Falun Gong
Falun Gong, en chinés 法輪功 ("Práctica da Roda da Lei"), é un grupo relixioso que se basea nun sistema que consiste en cinco exercicios de meditación, destinado ó cultivo da mente e do corpo. Foi introducido por Li Hongzhi en 1992.[1]
Dende o 20 de xullo de 1999, o Goberno da China prohibiu Falun Gong. A versión oficial é que o fixo porque mantiña actividades ilegais; segundo o propio grupo, o Goberno da China temía que a popularidade de Falun Gong puxese en perigo a estabilidade do réxime comunista no país. Occidente considera esta prohibición contraria ós Dereitos Humanos.[2]
O número de membros de Falun Gong antes da súa ilegalización oscilaba entre os 70 millóns (segundo o New York Times o 27 de abril de 1999) e os 100 millóns estimados polo Goberno chinés.[3][n 1]
Orixe[editar | editar a fonte]
O 13 de maio de 1992, en Changchun, China, Li Hongzhi establecía a práctica dun sistema de cultivación do corpo e da mente mediante cinco exercicios de meditación. Durante tres anos, adicouse a ensinar estes exercicios; dende entón, este sistema esténdese grazas ó labor dos practicantes, moitos dos cales se dedican a ensinarllo a máis xente. A súa popularidade creceu moi rapidamente na China, e axiña se estendeu a outros países.[4]
Crenzas e ensinanzas[editar | editar a fonte]
Falun Gong baséase na "Lei de Buda" que, segundo as súas ensinanzas (recollidas en dous libros escritos por Li Hongzhi: Falung Gong e Zhuan Falun), se pode resumir en tres palabras: sinceridade, bondade (ou compaixón) e tolerancia.[5]
Os cinco exercicios básicos[editar | editar a fonte]
Son:
- O Buda das Mil Mans.
- A Postura de Pé Falun.
- Entrando nos dous Extremos Cósmicos.
- O Circuíto Divino Falun.
- A Meditación, sentado.
A prohibición de Falun Gong[editar | editar a fonte]
Cando, en xullo de 1999, o Goberno chinés prohibiu Falun Gong, aínda se recordaba como, o 25 de abril dese mesmo ano, unhas 10.000 persoas da organización fixeron unha protesta fronte á sede central do Partido Comunista da China. Sospéitase que quizais isto tivo relevancia na decisión e que o Goberno temía que o grupo se fixese demasiado poderoso.[6]
A prohibición tivo numerosas repercusións internacionais, non só polo feito de non permitir ós cidadáns exercer a súa liberdade de pertencer a un grupo relixioso, senón porque moitos dos seguidores de Falun Gong foron sometidos a tortura, colleita de órganos e pena de morte.[7]
A controversia de Falun Gong, xunto coa referente á independencia do Tíbet e de Taiwán, é un dos asuntos máis espiñentos dentro da política chinesa.
Notas[editar | editar a fonte]
- Referencias
- ↑ "Falun Gong: historia de una persecución". 20minutos. 19 de diciembre de 2011.
- ↑ Congressional-Executive commission on China, Annual Report 2008
- ↑ 3,0 3,1 Seth Faison, "In Beijing: A Roar of Silent Protestors", New York Times, 27 de abril de 1999.
- ↑ Centro de Información de Falun Dafa, ed. (17 de mayo de 2008). "Línea de Tiempo". Arquivado dende o orixinal o 01 de febreiro de 2016. Consultado o 11 de xaneiro de 2016.
- ↑ Porter 2003, p. 29.
- ↑ Tong 2009.
- ↑ Kilgour 2007.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Kilgour, David (2007). Broad Book Publications, ed. Colleita Sanguenta. Informe revisado sobre as alegacións de colleita de órganos de Falun Gong en China. ISBN 9789868520950.
- Tong, James W. (2009). Oxford University Press, ed. Revenge of the Forbidden City: The suppression of the Falungong in China, 1999–2005. ISBN 0-19-537728-1.
- Porter, Noah (2003). Universal-Publishers, ed. Falun Gong in the United States: An Ethnographic Study. ISBN 978-15-811-2190-2.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- falundafa.org
- Asasinado polos seus órganos: O negocio de transplante segredo de Estado chinés (2012) YouTube, 8 minutos
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Falun Gong  |
