Saltar ao contido

Ferraría de Völklingen

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía físicaFerraría de Völklingen
(de) Völklinger Hütte Editar o valor en Wikidata
Imaxe
Tipoironworks (en) Traducir
casa de shows (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Localización
División administrativaVölklingen, Alemaña Editar o valor en Wikidata
Mapa
 49°15′02″N 6°50′43″L / 49.2506, 6.8453
Características
Superficie6 ha Editar o valor en Wikidata
Patrimonio da Humanidade  
TipoPatrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data1994 (18ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii) e (iv) Editar o valor en Wikidata
Identificador687
Monumento de patrimonio arquitectónico
Páxina webvoelklinger-huette.org Editar o valor en Wikidata
Facebook: WeltkulturerbeVoelklingerHuette Twitter: Weltkulturerbe_ Instagram: voelklinger_huette Snapchat: weltkulterbe Youtube: UCfBlcOVFgz7BS1OfGGPqEug Pinterest: weltkulturerbe Editar o valor en Wikidata

A Ferraría Völklingen (alemán: Völklinger Hütte) é un antigo complexo de altos fornos situado na cidade alemá de Völklingen, Saarland. A produción de ferro bruto produciuse no lugar desde 1882 ata 1986.[1] Como unha das únicas ferrarías intactas que sobreviven dos séculos XIX e principios do XX en Europa e América do Norte, foi declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1994 pola súa excepcional conservación e o seu testemuño da siderurxia e da Revolución Industrial.[2] Ademais, o xacemento é un punto de ancoraxe da Ruta Europea do Patrimonio Industrial (ERIH).

Historia

[editar | editar a fonte]
Vista aérea da Ferraría de Völklingen

En 1873, Julius Buch planeou e construíu unha siderúrxica preto de Völklingen, ás beiras do río Sarre.[1] Non obstante, a siderurxia deixou de funcionar só 6 anos despois, e en 1881 adquiríuna Karl Röchling, comezou a construción dun alto forno para a produción de ferro, e dous anos máis tarde comezou a funcionar a primeira fundición.[1] Engadíronse catro novos fornos entre 1885 e 1893, e unha planta de coque engadiuse en 1897.[1] En 1900, introducíronse os primeiros motores de soprado de gas na Ferraría de Völklingen, converténdoa na primeira ferraría a grande escala en utilizar gas de forno para operar os altos fornos. Na década de 1910, a Ferraría de Völklingen era o maior produtor alemán de vigas de aceiro. Na planta instalouse un gran sistema de cinta transportadora, e a tecnoloxía utilizada na ferraría converteuse nun modelo para outras fábricas de todo o mundo a principios do século XX.[1]

Coa escaseza de man de obra durante e despois da primeira guerra mundial, ata 1.446 persoas dos territorios ocupados por Alemaña (a maioría delas de Rusia e Bélxica) víronse obrigadas a traballar a forza na Ferraría de Völklingen entre 1915 e 1918. Máis de 143 destes traballadores morreu durante ese tempo.[3] O traballo forzoso utilizouse de novo na segunda guerra mundial, cando un total de 12.393 persoas (incluíndo prisioneiros de guerra e civís deportados da Unión Soviética) traballaron na planta en condicións brutais e inhumanas.[3]

Despois da segunda guerra mundial, só se realizaron pequenos mantementos ata que a planta pechou en 1986 durante a crise económica do aceiro, cos altos fornos intactos e a planta de coque orixinal.

A Stiftung Industriekultur (Fundación de Cultura Industrial) fundouse a principios de 1996 co obxectivo de presentar a historia da Ferraría de Völklingen e facer o sitio culturalmente accesible.

Meinrad Maria Grewenig foi a primeira Directora Xeral e Directora Xerente da Ferraría de Völklingen, Patrimonio Cultural da Humanidade. Ralf Beil é director xeral do Patrimonio Cultural da Humanidade na Ferraría de Völklingen desde o 1 de maio de 2020.

Hoxe

[editar | editar a fonte]

Hoxe, o Völklinger Hütte é un museo e tamén é un lugar único para exposicións, festivais e concertos internacionais. O Ferrodrom [4] é un centro científico interactivo que se centra na elaboración do ferro. Os visitantes poden percorrer as zonas de produción. Enormes máquinas de gas están na sala de sopradores. Eran impulsados polo gas dos altos fornos e xeraban o vento para os altos fornos. Hoxe en día úsanse partes da sala de sopradores para exposicións.

A Ferraría de Völklingen tamén é a sede da Bienal de Arte Urbana.[5] A UrbanArt Biennale é unha exposición bienal (desde 2011) que trata coa arte urbana. O obxectivo da Bienal é destacar as posicións actuais deste movemento artístico, documentar o seu desenvolvemento e dar unha visión xeral do panorama mundial da Arte Urbana.

En 2012, a zona foi por primeira vez a sede do electromagnético. Como parte dos ‘European Festival Awards’ en Groningen, Holanda. Foi galardoado como "Mellor Festival Novo de Europa 2012" e funcionou con éxito ata 2019.

Exposicións (selección)

[editar | editar a fonte]
  • Prometeo (1998/1999)
  • Leonardo da Vinci – Machine Man (2002/2003)
  • IncaGold – 3000 anos de civilizacións avanzadas - Obras mestras do Museo Larco Perú (2004/2005)
  • Tesouros de 1001 noites - Fascinación de Oriente (2005/2005)
  • Potencia e bomba. O esplendor da Europa no século XIX (2006/2007
  • Duane Hanson – Sculptures of the American Dream (20 de outubro de 2007 ao 12 de maio de 2008)
  • Os Celtas - Druidas. Príncipes. Guerreiros. A vida dos celtas na Idade do Ferro (2010/2011)
  • UrbanArt – Graffiti 21. (2011 / 2011)
  • Mel Ramos – 50 anos de arte pop (2011/2012)
  • Allen Jones – Off the Wall – 1957-2009 (2012/2013)
  • Mythos Ferrari – Fotografías de Günter Raupp (2012/2013)
  • Bienal de arte urbana 2013 (2013 / 2013)
  • Xeración Pop: escóitame! sínteme! quéreme! (2013 | 2014)
  • Exipto - Deuses. Humanos. Faraóns. (2014/2015)
  • Bienal de arte urbana 2015 (2015 / 2015)
  • Buda: os coleccionistas abren as súas cámaras do tesouro. 232 obras mestras da arte budista que abarcan 2.000 anos. (2016/2017)
  • Inca – Ouro. Poder. Deus (2017/2018)
  • Bienal de arte urbana 2017 (2017 / 2017)
  • Legende Queen Elisabeth II. – Colección Luciano Pelizzari (2018/2019)
  • Banksy's Dismaland e outros: fotografías de Barry Cawston (2018 / 2018)
  • Bienal de Arte Urbana 2019. (2019 / 2019)
  • Ouro do faraón: 3.000 anos do antigo Exipto (2019/2020)[6]
  • Mon Trésor. O tesouro de Europa no Sarre. (2021/2021)

Galería

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
Referencias
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 ICOMOS Evaluation: Volklingen No. 687 (Informe). ICOMOS. 15 de setembro de 1993. Consultado o 26 de xuño de 2022. 
  2. ↑ "Völklingen Ironworks". UNESCO World Heritage Centre. United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization. Consultado o 26 de xuño de 2022. 
  3. ↑ 3,0 3,1 "Völklinger Hütte - UNESCO World Heritage Site". Weltkulturerbe Völklinger Hütte. Consultado o 26 de xuño de 2022. 
  4. ↑ "Ferrodrom". Weltkulturerbe Völklinger Hütte (en inglés). Consultado o 2022-10-10. 
  5. ↑ "UrbanArt Biennale 2011 - 2019". Weltkulturerbe Völklinger Hütte (en inglés). Consultado o 2022-10-10. 
  6. ↑ "EN Website zur PharaonenGold Ausstellung 2019-2020". galerielahcenrabe.de. Consultado o 2022-10-10. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ferraría_de_Völklingen&oldid=6850560»