Estación de Waterloo
_Station,_concourse_-_geograph.org.uk_-_2047226.jpg)
A estación de Waterloo é unha terminal de ferrocarril e metro de Londres, situada na zona de Waterloo, en Lambeth, unha das 19 estacións que xestiona a empresa Network Rail.[1] Localízase preto da marxe sur do Támese, na zona central de transportes da capital británica. A primeira construción ferroviaria nesta localización data de xullo de 1848, aínda que foi en 1922 cando se inaugurou o edificio actual. Unha parte da edificación está considerada ben arquitectónico.
Con case 100 millóns de pasaxeiros entre entradas e saídas, só entre abril de 2013 e marzo de 2014, Waterloo é a estación do Reino Unido con maior tránsito de pasaxeiros.[2] O complexo de Waterloo é a 15ª terminal ferroviaria por número de pasaxeiros de Europa,[3] e 91ª do mundo.[4] É tamén a que dispón de máis plataformas e a meirande planta de todo o Reino Unido (aínda que Clapham Junction a só 6 quilómetros, ten maior número de trens).
Waterloo é o terminal do centro de Londres para a empresa South West Trains que ofrece a maioría do servizos rexionais cara ao suroeste de Londres, Surrey, Hampshire, Dorset e parte de Berkshire. Os principais destinos son Wimbledon, Epson, Dorking, Guildford, Woking, Basingstoke, Winchester, Southampton, Salisbury, Portsmouth, Bournemouth, Weymouth e Exeter.
Historia[editar | editar a fonte]
A London and South Western Railway inaugurou a estación o 11 de xullo de 1848 co nome de Waterloo Bridge Station ( pola ponte de Waterloo sobre o Támese) ao ampliar a súa liña desde a estación de Nine Elms. William Tite deseñou a estación que se elevaba sobre o terreo pantanoso por unha serie de arcos.[5] En 1886 converteuse oficialmente en Waterloo Station, reflectindo o uso común desde había xa tempo. No decurso do século XIX a estación sufriu varias ampliacións, en principio pensadas como temporais, converténdoa en desordenada e confusa e á fin tomouse a decisión de derruíla. En 1900 comezou a construción da nova estación, que se delongou ata 1922 e que tiña 21 plataformas e un vestíbulo de 250 metros de longo. Afectada durante a Segunda Guerra Mundial precisou importantes traballos de restauración. En 1994 coa apertura do Eurotúnel entre Calais e Folkestone, a estación transformouse no punto de referencia británico para o tránsito ferroviario procedente da Europa continental ata o ano 2007 o se transferir a liña Eurostar á estación de St. Pancras
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Commercial information Arquivado 10 de abril de 2014 en Wayback Machine., Network Rail
- ↑ Pigott, Nick, ed. (xuño de 2012). "Waterloo still London's busiest station". The Railway Magazine. Horncastle, Lincs. 158 (1334): 6.
- ↑ «Saint-Lazare Terminus des mécontents: La deuxième gare d'Europe». Le Monde, 8 de febreiro de 2009
- ↑ More Countries Join the New List of 100 Busiest Train Stations, Japan Still Claims 82 of Them
- ↑ 'York Road', Survey of London: volume 23: Lambeth: South Bank and Vauxhall (1951), pp. 40–44. Consultado o 27 de febreiro de 2009.
