Francisco Javier Elola
| Francisco Javier Elola | |
|---|---|
| Nacemento | 22 de setembro de 1877 |
| Lugar de nacemento | Monforte de Lemos |
| Falecemento | 12 de maio de 1939 |
| Lugar de falecemento | Barcelona |
| Nacionalidade | España |
| Alma máter | Universidade de Santiago de Compostela e Colexio da Nosa Señora da Antiga |
| Ocupación | maxistrado, avogado e político |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Francisco-Javier Elola Díaz-Varela, nado o 22 de setembro de 1877 en Monforte de Lemos e finado o 12 de maio de 1939 en Barcelona, foi un xuíz e político galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Elola estudou dereito na Universidade de Santiago de Compostela, foi pasante no despacho de Francesc Pi i Margall en Madrid en 1901. Aprobou as oposición á carreira fiscal e xudicial en 1905 exercendo en Galicia, Asturias, Cataluña e León, e o 4 de decembro de 1923, logo da proclamación da ditadura de Primo de Rivera, entrou como vocal na Xunta Organizadora do Poder Xudicial. En 1924 nomeárono xuíz do distrito de Chamberí e representou a España nos Congresos Penais Internacionais de París, Bruxelas (1926) e Budapest (1929).
Co cambio de réxime o goberno nomeouno Fiscal Xeral da República o 31 de maio de 1931 cesando o 31 de xullo ao entrar no Tribunal Supremo como novo maxistrado. Nas eleccións a Cortes Constituíntes de 1931 accedeu ao Parlamento como deputado pola provincia de Lugo nas listas do Partido Republicano Radical, participando nas discusións sobre a organización do poder xudicial en España mesmo enfrontándose co seu partido o que levaría a abandonalo e a non presentarse ás eleccións de 1933, continuando como maxistrado do Tribunal Supremo. En plena guerra civil, o 26 de agosto de 1936 foi nomeado presidente da Sala Terceira do Contencioso Administrativo do Tribunal Supremo de España, e o 16 de setembro xuíz especial instrutor da causa pola insurrección en todos os cuarteis e cantóns militares da capital de España, gardou as formalidades legais, admitíndolle ao xeneral Joaquín Fanjul Goñi as probas que presentara, razón pola cal foi apartado da instrución. O 27 de agosto de 1937 accedeu á presidencia da Xunta de Inspección dos Tribunais de Madrid e en outubro de 1937 trasladouse a Cataluña, onde en xuño de 1938 defendeu os funcionarios dos xulgados de Barcelona acusados de quintacolumnismo.
Cando as tropas republicanas abandonaron Cataluña en 1939, decidiu quedar ofrecéndose a colaborar co novo réxime, pero detido o 26 de febreiro procesárono pola morte do xeneral Fanjul e os mortos da prisión Modelo de Madrid do 23 de agosto de 1936. Condenado a morte executárono en Barcelona o 12 de maio de 1939.
