nimrod MR1/MR2s era principalmente unha plataforma aérea de á fixa para operacións de guerra antisubmarina (ASW); entre os seus roles secundarios incluíanse a vixilancia marítima e a guerra antisuperficie. Operou dende principios dos anos 70 ata marzo de 2010. O substituto previsto ía ser un amplamente reconstruído Nimrod MR2, designado Nimrod MRA4; porén, debido a considerables atrasos, repetidos sobrecustos, e recurtes financeiros, o desenvolvemento do MRA4 abandonouse en 2010.

A RAF tamén operou un pequeno número do Nimrod R1, unha variante de recompilación de intelixencia electrónica (ELINT). Unha plataforma aerotransportada de alerta temperá dedicada, o Nimrod AEW3, estivo sendo desenvolvida dende finais dos 70 ata mediados dos 80; porén, aoigual que co MRA4, atopráronse considerables problemas no seu desenvolvemento e o proxecto acabaría cancelándose en 1986 en favor dunha solución lista para usar atopada no Boeing E-3 Sentry. Todas as variantes do Nimrod retiráronse a mediados de 2011.

Desenvolvemento[editar | editar a fonte]

MR1[editar | editar a fonte]

O 4 de xuño de 1964 o goberno británico publicou o requisito 381 que buscaba un substituto parao vello avión de patrulla marítima Avro Shackleton da Royal Air Force (RAF).[1] Esa substitución era necesaria debido ás limitacións de vida útil debido á acumulación de fatiga na frota dos Shackleton.[2] Houbo un grande interese polo requisito entre os construtores británicos e estranxeiros, que ofreceron avións como o Lockheed P-3 Orion, o Breguet Atlantic e derivados dos Hawker Siddeley Trident, BAC One-Eleven, Vickers VC10 e de Havilland Comet.[3][4] O 2 de febreiro de 1965 o Primeiro Ministro Harold Wilson anunciou a intención de pedir a versión de patrulla marítima do Comet de Hawker Siddeley, o HS.801, como substituto do Shackleton Mk 2.[5][6]

O deseño do Nimrod baseouse no avión civil Comet 4 que acadara o final da súa vida comercial (os primeiros dous prototipos do Nimrod, XV148 e XV147, construíronse a partir das dúas últimas células do Comet 4C sen rematar). Os motores turborreactor do Comet substituíronse por turboventiladores Rolls-Royce Spey máis eficientes, particularmente ás altitudes baixas requiridas para a patrulla marítima. Realizáronse grandes cambios na fuselaxe, incluída unha bodega interna para armas, un morro ampliado para un radar, e unha nova cola con sensores de guerra electrónica (ESM) montados nun voluminoso carenado, e unha agulla cun MAD (detector de anomalías magnéticas). Tras o seu primeiro voo en maio de 1967, a RAF pediu un total de 46 Nimrod MR1.[7] O primeiro exemplar (XV230) entrou en servizo en outubro de 1969.[8] Creáronse un total de cinco escuadróns que usaron o tipo; catro estaban baseados permanentemento no Reino Unido, e o quinto baseado inicialmente en Malta.[8]

R1[editar | editar a fonte]

Nimrod R1

Tres Nimrod adaptáronse para o rol de intelixencia de sinais, substituíndo aos Comet C2 e Canberras do No. 51 Squadron en maio de 1974.[9][10] O R1 distinguíase visualmente do MR2 pola falta da agulla do MAD.[11] Estaba equipado cunha serie de antenas parabólicas xiratorias na bodega de bombas, con máis antenas parabólicas no cono de cola e na fronte dos tanques de combustible montados nas ás. Tiña unha tripulación de voo de catro persoas (dous pilotos, un enxeñeiro de voo e un navegante) e ata 25 tripulantes operando o equipamento SIGINT.[12]

Só dende o final da guerra fría recoñeceuse oficialmente o rol da aeronave; chegaron a ser descritos como "un avión de calibración de radares". Os R1 non sofreron o mesmo grao de fatiga e corrosión que os MR2. Un R1 perdeuse nun accidente en voo tras a súa introdución; isto ocorreu en maio de 1995 durante un voo de proba tras un serivo importante en RAF Kinloss. Para substituír este avión escolleuse un MR2 para ser convertido ao estándar R1, entrando en servizo en decembro de 1996.[13]

O Nimrod R1 estaba baseado inicialmente en RAF Wyton, Cambridgeshire, e postoriormente en RAF Waddington, Lincolnshire, e voaba no 51 Sqn. Os dous Nimrod R1 restantes ían ser retirados orixinalmente a finais de marzo de 2011, pero as necesidades operacionais forzaron á RAF a despregar un deles en RAF Akrotiri, Chipre, o 16 de marzo para apoiar a Operación Ellamy. O derradeiro voo do tipo foi o 28 de xuño de 2011 dende RAF Waddington, en presenza do Xefe do Estado Maior do Aire, Sir Stephen Dalton.[14][15] O XV 249, o antigo MR2, está exposto no RAF Museum Cosford, West Midlands. O R1 foi substituído por tres Boeing RC-135W Rivet Joint, marcados baixo o proxecto Airseeker, sendo o primeiro deles entregado a finais de 2013.[16]

MR2[editar | editar a fonte]

Nimrod MR2

Comezando en 1975, 35 avións foron actualizados ao estándar MR2, send entregados novamente a partir de agosto de 1979.[17] A actualización incluía unha ampla modernización das electrónicas do avión. Entre os cambios estaba a substitución do radar ASV Mk 21 dos 50 usado polo Shackleton e o Nimrod MR1 co novo radar EMI Searchwater,[18] un novo procesador acústico GEC-Marconi AQS-901 capaz de operar sonoboias máis modernas, un novo gravador de datos de misión Hanbush e novas medidas de apoio electrónicas Yellow Gate que incluían novas vainas nas puntas das ás.[17][19]

A disposición para o reabastecemento en voo introducíuse durante a guerra das Malvinas (como o MR2P), así como soportes para permitir que o Nimrod puidese levar o mísil AIM-9 Sidewinder para contrarrestar os avións inimigos de vixilancia marítima da Forza Aérea Arxentina.[20] En preparación para as operacións no teatro da guerra do Golfo, varios MR2 foron equipados cun novo equipo de comunicacións e ECM para facer fronte ás posibles ameazas; na época eses avións modificados recibiron a designación MR2P(GM) (Gulf Mod).[21]

O Nimrod MR2 realizaba tres roles principais: guerra antisubmarina (ASW), guerra antisuperficie (ASUW) e busca e rescate (SAR). O seu maior alcance permitía á tripulación monitorizar áreas marítimas moi ao norte de Islandia e ata 2 200 millas náuticas (4 000 km) cara ao Atlántico occidental. Con repostaxe aéreo o alcance aumentaba considerablemente. A tripulación estaba formada por dous pilotos, un enxeñeiro de voo, dous navegantes, un oficial de electrónica aérea, e un equipo para os sensores das sonoboias formado por catro persoas.

Ata 1992 os Nimrod MR2 estaban baseados en RAF Kinloss en Escocia (120, 201 e 206 Squadrons), e RAF St Mawgan en Cornualla (42 e 38(R) Squadrons). Tras a reestruturación Options for Change, o 42 Squadron disolveuse e os seus avións reasignáronse ao 38(R) Squadron. Os Nimrod MR2 retiráronse o 31 de marzo de 2010, un ano antes do previsto, debido a motivos económicos.[22] O derradeiro voo oficial dun Nimrod MR2 tivo lugar o 26 de maio de 2010, co XV229 voando dende RAF Kinloss ata o aeroporto internacional de Kent para ser usado como unha fuselaxe de adestramento de evacuación no próximo Centro de Adestramento e Desenvolvemento de Bombeiros de Defensa.[23]

AEW3[editar | editar a fonte]

Nimrod AEW3

A mediados dos anos 70 un Nimrod modificado foi proposto para a misión de Sistema Aéreo de Alerta e Control (AEW), novamente como un substituto para o derivado do Lancaster e impulsado por motores de pistóns Shackleton AEW.2. Once fuselaxes de Nimrod foron convertidos por British Aerospace para instalar os radares GEC Marconi nunhas bulbosas nariz e cola. O proxecto Nimrod AEW3 estivo pragado de sobrecustos e problemas co ordenador GEC 4080M usado. Finalmente, o Ministerio de Defensa recoñeceu que o custo de desenvolver o sistema de radar que acadase o nivel de rendemento requirido era prohibitivo e a probabilidade de éxito incerta, polo que en decembro de 1986 o proxecto foi cancelado. A RAF finalmente recibiu sete avións Boeing E-3 Sentry no seu lugar.[24]

MRA4[editar | editar a fonte]

O Nimrod MRA4 estaba destinado a substituír o MR2. Era esencialmente un avión novo, con motores turboventilador Rolls-Royce BR710 modernos, unha nova á máis grande, e unha fuselaxe completamente renovada. Porén, o proxecto estivo suxeito a atrasos, sobrecustos e renegociacións de contratos. O tipo tería que ter entrado en servizo inicialmente en 2003 pero o proxecto foi cancelado en 2010 como resultado da Revisión de seguridade e defensa estratéxica, momento no que o orzamento xa se superara en 789 millóns de libras; as células desenvlvidas foron desgüazadas.[25] Algunhas funcións foron asignadas a outros activos, como os transportes Hercules e o AWACS Sentry, pero a cancelación do MRA4 resultou nunha brecha significativa na patrulla marítima de longo alcance e na capacidade de busca e rescate.[26]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Haddon-Cave 2009, pp. 16-17
  2. ↑ Jefford et al. 2005, p. 87
  3. ↑ Chartres 1986, p. 12
  4. ↑ Jefford et al. 2005, p. 131
  5. ↑ "Aircraft Decisions: Mr Wilson's Statement". Flight International. Vol. 87, no. 2918. 11 de febreiro de 1965. p. 224.
  6. ↑ "The Maritime Comet". Flight International. Vol. 87, no. 2924. 25 de marzo de 1965. pp. 465-466.
  7. ↑ Fricker 1972, p. 593
  8. ↑ 8,0 8,1 Neal 1970, p. 119
  9. ↑ Lake, Air International, xullo de 2001, p. 31
  10. ↑ Fricker 1972, p. 594
  11. ↑ Haddon-Cave 2009, p. 17
  12. ↑ Lake, Air International, xullo de 2001, pp. 30-31
  13. ↑ Lake, Air International, xullo de 2001, p. 34
  14. ↑ "Nimrod R1 makes final flight - Defence Management". web.archive.org. 2012-03-25. Archived from the original on 25 de marzo de 2012. Consultado o 2022-04-19. 
  15. ↑ "Nimrod R1 aircraft in final flight for RAF". BBC News (en inglés). 2011-06-28. Consultado o 2022-04-19. 
  16. ↑ Perry, Dominic. "PICTURES: First RAF Rivet Joint aircraft arrives in UK". Flight Global (en inglés). Consultado o 2022-04-19. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Donald 1996, p. 95
  18. ↑ Jefford et al. 2005, p. 134
  19. ↑ Air International, xullo de 1981, pp. 9-10, 12-14
  20. ↑ Brown 1987, p. 110
  21. ↑ Lake 2005, pp. 53-54
  22. ↑ "Last flight of the Nimrod MR2". webarchive.nationalarchives.gov.uk. Consultado o 2022-04-20. 
  23. ↑ "Historic plane ends its career at Manston". web.archive.org. 2012-04-02. Archived from the original on 02 de abril de 2012. Consultado o 2022-04-20. 
  24. ↑ "BAe Nimrod AEW 3". web.archive.org. 2012-05-02. Archived from the original on 02 de maio de 2012. Consultado o 2022-04-20. 
  25. ↑ "Scrapping RAF Nimrods 'perverse' say military chiefs". BBC News (en inglés). 2011-01-27. Consultado o 2022-04-20. 
  26. ↑ Hoyle, Craig. "IN FOCUS: UK left exposed by Nimrod cancellation, report says". Flight Global (en inglés). Consultado o 2022-04-20. 

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Chartres, John. BAe Nimrod (Modern Combat Aircraft 24). Shepperton, Surrey, UK: Ian Allan, 1986. ISBN 0-7110-1575-9.
  • Lake, Jon. "Nimrod R.1: The RAF's SIGINT Platform Extraordinaire". Air International, Vol. 61, No. 1, July 2001, pp. 29–35. ISSN 0306-5634.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hawker_Siddeley_Nimrod&oldid=6691356»