Gregorio VI de Cilicia

Gregorio VI de Cilicia
Biografía
Nacemento	valor descoñecido
Morte	1203
Catholicos de Todos os Armênios (pt)
	1194 – 1203
Actividade
Ocupación	ministro

Gregorio VI de Cilicia, (en armenio, Գրիգոր Զ. Ապիրատ) tamén coñecido como Gregorio VI Apirat ou Gregorio VI Apiratsi, finado en 1203, foi o catolicós da Igrexa católica armenia de 1194 a 1203 e, en 1198, proclamou a "unión" entre esta e maila igrexa romana.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Familia[editar | editar a fonte]

Como moitos dos seus antecesores no cargo, o bispo Gregorio Apirat pertencía á familia principesca Pahlavouni. Era fillo do príncipe Shahan, o último irmán do príncipe Basilio o Vello e, polo tanto, tamén sobriño do Catolicós Gregorio III Pahlavouni e de Nerses IV o Gracioso.^[1]

Conflito relixioso[editar | editar a fonte]

En 1193, xa fora candidato ao patriarcado da igrexa armenia mais, como estaba preto do patriarca Gregorio IV Tekha e, tamén. era partidario da cooperación coas igrexas latina e grega. Porén, no seu lugar foi elixido o nacionalista Gregorio V Karavege como Gregorio V de Cilicia (1193-1194). Mais este, aos poucos, foi destituído polo príncipe León II (o futuro rei León I) que precisaba dunha alianza con Roma, motivo polo que depuxera ao predecesor de Gregorio, Gregorio V de Cilicia (1193-1194), que se mostrara contrario aos seus fins políticos e relixiosos. A seguir, foi nomeado Gregorio Apirat como Gregorio VI de Cilicia.

Gregorio VI axudado por Narses de Lampron (1153-1198), arcebispo de Tarso, convocou un concilio na mesma localidade (1196) onde a igrexa armenia aceptou as doutrinas esenciais do Concilio de Calcedonia e achegouse ao Papa do que practicamente recoñecía a supremacía. Este achegamento da igrexa armenia a Roma implicou que León recibise a coroa real que lle presentou o legado papal Conrado I de Wittelsbach, arcebispo de Maguncia, e máis tamén o recoñecemento, por parte do Papa e do emperador, como rei lexítimo de Armenia. O papa Inocencio III envioulle, igulamente, o palio a Gregorio e unciu a León como rei o 6 de xaneiro de 1199.^[2]

En realidade, as concesións realziadas pola igrexa armenia tan só tiñasn relevancia política pois nunca pensara realmente en abandonar as súas crenzas e non se produciu a conversión do clero menor nin dos súbditos do reino, hostís á doutrina da dobre natureza de Cristo. Todo isto provocou disturbios como nos que Narses de Lampron foi tomado por un grupo de cregos contrarios ás súas ideas de achegamento e obrigado a xustificarse perante o rei. A oposición relixiosa ameazou cun cisma e achegouse ao antipatriarca de Althamar, Barsel II de Ani (1195-1206), na Grande Armenia. Tampouco atopou cooperación romana de Oriente, e unha embaixada dirixida por Narses de Lampron a Constantinopla en 1196 non tivo éxito.